Doh!

Ναι το (doh!) βγαίνει από κάπου που δεν ξέρω και απλά επειδή δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω έβαλα αυτόν. Cool, huh? Μου είχε λείψει να κάτσω να γράψω post που να γεννιέται live στον blogger και όχι να το έχω προ-σκεφτεί.

Τις τελευταίες μέρες ζω όπως κάθε κάτοικος της πρωτευούσσης που χρησιμοποιεί τον ΗΣΑΠ το παιχνίδι με τους κλεισμένους σταθμούς και της αναζήτησης του τρένου που δεν σε κατεβάσει Ομόνοια ενώ εσύ θες να πας Μοναστηράκι. Άμεση συνέπεια είναι να συνωστίζεται ο κόσμος στις αποβάθρες (κάτι που γινόταν και πριν ο

πότε φαντάσου τι γίνεται τώρα), να φωνάζουν, να γκρινιάζουν, να χάνονται και τελικά να στριμώχνονται σαν σαρδέλες στα βαγόνια για να πάνε στο καλό.

Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ ανθρώπους στα ΜΜΜ. Ξέρω ότι θα πετάξεις κακία και θα πεις πως κοζάρω άντρες αλλά δε θα στο αρνηθώ διότι εδώ λέμε αλήθειες. Αλλά όταν δεν υπάρχουν τεκνά στα βαγόνια (άσε δε που είμαστε και δεσμευμένοι άνθρωποι τώρα πια) συνηθίζω να χαζεύω ανθρώπους, να προσπαθώ να καταλάβω που πάνε, να προσπαθώ να τους ψυχαναλύσω. Όταν μάλιστα μιλάνε και στο κινητό, τότε είναι που το αυτί μεγαλώνει κατά 3 ίντσες προκειμένου να ακούσω καλύτερα με ποιον μιλάνε, αν δε είναι και κουκλάκια, τότε προσπαθώ να καταλάβω αν είναι και δικά μας (πάλι έχασες το στόχο σου όμως και θα σε μαλώσω).

Εδώ και μερικά χρόνια (αν και δε μπορώ να προσδιορίσω την ακριβή χρονική στιγμή) με θυμάμαι να προσπαθώ να είμαι χαρούμενος, να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος. Ω μα τι ματαιόδοξος θα αναφωνήσει κανείς! Και όμως. Τα πράγματα είναι πάντα πιο σύνθετα. Δε μπορούσα ποτέ να ορίσω ποσότητες μέτρησης της χαράς (πέραν από εκείνες τις στιγμές που απλά γελάς χαζοχαρούμενα και νιώθεις στο στομάχι σου κάτι το ευχάριστο χωρίς να είναι το προφιτερόλ που χωνεύεις) και κλίμακες ευτυχίας. Τι θέλει όμως κάποιος για να είναι ευτυχισμένος; Άλλοι λένε υγεία. Άλλοι θέλουν λεφτά. Άλλοι προσδοκάν την ιδανική σχέση, οικογένεια, παιδιά. Είναι τελικά η ευτυχία τόσο ατομικευμένη ή υπάρχουν μέτρα και σταθμά; (ρωτάω, δεν έχω απάντηση)

Τις προάλλες με το πιπινάκι μου σε γνωστό bar της Αθήνας είχαμε μια συζήτηση (η οποία δε θυμάμαι από που ξεκίνησε) αλλά με κάποιο τρόπο κατέληξε στην αποτέφρωση (των νεκρών ντε). Μου είπε ότι μιλάω πολύ κυνικά για το θάνατο. Και του είπα πως νιώθω ότι έχω ήδη καταφέρει και ζήσει πολλά ώστε να μη με νοιάζει. Αφού ξεπέρασε το γεγονός ότι δε σκοπεύω να αυτοκτονήσω σύντομα μου είπε πως δεν πρέπει να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Μα αφού ξέρεις ότι είμαι εγωιστικό γαιδούρι του απάντησα. Και μετά μου είπε πως δεν ξέρει πως θα το ξεπερνούσε αν χανόμουν ξαφνικά (τι ερωτική συζήτηση δε βρίσκετε;). Εγώ του είπα πως θα του άφηνα σημειώματα όπως στο P.S.I love you (ακόμη να τη δεις την ταινία που σου είπα) ή ακόμα καλύτερα θα μπορούσε να γίνει ο ίδιος ταινία.

Και έπειτα σταμάτησα για λίγο να του μιλάω. Σταμάτα το γράψιμο θα μου πεις γιατί έχεις ξεκινήσει από τα έργα στον ΗΣΑΠ και μέσω καύσης νεκρών έχεις καταλήξει σε μία νεκροσυζήτηση με το πιπινάκι σου. Λίγο ακόμα. Μπορεί να μην έχω βρει ακόμη το νόημα της ζωής, την έννοια της ευτυχίας. Καταλαβαίνω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που τους έχω αφήσει ένα κομμάτι μου. Καταλαβαίνω όταν περνάω καλά μαζί τους. Σίγουρα δεν αρκεί αυτό, αλλά είναι μια καλή κατεύθυνση δε νομίζεις...;

-Τι σκέφτεσαι και σταμάτησες να μιλάς;

-Το τέλος της ταινίας σου, είπα χαμογελώντας και ήπια την τελευταία γουλιά κρασί.