Ακολουθεί δημοσίευση χωρίς απόλυτο στόχο και νόημα.
Παρασκευή βράδυ, βρίσκομαι σε γνωστή ταράτσα με ανθρώπους διαφόρων κατηγοριών. Από μικρός ήμουν πρακτικός και είχα μια ανάγκη να βάζω τα πράγματα σε σειρά. Ενίοτε το κάνω και με τους ανθρώπους, απλά για να απασχολώ το μυαλό μου. Παλιότερα τους έβαζα σε κατηγορίες ανάλογα με την ομορφιά τους. Αργότερα με βάση τα παπούτσια τους. Τελευταία, το χόμπι μου είναι να τους ταξινομώ βάσει των εμπειριών τους σε σχέσεις. Και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν live, ενώ εξελίσσεται η βραδιά. Ένας έχει ζήσει τα πάντα σε δύο ηπείρους μέχρι και με γάμο, αλλά πάλι μόνος είναι και χωρισμένος προ 2 ωρών. Ποιο το νόημα τελικά; Μήπως όλα είναι μάταια; Δε μου απάντησε και στο ερώτημα αν νιώθει πλήρης. Άλλος φτάνει τη σχέση στα όρια. Ποιος άλλωστε μπορεί να πει το όχι σε μια σίγουρη αγκαλιά, σε μια δοκιμασμένη περίπτωση, ποιος μπορεί να έχει τη δύναμη να διαλύσει κάτι τέτοιο. Με το μάτι να παίζει πάντα. Ενίοτε σε υπερβολικό βαθμό. Άλλος θέλει απλά να κάνει ένα παιδί. Και τελικά απλά σκέφτομαι και χαμογελώ για να προσθέσω στην εν εξελίξει κουβέντα πως ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα. Ήμουν πολύ απόλυτος σαν κάτι ξερόλες που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει και τίποτε άλλο. Το κατάλαβα τώρα. Έπρεπε να είχα συμπληρώσει πως μπορεί να καταστρέφει αλλά το θέμα είναι και τι δημιουργεί παράλληλα. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια, πόσο μάλλον η δική μου, ξέρω όμως πως κάθε μέρα τον αγαπώ πιο πολύ. Και είναι αρκετό.