Ατενίζοντας το 2010

Τον τελευταίο καιρό ακούω συνεχώς τους ανθρώπους γύρω μου να γκρινιάζουν. Όλοι δουλεύουν πολύ, οι περισσότεροι πληρώνονται λιγότερα απ' όσα θα ήθελαν, ακόμα περισσότεροι ρίχνουν μούντζες στο 2010 (όπως έριχναν και στο 2009, μη σας πω και στο 2008 : πολλά χρόνια φαγούρα δηλαδή). Εμένα πάντως το 2010 μου άρεσε (όπως μου άρεσε και το 2009 και το 2008, οπότε ίσως να μην εντάσσομαι στην παραπάνω κατηγορία). Ποτέ τίποτα δε μπορεί να πάει όπως το θες, αλλά είναι στο χέρι σου να το διορθώσεις στο βαθμό που μπορείς (εντάξει αυτό δεν ισχύει για τη διακυβέρνηση της χώρας).

Και όχι, για άλλη μια φορά δεν έχω καταλήξει που οδηγείται αυτό το post, απλά όπως το γράφω ακούω ρομαντικά χαζοτράγουδα (μην ξεχνάτε πως είμαι εθισμένος), σταματώ για λίγο να γράφω, γέρνω το κεφάλι ελαφρά προς τα πάνω και δεξιά (ενίοτε βάζω και το χέρι στο μάγουλο ως άλλη Μιμή Ντενίση) και αναπολώ στιγμές της περασμένης χρονιάς. Θυμάμαι χαρούμενες στιγμές με φίλους, να σμίγουμε με χαρά, να χωρίζουμε με λύπη και όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία να εξελισσόμαστε. Θυμάμαι ατελείωτες στιγμές με το πιπίνι (ίσως πρέπει να σταματήσω να τον αποκαλώ έτσι, γιατί μεγάλωσε 2 χρόνια πια, όπως και η σχέση μας). Θυμάμαι ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που όμως πάντα σου δίνουν την ώθηση απλά να γίνεις καλύτερος. Και κάπου εκεί σταματάν οι αναμνήσεις γιατί πιάστηκε το κεφάλι μου στη στάση πάνω και δεξιά από την αναπόληση. Θα ήταν όμως αγένεια να πω πως δε νιώθω τουλάχιστον λίγο πλήρης. Αυτό εύχομαι σε όλους για το 2011.

Εθισμός

Νομίζω πως από μικρός (ετσά γύρω στα 16) είχα αποφασίσει να βουτηχτώ στην αγάπη. Σε εκείνη την αγάπη την ανιδιοτελή, αυτήν που σε πιάνουν κόμποι στο στομάχι, αυτήν που σκέφτεσαι τον άλλο και γελάς. Αυτήν που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, αυτήν που κάποιοι νομίζουν πως έχουν, αυτήν που κάποιοι έχουν απορρίψει.

Χρόνια μετά ποτέ δεν άλλαξα συνήθειες. Πάντα επέλεγα να ερωτεύομαι και να αγαπώ, σφόδρα. Ακόμα και όταν έχανα το μέτρημα των φορών που είχα πέσει, ακόμα και όταν η αυτοπεποίθηση έφτανε στο ναδίρ ποτέ δεν έπαψα να σπρώχνω τον εαυτό μου να αγαπά, όπως τουλάχιστον μπορεί, διότι νομίζω πως κάθε άνθρωπος εφευρίσκει ξανά την αγάπη κατά πως προτιμά.

Δε θα πάω ποτέ να συγκινούμαι και να ταυτίζομαι με ρομαντικές ταινίες, όσο και αν πιστεύω πως οι πραγματικές αγάπες, αυτές που ζούμε, δε μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Έχουν όμως αυτό το κάτι διαφορετικό, το προσωπικό, που μόνο εσύ το καταλαβαίνεις, κάτι το απλό και ταυτόχρονα τελείως εθιστικό...

Αθήνα, 4 Δεκεμβρίου 2008 - 4 Δεκεμβρίου 2010 1+1