Sometimes you have to do something unforgivable just to be able to go on living.

Φ

Ερμού, Σάββατο μεσημεροαπόγευμα

Εσύ...

Ατενίζοντας το 2010

Τον τελευταίο καιρό ακούω συνεχώς τους ανθρώπους γύρω μου να γκρινιάζουν. Όλοι δουλεύουν πολύ, οι περισσότεροι πληρώνονται λιγότερα απ' όσα θα ήθελαν, ακόμα περισσότεροι ρίχνουν μούντζες στο 2010 (όπως έριχναν και στο 2009, μη σας πω και στο 2008 : πολλά χρόνια φαγούρα δηλαδή). Εμένα πάντως το 2010 μου άρεσε (όπως μου άρεσε και το 2009 και το 2008, οπότε ίσως να μην εντάσσομαι στην παραπάνω κατηγορία). Ποτέ τίποτα δε μπορεί να πάει όπως το θες, αλλά είναι στο χέρι σου να το διορθώσεις στο βαθμό που μπορείς (εντάξει αυτό δεν ισχύει για τη διακυβέρνηση της χώρας).

Και όχι, για άλλη μια φορά δεν έχω καταλήξει που οδηγείται αυτό το post, απλά όπως το γράφω ακούω ρομαντικά χαζοτράγουδα (μην ξεχνάτε πως είμαι εθισμένος), σταματώ για λίγο να γράφω, γέρνω το κεφάλι ελαφρά προς τα πάνω και δεξιά (ενίοτε βάζω και το χέρι στο μάγουλο ως άλλη Μιμή Ντενίση) και αναπολώ στιγμές της περασμένης χρονιάς. Θυμάμαι χαρούμενες στιγμές με φίλους, να σμίγουμε με χαρά, να χωρίζουμε με λύπη και όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία να εξελισσόμαστε. Θυμάμαι ατελείωτες στιγμές με το πιπίνι (ίσως πρέπει να σταματήσω να τον αποκαλώ έτσι, γιατί μεγάλωσε 2 χρόνια πια, όπως και η σχέση μας). Θυμάμαι ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που όμως πάντα σου δίνουν την ώθηση απλά να γίνεις καλύτερος. Και κάπου εκεί σταματάν οι αναμνήσεις γιατί πιάστηκε το κεφάλι μου στη στάση πάνω και δεξιά από την αναπόληση. Θα ήταν όμως αγένεια να πω πως δε νιώθω τουλάχιστον λίγο πλήρης. Αυτό εύχομαι σε όλους για το 2011.

Εθισμός

Νομίζω πως από μικρός (ετσά γύρω στα 16) είχα αποφασίσει να βουτηχτώ στην αγάπη. Σε εκείνη την αγάπη την ανιδιοτελή, αυτήν που σε πιάνουν κόμποι στο στομάχι, αυτήν που σκέφτεσαι τον άλλο και γελάς. Αυτήν που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, αυτήν που κάποιοι νομίζουν πως έχουν, αυτήν που κάποιοι έχουν απορρίψει.

Χρόνια μετά ποτέ δεν άλλαξα συνήθειες. Πάντα επέλεγα να ερωτεύομαι και να αγαπώ, σφόδρα. Ακόμα και όταν έχανα το μέτρημα των φορών που είχα πέσει, ακόμα και όταν η αυτοπεποίθηση έφτανε στο ναδίρ ποτέ δεν έπαψα να σπρώχνω τον εαυτό μου να αγαπά, όπως τουλάχιστον μπορεί, διότι νομίζω πως κάθε άνθρωπος εφευρίσκει ξανά την αγάπη κατά πως προτιμά.

Δε θα πάω ποτέ να συγκινούμαι και να ταυτίζομαι με ρομαντικές ταινίες, όσο και αν πιστεύω πως οι πραγματικές αγάπες, αυτές που ζούμε, δε μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Έχουν όμως αυτό το κάτι διαφορετικό, το προσωπικό, που μόνο εσύ το καταλαβαίνεις, κάτι το απλό και ταυτόχρονα τελείως εθιστικό...

Αθήνα, 4 Δεκεμβρίου 2008 - 4 Δεκεμβρίου 2010 1+1

Τα κακά παιδιά

Κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι κακό παιδί. Αλλά ό,τι και αν κάνω λάθος μετά θέλω πάντα να το διορθώνω, χωρίς να μετανιώνω.

"...Κι αν ίσως κάνω το κακό, δεν είμαι εγώ που το κάνω,

είναι μέσα μου που ζει η αμαρτία."

ΠΑΥΛΟΣ (Ρωμ. Ζ 19-20)

Το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να παίζεται

Καλό Σαββατοκύριακο!

New kid on block : Γιάννης Φετφατζίδης

Kid όνομα και πράγμα, διότι το 1990 (εκεί που πρωτοχαιρόσουν την ιδιωτική τηλεόραση) γεννιόντουσαν παιδιά, ακόμα δε χειρότερα το 2010 είναι 20 χρονώ ομορφόπαιδα. Ο Γιάννης γεννήθηκε στη Δράμα, παιδί που βγήκε από τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της χώρας και κατέληξε στον Ολυμπιακό, ο οποίος αναζητούσε ομορφότερο καλύτερο roster. Το περασμένο ΣΚ έβαλε το πρώτο του γκολ με τον Ολυμπιακό ενώ από φέτος παίζει και στην Εθνική. Isn't he cute?

Είναι και αυτός ο καιρός...

"Οι Κυριακές είναι μελαγχολικές" είπα στο πιπίνι για να συμφωνήσει μαζί μου και οι δυο μαζί να παραδεχτούμε πως αυτός ο καιρός τα κάνει ακόμα χειρότερα. Και τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις μία μελαγχολική Κυριακή, να μείνεις μέσα χαλαρώνοντας με δημιουργικά πράγματα (κοιτώντας το ταβάνι ή κάνοντας δουλειές του σπιτιού που δεν κάνεις ποτέ τις άλλες μέρες ή τσεκάροντας τα mail σου και τις ίδιες σελίδες στο internet μήπως άλλαξε κάτι από το τελευταίο refresh) ή να βγεις έξω να του δώσεις να καταλάβει (παρά του ότι κατά βάθος θα σκέφτεσαι πως έρχεται μία εβδομάδα με υποχρεώσεις και το ότι τελικά όταν είσαι εκτός σπιτιού σου έρχονται τα σημαντικότερα mail και συμβαίνουν τα σημαντικότερα πράγματα στο internet);

Με τέτοια ερωτήματα, θα σας πω πως η Tilda Swinton είναι θεότητα (γιατί όλοι οι gay τη λατρεύουμε;) και παίζει υπερτέλεια στο "Io sono l'amore", το οποίο είδα με το πιπίνι, αυτή τη μελαγχολική Κυριακή που μας πέρασε. Και μετά άρχισα  να αναρωτιέμαι όλη τη Δευτέρα, μήπως τελικά οι Δευτέρες είναι πιο μελαγχολικές, επειδή έχει όντως αρχίσει η εβδομάδα υποχρεώσεων και από την πολύ σκέψη πέρασε και η Δευτέρα και εγώ ακόμη σκέφτομαι αυτό το post. Η ταινία πάντως, αν και κυλάει λίγο αργά και δε βρίθει σεναριακής πρωτοτυπίας, χαρακτηρίζεται από καλές ερμηνείες (η Tilda Swinton είναι θεά σε ό,τι και να παίξει) ενώ η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη και καλαίσθητη. Μη τη χάσετε, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον θα σας προβληματίσει στο τέλος, περισσότερο και απόσο προβλημάτισε εμένα το ζήτημα της μελαγχολικής Κυριακής. Καλή εβδομάδα!