Είναι και αυτός ο καιρός...

"Οι Κυριακές είναι μελαγχολικές" είπα στο πιπίνι για να συμφωνήσει μαζί μου και οι δυο μαζί να παραδεχτούμε πως αυτός ο καιρός τα κάνει ακόμα χειρότερα. Και τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις μία μελαγχολική Κυριακή, να μείνεις μέσα χαλαρώνοντας με δημιουργικά πράγματα (κοιτώντας το ταβάνι ή κάνοντας δουλειές του σπιτιού που δεν κάνεις ποτέ τις άλλες μέρες ή τσεκάροντας τα mail σου και τις ίδιες σελίδες στο internet μήπως άλλαξε κάτι από το τελευταίο refresh) ή να βγεις έξω να του δώσεις να καταλάβει (παρά του ότι κατά βάθος θα σκέφτεσαι πως έρχεται μία εβδομάδα με υποχρεώσεις και το ότι τελικά όταν είσαι εκτός σπιτιού σου έρχονται τα σημαντικότερα mail και συμβαίνουν τα σημαντικότερα πράγματα στο internet);

Με τέτοια ερωτήματα, θα σας πω πως η Tilda Swinton είναι θεότητα (γιατί όλοι οι gay τη λατρεύουμε;) και παίζει υπερτέλεια στο "Io sono l'amore", το οποίο είδα με το πιπίνι, αυτή τη μελαγχολική Κυριακή που μας πέρασε. Και μετά άρχισα  να αναρωτιέμαι όλη τη Δευτέρα, μήπως τελικά οι Δευτέρες είναι πιο μελαγχολικές, επειδή έχει όντως αρχίσει η εβδομάδα υποχρεώσεων και από την πολύ σκέψη πέρασε και η Δευτέρα και εγώ ακόμη σκέφτομαι αυτό το post. Η ταινία πάντως, αν και κυλάει λίγο αργά και δε βρίθει σεναριακής πρωτοτυπίας, χαρακτηρίζεται από καλές ερμηνείες (η Tilda Swinton είναι θεά σε ό,τι και να παίξει) ενώ η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη και καλαίσθητη. Μη τη χάσετε, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον θα σας προβληματίσει στο τέλος, περισσότερο και απόσο προβλημάτισε εμένα το ζήτημα της μελαγχολικής Κυριακής. Καλή εβδομάδα!