Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Αθήνα

Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη
η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα,
και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.

Στα σπίτια σκύβει απάνω και βαραίνει
το ασήμι του βλεφάρου της η εσπέρα.
Βασίλισσα η Ακρόπολη εκεί πέρα
πορφύρα έχει τη δύση φορεμένη.

Φιλί φωτός και σκάει το πρωταστέρι.
Στον Ιλισσό ερωτεύεται τ' αγέρι
ροδονυφούλες δάφνες που ριγούνε.

Ώρα γλυκιά χαράς και αγάπης, όντας
πουλάκια το ένα τ' άλλο κυνηγούνε
τ' Ολύμπιου Δία μια στήλη αεροχτυπώντας...

Του Κώστα Καρυωτάκη

Γιατί ένα ακόμη καλοκαίρι στην πόλη αρχίζει και με το να γκρινιάζουμε που δεν είμαστε στην παραλία αλλά λιώνουμε στο κέντρο καλύτερα ας το ζήσουμε έντονα. Και ναι, σήμερα το κατάλαβα ότι μπαίνει το καλοκαίρι γιατί σήμερα μάζεψα τα χαλιά μου. (Ξέρω, ξέρω η καλή νοικοκυρά (εκτός από δούλα και κυρά) τα μαζεύει Αγίου Κωνσταντίνου και τα βγάζει Αγίου Δημητρίου αλλά φέτος έπεσα λίγο έξω). Το καλοκαίρι μάλλον θα είναι ζεστό (μην ξεχνάτε έχουμε και μια καμμένη Πάρνηθα να μας ακολουθεί). Ας φροντίσουμε να περάσουμε καλά στο καμίνι λοιπόν μέχρι και όταν πάμε διακοπές...

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Γλυκιά Ζωή...

Γιατί κάποιες φορές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, νιώθεις πως απλά η ζωή είναι απλά γλυκιά...
Και δε θες να τελειώσει...

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Για τα μάτια

Κάποιες φορές το μικρό πιπινάκι με βάζει στη θέση μου και μου αποδεικνύει περίτρανα πόσο ώριμο είναι. Φοβάμαι μήπως είναι ωριμότερο από μένα και τρομάζω. Όπως τις προάλλες που ανησυχούσα επειδή ήσουν όλη τη μέρα σε διαδρομές στην πόλη και σου έλεγα πως για να μην κουραστείς, επειδή έχεις και πρωινό ξύπνημα, ας μην κοιμηθούμε μαζί, και ίσως να πήγαινες σπίτι σου. Και τότε αφού μου έριξες ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι μου είπες :
-Λίγη σωματική κούραση παραπάνω, δε συγκρίνεται με την κούραση που νιώθω όταν πέφτω στο κρεβάτι και δεν είσαι δίπλα μου ή όταν ξυπνάω και δε βλέπω το πρόσωπό σου.

Δε μπορούσα να πω κάτι. Και τι να πω άλλωστε... Αλλά κατάλαβα πως πλέον μπορούσα να διαβάζω τα μάτια σου. Αυτή τη φορά είχαν πάρει ένα λυπημένο ύφος, σα να σε στενοχώρησα και ντράπηκα.

Ξέρω όμως πως όταν κοιμόμαστε και ξυπνάω πρώτος και περιμένω να τα ανοίξεις, με βλέπεις και χαίρεσαι τόσο πολύ. Και αν νυστάζεις ακόμα, δεν το δείχνεις. Καταλαβαίνω πως όταν περπατάμε στο δρόμο και με κοιτάς θες να με φιλήσεις αλλά δεν το κάνεις γιατί ντρέπεσαι. Διαισθάνομαι ότι είσαι χαρούμενος όταν με κοιτάς να κάνω γκριμάτσες και χαμογελάς.

Και το ωραίο ποιο είναι; Ότι ανάλογα αντιδρώ και εγώ πλέον. Με καταλαβαίνεις και εσύ. Ξέρεις τι νιώθω, τι σκέφτομαι, κάποιες φορές ακόμα και τι θα πω. Κοιτώντας τα μάτια μου.

Έχω άγχος. Γιατί δε θέλω να ξαναδώ τα μάτια σου στενοχωρημένα. Αλλά μόνο χαρούμενα. Όταν στο είπα, μου είπες πως δε χρειάζεται να ανησυχώ και να προσπαθώ γιατί τα καταφέρνω μια χαρά όντας ο εαυτός μου. Ελπίζω για πολύ ακόμα :)

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Βασίλης Σπανούλης (Final4)

Μιας και έχουμε final4 στο basket ας κάνουμε ένα πέρασμα στο μπάσκετ. Ο Βασιλάκης είναι παιδί του 1982 από την ερωτική Λάρισα (αν τον ακούσετε να μιλάει θα καταλάβετε). Ντερέκι (στα 192 εκατοστά, το ύψος καλέ), παίζει για τον Παναθηναικό. Πέρασε και από το NBA (Houston Rockets). Φήμες ότι αρνήθηκε την πρόταση γάμου μου για να χαριεντίζεται με νεαρές (όπως στην τελευταία φώτο) ελέγχονται ως ανακριβείς. Επίσης, διατηρεί το προσωπικό του blog (όχι δεν του κάνω σχόλια)