Σωτήρης Νίνης

Στα πλαίσια των τιμητικών εκδηλώσεων του blog για τη λήξη μιας ακόμα ποδοσφαιρικής σεζόν που έδωσε τον Παναθηναικό το double (πρωτάθλημα και κύπελλο σημαίνει αυτό, μην πάει πουθενά στο πονηρό ο νους σου).

Ο Σωτηράκης γεννήθηκε το 1990(!) και ήδη διαπρέπει στα γήπεδα (για τα κρεβάτια δε γνωρίζουμε αλλά όλο και κάποια σουρλουλού θα βρεθεί να τον τυλίξει). Σημείωσε ότι θα τον δούμε και στο μουντιάλ το καλοκαίρι, και ας ελπίσουμε του χρόνου να μην τον πάρει καμία ομάδα του εξωτερικού (και τον βάλει στον πάγκο.

p.s. Αναζητείται ο ποδοσφαιριστής που προσπαθεί να τον διπλαρώσει στην τελευταία φώτο. Αμοιβή συζητήσιμη.

Μικρά, μικρά, μικρά

Εντάξει ξέρω ότι έχω καιρό να γράψω (και σκεφτόμουν να επιστρέψω με κάποιον ποδοσφαιριστή αλλά είπα να γράψω κάτι αυθόρμητο). Οι τελευταίες μέρες κυλούν ήσυχα. Είναι αυτό που σε ρωτάνε "τι νέα" και δεν έχεις να απαντήσεις κάτι συγκεκριμένο γιατί πολύ απλά είναι η φάση τέτοια : Είσαι δεσμευμένος σε normal σχέση (οπότε δεν μιλάς για αποτυχημένα ραντεβού ή ακόμα χειρότερα για τρικούβερτους καυγάδες), είσαι σε σταθερή ημι-επαγγελματική τροχιά (sic, οπότε δεν έχεις να πεις ότι απολύθηκες ή ότι βρήκες δουλειά), δε σου κάθεται το τζόκερ ώστε να πεις ότι πλούτισες κ.ο.κ.

Οπότε η ερώτηση "τι νέα" είναι εκνευριστική γιατί δεν έχεις κάποιο συνταρακτικό νέο (απαυτά που περιμένει να ακούσει όποιος σε ρωτάει), πέραν του ότι χθες έφαγες ένα καταπληκτικό burger ή ότι στην πολυκατοικία ο κύριος Παύλος βρήκε ένα προφυλακτικό στα απλωμένα ρούχα του μπαλκονιού του και όλοι κατηγόρησαν την trans ένοικο του 5ου ορόφου (συνέβησαν και τα δύο). Και παρόλα τα νεύρα που σου δημιουργεί η ερώτηση "τι νέα", εσύ δε σκαμπάζεις μία, γιατί κατά βάθος αυτή η ηρεμία και η ησυχία είναι ωραία μέσα στην στασιμότητα που τη διέπει.

Τα πάντα είναι στη θέση τους. Και το καλοκαίρι έρχεται δυναμικά ;-)

Μαθήματα στιχουργικής

Τις προάλλες (την Τετάρτη) βρέθηκα μετά από καιρό στο Sodade. Είχα να πάω τόσο καιρό να φανταστείτε, που είχα χάσει την αλλαγή των τουαλετών (τώρα μπαίνεις από το διαδρομάκι που χωρίζει τις δύο αίθουσες). Κατά τα άλλα βέβαια τίποτα δεν άλλαξε. Το γνωστό "sodadisio" βλέμμα των θαμώνων (σε κοιτάω από πάνω ως κάτω και ταυτόχρονα από δεξιά προς τα αριστερά), το γνωστό μουσικό πρόγραμμα. Θυμόμουν λοιπόν πως κάποια στιγμή το έπαιζε και το ελληνικό του (μιλάμε πάντα για την πρώτη αίθουσα), όπως και έγινε. Μετά λοιπόν από ένα ποτ-πουρί της Καλομοίρας (με συνοδεία βίντεο παρακαλώ, διότι έχει γυρίσει και για κάθε τραγούδι και βίντεο κλιπ), έπαιξε ένα τραγούδι (καινούριο μου είπαν) της Δέσποινας Ολυμπίου. Ο στίχος ήταν συγκλονιστικός, τόσο πολύ, που έψαξα και τον βρήκα και σας τον παραθέτω :

"Δε θέλω φως μου να μου δώσεις άλλο λίγο

Κι εγώ ξανά να το κοιτάξω σαν πολύ"

Γιατί ξέρεις τώρα πως είναι. Βλέπεις εσύ το λίγο φως, πως είναι το πρωί που ξυπνάς, αλλά έτσι μέσα στην παραζάλη και το χαλασμό σου φαίνεται πολύ. Εντάξει, θα το δεχτώ το επιχείρημα διότι είμαι ανοιχτόμυαλος.

"Θέλω δυο χέρια να με σπρώξουνε να φύγω"

Μωρέ άλλο θες να σε σπρώξει αλλά μη το κάνουμε θέμα.

"Σαν πυροτέχνημα να σκάσω στη ζωή

Τα χέρια σου να με στείλουνε εκεί'

Το "σκάσω" με την παρήχηση του "σ" δίνει μια σκληρότητα στο στίχο και σε συνδυασμό με τη ρίμα του "ζωή" με το "εκεί" ανεβάζει παλμούς για την κορύφωση που ακολουθεί.

"Θέλω να πέσω πάνω στην αγάπη"

Νάτο το μοιραίο. Η κοπέλα πέφτει πάνω στην αγάπη. Τώρα τι εννοούμε; Πέφτει από όροφο; Πέφτει στο δρόμο, όπως λέμε συναντά; Πέφτει(ς) από τα σύννεφα (εσύ που το ακούς);

"Κι ας σωθώ ή ας πεθάνω μετά"

Μάλλον η πτώση τελικά είναι από ψηλά γιαυτό μιλάμε για σωτηρία

"Όλα τα λάθη να τα ζήσω σα λάθη

Τα σωστά να τα δω σα σωστά"

Μάλιστα. Πως να το πω εδώ. Πλεονασμό, επανάληψη, βλακεία, χμμμ; Αλλά τι λέω; Εδώ η κοπέλα έχει πέσει, τι κακός που γίνομαι.

"Δε θέλω φως μου να μου δώσεις λίγο χώμα

Κι εγώ ξανά να το κοιτάξω σαν στεριά"

Αχ πάλι αυτό το αφαιρετικό, το επαγωγικό που μεγαλώνει το χώμα και το κάνει στεριά με τρελαίνει.

"Θέλω αυτό που δε μου έδωσες ακόμα"

Αχόρταγη...

"Μία φουρτούνα και να πέσω στα βαθιά

Τα χέρια σου να με ρίξουνε ξανά"

Να δείτε που τελικά αυτός την έριξε και μάλιστα από την κουπαστή του πλοίου... Το λύσαμε το μυστήριο!

Στο videoclip ενισχύεται η θεωρία της πτώσης, μιας και το Δεσποινάκι σε κάτι κάγκελα τριγυρνάει, έτοιμο να πέσει (πάνω στην αγάπη βεβαίως) ενώ φιγουράρει και ημίγυμνος ένας άνδρας που δεν τον λες σε καμία περίπτωση κακό, κάθε άλλο δηλαδή (σε βουβό ρόλο πάντα). Πάρε το link για το youtube (διότι δεν επιτρέπεται και embed σε τέτοιο άσμα)!

Άντε και καλό Σαββατοκύριακο να-θα έχουμε!

Το έαρ το γλυκύ

Άντε πέρασε και το Πάσχα, και τώρα τέρμα οι αργίες (το φωτισμού του Αγίου Πνεύματος περιμένουμε μοναχά) και θα μας πάει σερί μέχρι καλοκαίρι. Ελπίζω τουλάχιστον να καλοκαιριάσει σύντομα (και εννοώ να βγάλουμε τις βερμούδες μας), διότι χθες που επέστρεψα από τα πάτρια εδάφη με υποδέχτηκαν κάποιες χοντρές ψιχάλες. Και τώρα που έγραψα "πάτρια εδάφη" να θυμηθώ άλλη μια φορά να μη ζήσω (ακόμη) στην ελληνική επαρχία (και δη σε νησί που δε μπορείς να ξεφύγεις αν δεν πνιγείς και δη σε μικρομέγαλη πόλη).

Το αχανές της Αθήνας με κάνει συνεχώς να ξεχνώ (και φυσικά να μου έρχεται κατακούτελα όταν το αντιμετωπίζω) ότι στην επαρχία οι γκέι (που δεν κρύβονται επιμελώς στα σπίτια τους) γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Μικρό το κακό θα μου πεις, αφού στην Αθήνα έχουν παρθεί οι μισοί μεταξύ τους. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι στην Αθήνα, τελειώνεις με τους μισούς (μη δίνεις έμφαση στις μερίδες, ολόκληρο, μισό, σχετικές οι έννοιες) και πιάνεις τους υπόλοιπους ή ανακαλύπτεις καινούριους. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Στην επαρχία δεν υπάρχουν οι "άλλοι μισοί" διότι είναι μια φούχτα όλοι και όλοι. Με αποτέλεσμα να αναλώνονται μεταξύ τους σε παρέες, τσακωμούς, ενίοτε σεξ και ότι βρεθεί στο διάβα τους.

Είναι πραγματικά φοβερό, το πως κάθε φορά που θα επιστρέψω (3 φορές το χρόνο) έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και κάθε φορά χρειάζομαι εντατικά μαθήματα (και σκεψ εντατίκ βεβαίως βεβαίως που λέει και ένας βλόγκερ) για να καταλάβω τι έχει αλλάξει στη σκακιέρα. "Μα όχι αυτός ο παλιόπουστας μας ανακάτεψε", "Αυτή η τζίβα κάθεται και μας θάβει", "Δες, δες το γκομενάκι που περνάει απέξω" Ουπςς, το τελευταίο είναι πανταχού παρούσα ατάκα.

Το τελευταίο που αποκόμισα από άλλη μία αρπαχτή στα πάτρια, ήταν πως όλοι ξέρουν ποιος (ή ποια διότι εγώ τόσες homo γυναίκες δεν έχω δει ούτε στην Αθήνα) έχει πάει (ή δεν έχει πάει γιατί παίζουν και χυλόπιτες) με ποιους (ή ποιες αντίστοιχα). Μάλλον αυτή είναι και η απαρχή της διχόνοιας και του φαύλου κύκλου : Ή το κάνεις με αυτόν που σου λαχε (και μετά μπαίνεις στις λίστες, οι οποίες περιλαμβάνουν και celebrities) ή δεν το κάνεις (και σε συζητάνε γιατί δεν το κανες). Δεν είναι τέλειο;