Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Wake me up when September ends?



no,no,no. αγαπήσαμε το φετινό Σεπτέμβρη. μας έφερε μεγάλες συγκινήσεις. θα θυμάμαι αυτό το μήνα για τις ακόλουθες κυρίως στιγμές (και άλλες) :

1. όταν η βασίλισσα κάθησε επιτέλους στο θρόνο της στο ΟΑΚΑ.
2. όταν μπόρεσα να διαολοστείλω μερικά άτομα που απλά δε μου ήταν πια απαραίτητα.
3. όταν έβρεξε και συνειδητοποίησα πως άλλο ένα φθινόπωρο ξεκινά και εγώ είμαι ξανά μόνος
4. όταν γνώρισα παιδιά-wanna be ταίρια- (ας είναι καλά τα site γνωριμιών και τα ΜΜΜ)
5. όταν κατάλαβα για άλλη μια φορά(στο μάταιο τούτο κόσμο) πως το σκέτο σεξ (ξέρετε αυτό του ξεκαυλώματος) δε συγκρίνεται με το σεξ που έπεται μιας πνευματικής επαφής, μιας τριβής, ενός ψησίματος (όπως θέλετε πείτε το). Όπως μου είπε κάποιος από δω μέσα, "θέλω ο άλλος να μου γαμάει τον εγκέφαλο πρώτα".
6. όταν κάποιος μου είπε πως "γιατί ενώ είμαι τόσο αγαπησιάρικο πλάσμα είμαι ακόμη μόνος" ενώ ο ίδιος άνθρωπος όταν είχα κάτι, μου είχε κάποτε πει πως "μου αξίζει κάτι καλύτερο". strange, isn't it?
7. όταν είδα και άκουσα κάποιες αγάμητες κακιασμένες αδελφές να φτυαρίζουν κοινούς μας γνωστούς και ένιωσα άσχημα ρε γαμώτο
8. όταν είχε πάει δέκα το βράδυ και εγώ ασχολιόμουν με δουλειά και παρόλα αυτά γούσταρα (εργασιοθεραπεία?workaholic?)
9. όταν μου ήρθε να τσιρίξω μετά από δύο διαδοχικά ραντεβού οδοντιάτρου και ορθοδοντικού (δοκιμάζεται η ψυχική αντοχή σου με μεγάλη επιτυχία)
10. όταν τα έγραψα όλα αυτά και κατάλαβα πως τελικά το γούσταρα το φετινό Σεπτέμβριο


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Live your (gay) dream in Corfu

Η νέα υπηρεσία του gayromeo (έλα που δεν ξέρεις, το alternative site του gaydar, μόνο που εκεί βάζεις τον κώλο σου από άλλη γωνία) σου προσφέρει στην αρχική σελίδα, gay guide και gay infos για το μέρος που μένεις (μη φανταστείτε ότι έχει πληρφορίες και για την άνω περδικούλα), τουλάχιστον μένει εντός χώρας.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν ενώ χάζευα ενδιαφέροντα profiles (ξέρετε αυτά που ο άλλος παραθέτει λίστα των προσόντων του στο μαγείρεμα, στην κηπουρική κτλ), έπεσε το μάτι μου στο Ποντικονήσι. Μην είναι οφθαλμαπάτη λέω. Μην να ναι κανάς Κερκυραίος που με αναζητά. Μα όχι. Η Ρένα Βλαχοπούλου έκανε δουλειά και πλέον αγαπητέ, δε χρειάζεται να παίρνεις το highspeed να τρέχεις στη Μύκονο, μπορείς και με το αμαξάκι σου και σε καμιά 15αριά ώρες θα έχεις φτάσει (για τους βορειοελλαδίτες τώρα με την εγνατία ένα τσουπ κυριολεκτικά).
Στην Κέρκυρα αδελφές μου, στην Κέρκυρα!

Btw, το παραθυράκι guide εμφάνισε και τη γνωστή σάουνα στο γνωστό δρόμο του γκαζίου όπως και το "No discrimination against gays" με τη γνωστή πληροφορία για τη διαμαρτυρία στη βουλή τη Δευτέρα 29/9.

p.s. Από αύριο το blog θα τηρήσει 3 ημερών-post σιγή προς τιμήν της Μαντζάνας που έρχεται το Σάββατο. Ούτως ή άλλως ξεχυμένοι στους δρόμους θα είμαστε όλοι, οπότε τα ξαναλέμε από Δευτέρα. Σας φιλώ γλυκά! Και να θυμάστε : ΠΟΤΕ ΣΕΞ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ!

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Η δύναμη του παρελθόντος


Πόσο μπορεί να σε γυρίσει πίσω ένα κομμάτι του παρελθόντος;

Πόσο μπορεί να σε τραβήξει μαζί του στη λήθη του παρόντος;

Πόσο μπορεί να νιώσεις πως χάνεσαι στη μέθη στιγμών που άλλοτε γελούσες αλλά τώρα τις θυμάσαι και μόνο αποστροφή νιώθεις;

Ένας διάλογος χωρίς αντίκρισμα. Χωρίς νόημα. Γιατί ήρθες ξαφνικά στην Αθήνα. Αλλά δεν έχεις πια το δικαίωμα να με χαλάς. Γιατί έχω το πάνω χέρι.Γιατί όταν σου μιλούσα για αυτά που χάνεις, για αυτά που αδυνατείς να νιώσεις, για αυτά που έχεις εκδιώξει, δεν ήθελες να καταλάβεις.Τώρα είναι αργά. Αργά για να γυρίσω. Έχω τραβήξει το δρόμο μου. Και εσύ τραβάς το δικό σου. Μόνο που είναι ο ίδιος κατηφορικός.Και θα πέσεις. Αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι εκεί.

Γιατί δε με νοιάζει πια αν θα σε δω. Γράφω για να σε ξορκίσω.Γράφω γιατί νιώθω ελεύθερος από σένα. Νιώθω χαρούμενος. Τα λόγια σου δε μπορούν πια να με πληγώσουν. Δεν έχεις τη δύναμη.Έχεις μόνο τα μέσα. Αλλά δεν ξέρεις πως να τα χρησιμοποιήσεις. Σε λυπάμαι. Αλλά δε μπορώ να κάτι. Μας τέλειωσε.

Επιστρέφω σπίτι. Ναι ρε. Και χαμογελάω. Δεν κλαίω πια. Γιατί δε γουστάρω. Ίσως γιατί δεν έχω άλλα δάκρυα. Ίσως γιατί βρήκα το δικό μου δρόμο.Και αν είναι η μοναξιά δε με φοβίζει. Γιατί ξέρω πια να πολεμώ και να κερδίζω. Άντε και γαμήσου παλιομαλάκα. (στο πα και το λέω και εδώ)

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Ιστορίες της πόλης

Επειδή πιστέψατε ότι έφτασα σε ακραία μελαγχολικές διαθέσεις, να σας διασκεδάσω λίγο με μία ιστορία της πόλης. μία από τις ιστορίες που συμβαίνουν καθημερινά σε άγνωστους ανθρώπους της μεγάλης αυτής απρόσωπης πόλης(εμένα μου έχουν συμβεί 1-2 τα τελευταία 7-8 χρόνια).

Την τελευταία φορά λοιπόν που ήμουν στον ορθοδοντικό μου στο Μαρούσι και προσπαθούσε να μου ανοίξει τη γνάθο με ένα υπερώιο τόξο (σύρμα είναι μην ταράζεστε, δεν έχει και φαρέτρα) που έχει εγκαταστήσει στο στόμα μου, και αφού έφευγα προς το σταθμό του τρένου προσπαθώντας να συνηθίσω ότι είμαι πιο Ρόμποκοπ (λόγω του στόματος καλέ), τσουπ. Διακρίνω σε μικρή απόσταση, πλάτη πάντα καθώς προχωρούσε, νεαρό άτομο. Το πίσω μέρος μας φάνηκε καλό, το πόδι ξυρισμένο, πλάτες ατέρμονες και άγιος ο Θεός. Αποφασίζω λοιπόν να αρχίσω να παίζω, ενώ το στόμα μου ένιωθε πως ήθελε να διαπλατυνθεί. Σταμάταει να βγάλει εισιτήριο, σταμάτω και εγώ. Δε βγάζω εισιτήριο γιατί έχω κάρτα αλλά είχα λυσσιάξει να δω και το μπροστινό κομμάτι. Πολύ καλές κριτικές ενώ φορούσε μία μπλούζα που έχω και εγώ (pull&bear, θα μας φάει αυτή η μόδα). Εν τω μεταξύ πρέπει να κατάλαβε ότι εδώ πέρα υπάρχει θέμα, επικυρώνει το εισιτήριο στο μηχάνημα που μουγκρίζει, ανεβαίνει στην αποβάθρα και πηγαίνει να κάτσει στο τέλος της. Έτσι είσαι λέω, θα σε ακολουθήσω στο τέλος της αποβάθρας, ενώ προσπαθούσα να πάρω και ένα αδιάφορο βλέμμα, μη μας πάρουν και με τις πέτρες άμα ήταν στρ8. Καθόμαστε λοιπόν στις θέσεις (αυτές τις άβολες σιδερένιες του ηλεκτρικού) με μία θέση κενή. Κοίταξα μία φορά προς τα αριστερά μου τάχα αδιάφορα, κοίταξε μία φορά προς τα δεξιά του τάχα διερευνητικά. Παίζουμε σκέφτηκα...

Το τρένο ήρθε, μπαίνει, κάθεται. Φυσικά όπως καταλαβαίνεις πάω και κάθομαι απέναντί του. Αυτή τη φορά με κοίταξε από πάνω ως κάτω, οπότε και είχα πειστεί πλέον πως δικιά μας είναι και αυτός. Ξάφνου άρχισε να παίζει με το δάχτυλό του και το στόμα του (τι πρόστυχος θα μου πείτε) αλλά κάπως έπρεπε να δείξει τι θέλει. Εγώ πάλι κιουρία, έβγαλα την ακίδα του P1i μου και έπαιζα με την ακίδα και το στόμα μου. Για την ακρίβεια τη χτυπούσα πάνω στο σύρμα του ορθοδοντικού. Και οι σταθμοί περνούσαν. Ειρήνη, Ηράκλειο, Νέα Ιωνία και κατεβαίναμε... Σε κάποια φάση άρχισα να κοιτάω έντονα σε πιο χαμηλά σημεία (πω πω είσαι όμως ξεδιάντροπος), εν τω μεταξύ από το κοίταγμα με είχε πάρει χαμπάρι μια κυρία που καθόταν παράδίπλα. Ξέρεις αυτές με το κόκκινο μαλλί, τσίχλα, 40άρα, που κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται... Και κάπως έτσι, με εμένα να παίζω με την ακίδα και να κοιτάω στα απόκρυφα, την κυρία από δίπλα να κοιτάζει εμένα που κοιτούσα το παιδί, έναν ναρκομανή να περνάει από κοντά μας ζητώντας ελεημοσύνη και μια άλλη κυρία να σηκώνεται με τα ψώνια για να κατέβει στα πευκάκια, κάνει και ένα απότομο φρενάρισμα ο μηχανοδηγός και παρολίγο το παιδί να βρεθεί στην αγκαλιά μου (γαμώτο, δεν ήταν δυνατό) μιας και είχε χάσει κάθε πρόσφυση μάλλον με το κάθισμά του. Μου έκανε ένα ηλίθιο νεύμα συγνώμης που με ακούμπησε με το ξυρισμένο πόδι του, εγώ του είπα "δεν πειράζει καλέ. δεν έγινε τπτ" (μα πες μου μπορούσα να το πω πιο χαριτωμένα?) και μετά στουμπώθηκε στη θέση του και δε ξανακοίταξε. Ε, λέω και εγώ. Μέχρι εδώ ήταν το παιχνίδι. Μάλλον ανήκει στο 90% και επειδή έφτασα στη στάση μου αποφάσισα να κατέβω. Κατεβαίνω, προχωράω προς την έξοδο του σταθμού και πάνω που πάω να βγω από το σταθμό, κοιτάζω το τρένο που έφευγε και βλέπω πως το πιπίνι δεν είναι μέσα στο τρένο!

Τα χάνω. Μα πότε κατέβηκε? Που είναι? Μήπως το φαντάστηκα γιατρέ μου? Μήπως η τρέλα με βάρεσε κατακούτελα? Βγαίνοντας από το σταθμό άρχισα να κοιτάω γύρω,γύρω δεν υπήρχε και ψυχή, και πάνω που έπαιρνα τηλέφωνο να κλείσω εκείνη τη σουίτα στο Δαφνί, πετάγεται μπροστά μου το πλασματάκι και μ ένα χαμόγελο με ρωτάει : "Εμένα ψάχνεις?" Τι ρομαντικό, τι βγαλμένο από ταινία, τι φοβερό, τι αποστομωτικό. Αν έπαιζα σε ταινία θα είχα βρει σίγουρα μια καλή ατάκα, παρόλα αυτά άρχισα πάλι τις γνωστές άναρθρες κραυγές μου "εεεεε, μα, κατέβηκες, πότε, ωωωωωω". Μου έγραψε σε ένα χαρτάκι από ένα τετράδιο σπιράλ 3 θεμάτων (τι λεπτομέρεια) το τηλέφωνό του και από κάτω γιάννης και μου είπε πως πρέπει να φύγει γιατί τον περιμένουν για ταινία οι str8 φίλοι του. Τον χαιρέτησα συμβατικά (ήμουν σε σύγχυση δε μπορούσα να αρχίσω να τον φιλάω παθιασμένα) και έφυγα.

Φυσικά αν παίζαμε σε ταινία, μέσα από την γνωριμία αυτή θα γεννιόταν ένας μεγάλος έρωτας που θα περνούσε τα πάνδεινα μέχρι να στεριώσει αλλά στο τέλος θα ζούσαμε μαζί σε ένα σπίτι στη λίμνη με τα δύο υιοθετημένα παιδάκια μας. Αλλά όχι. Αφού έστειλα το απαραίτητο μήνυμα εκκίνησης της επικοινωνίας μας, μου εκμυστηρεύτηκε πως πάει ακόμη σχολείο (γ λυκείου μη ζοριστείς). Μα πείτε μου; Τι δίνουν στα σημερινά λυκειόπαιδα και αναπτύσσονται έτσι; Όχι πείτε μου! Και τρέχουν και καθημερινές σε σινεμά. Και φυσικά δεν έχουμε βρεθεί ακόμα γιατί η επομένη ήταν Παρασκευή και είχε σχολείο και μετά φροντιστήριο. Δε θα μιλήσουμε για αργά το βράδυ καθώς οι γονείς είναι πολύ αυστηροί. Σήμερα σάββατο μου είπε πως είχε να επισκεφθεί οικογενειακώς τη γιαγιά του. Και μάλλον πάει μακρυά η βαλίτσα, διότι ποτέ δε μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου... Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

Τα λόγια σου


Θυμάμαι τώρα... Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.

Ούτε σκιά, ούτε όνειρο έτσι που διαβαίνη
γοργά προς το χαμό.
Καπνός η αγάπη. Σύννεφο, τα λόγια σου, μου ραίνει
σταγόνες τον καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.
Η θύμηση ασπασμός
προδοτικός, να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν’ αυξαίνη ο απελπισμός!

της Μαρίας Πολυδούρη

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

MED 2008-2009 ψωλέction

Η MED επέλεξε για τη φθινοπωρινή/χειμερινή της κολεξιόν τους Αυγερινό Τσικνάκη, Τεό Θεοδωρίδη και Κώστα Γκρέκα (μάλλον με έντονες δόσεις photoshop αλλά παρόλα αυτά ένα κα(υ)λό αποτέλεσμα).










p.s. Η τελευταία φώτο τραβήχτηκε έπειτα από την επίσκεψη στο σπίτι μου, της τελευταίας μου ερωτικής κατάκτησης που μεταξύ σοβαρού και αστείου μου έφερε το εν λόγω δώρο, πάντα στην πλάκα... Μη με ρωτήσεις που τους πετυχαίνω... Τουλάχιστον είναι MED!

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

1998

Καταρχάς να πω πως σπατάλησα πολύ χρόνο να θυμηθώ σε ποια τάξη του δημοτικού (εεεε του γυμνασίου-λυκείου ήθελα να πω) ήμουν το 1998. Αφού το βρήκα, προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχε γίνει εκείνη τη χρονιά, για να θυμηθώ και τι μουσική άκουγα, μιας και γενικά στα παιδικά μου χρόνια ζούσα και χωρίς αυτήν... [Ναι ρε τι ζόρι τραβάς δεν άκουγα μουσική]. Έτσι λοιπόν έπειτα από υπερπροσπάθεια μνήμης θυμήθηκα τα ακόλουθα κομμάτια.


[δεν βρήκα το είμαι αποφασισμένη της ιδίας]





αυτά εν ολίγοις, και ξέρω ξέρω καθόλου ενδιαφέροντα, αλλά και τότε όπως και τώρα η μουσική μου κουλτούρα ήταν... λίγη : απλά ότι μου ακούγεται καλά στο αυτί, το κατεβάζω και το βάζω στο ipod μου.
Να ευχαριστήσω εδώ το mahler76 που με κάλεσε, να ευχαριστήσω το κοινό μου που με διάβασε, να ευχαριστήσω και τη γιαγιά μου που με αγαπάει τόσο πολύ και θα σας αφήσω στην ησυχία σας. Ελπίζω να έχουμε μια πολύ καλή εβδομάδα, εγώ θα είμαι αρκετά απασχολημένος, ελπίζω και εσείς :) [σταμάτα μαρή το φλυάρησες πάλι] Καλό κυριακόβραδο!

Αλήθεια πως το περνάτε αυτό εσείς? [εντάξει το γ@μησες μέχρι και ερώτηση κάνεις σε ποστ blogoπαίχνιδου]

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Τι τίτλο να βάλεις εδώ...

Τι κάνεις όταν αυτός που προσπαθείς να ξεχάσεις επί τόσον καιρό σου κλείνει εισιτήρια να πας να τον δεις σε 5 μήνες από τώρα;

"Ένα τραγούδι λυπημένο τη νύχτα είναι πάντα ένας αποχαιρετισμός."

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι δε θες να βγεις από το σπίτι γιατί σου φαίνεται μάταιη ακόμη λίγη διασκέδαση σε γνώριμα μαγαζιά αλλά από την άλλη δε θες να καθήσεις σπίτι γιατί βλέπεις τους τοίχους να κλείνουν απειλητικά γύρω σου;

"ίσως γι΄ αυτό αγαπώ τα νεκροταφεία, γιατί βάζουν τέλος στις λεπτομέρειες"

Τότε ήρθε η ώρα να χαλαρώσεις και να ονειρευτείς. Δε βλάπτει που και που.

"Τελικά τους έκλεισα την πόρτα «τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα, τους λέω -εγώ έχω τ΄»όνειρο»

Τα εμβόλιμα είναι κομμάτια από το "Όνειρο" του Τάσου Λειβαδίτη

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

3 ευχές

Μικρός όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι και προσπαθούσα να κοιμηθώ, συνήθιζα να κάνω ευχές. Ευχόμουν διάφορα πράγματα, όπως το να πάω καλά στο σχολείο ή να αποκτήσω ξαφνικά διάφορα υλικά αγαθά (πάντα) ή να αναιρέσω κάτι που έγινε. Το πρωί καθώς ξυπνούσα, έκλεινα τα μάτια, θυμόμουν τι είχα ευχηθεί, τα άνοιγα και περίμενα να δω αν έχουν πραγματοποιηθεί. Από πότε τζαζεμένος ήμουν τελικά...

Σήμερα εύχομαι 3 πράγματα, για μένα, για τους φίλους μου και για τους εχθρούς μου, ύστερα από πρόσκληση του Addicted To You, στο γνωστό blogoπαίχνιδο των ημερών, εύχομαι ξανά...

- για μένα : ας πουν κάποια στιγμή πως αυτός ήταν και γαμώ τα παιδιά (υστεροφημία γαρ)

- για τους φίλους μου : να είναι πάντα καλά και να πετύχουν τους στόχους τους (τι κλισέ)

- για τους εχθρούς μου : να πεθάνουν. έτσι απλά. εγώ θα ξαφνιαστώ όταν το μάθω και θα πάω και στην κηδεία τους (μα δεν υπάρχει πιο αυτονόητο)

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Κώστας Κατσουράνης


























Συνεχίζοντας τα αφιερώματα στη στρογγυλή θεά (όχι σε σένα μαρή, το ποδόσφαιρο λένε έτσι οι άντρες), αυτή τη βδομάδα ασχολούμαστε με τον Κώστα Κατσουράνη. Παιδί από την Πάτρα, γεννημένος το 1981, ξεκίνησε την καριέρα του στη Δόξα Χαλανδρίτσας (μα υπάρχουν τέτοιες ομάδες?) για να συνεχίσει στην Παναχαική και να καταλήξει στην ΑΕΚ. Μετά τις επιτυχίες της εθνικής στο euro 2004, μας άφησε το 2006 να πάει στη Μπενφίκα, όπου μαθαίνω πως γκρινιάζει και θέλει να φύγει. Το καλοκαίρι με δήλωσή του είπε πως δε θέλει να μείνει άλλο στην Πορτογαλία γιατί σταμάτησε η απευθείας πτήση Αθήνα-Λισαβώνα (κάτι το οποίο δεν ισχύει γιατί η απευθείας πτήση δεν υπήρχε ποτέ). Στο τηλέφωνο μου είπε πως του λείπουν οι προσωπικές μας στιγμές. Ναι, κάνε κέφι... μάθε πως είναι παντρεμένος με μια μια μούτζα και τότε μένανε στη Φιλοθέη.

Το post αυτό αφιερώνεται στο αγαπητό profylaktiko. [ναι ρε μου κάνω και αφιερώσεις, τραβάς κανά ζόρι?]

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Δέκα αλήθειες και ψέμματα για τις blog-o-συναντήσεις

1. Η ιστορία έδειξε πως πρέπει να συστήνεσαι πάντα με το κανονικό σου όνομα και με το ψευδώνυμό σου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
2. Οι συζητήσεις στρέφονται κυρίως γύρω από κοινωνικά δρώμενα καλλιτεχνών, τα πολιστικά δρώμενα του Γκαζίου, πολιτικές εξελίξεις και κυρίως γύρω από την αγωνιώδη αναζήτηση των αιτίων που οι περισσότεροι bloggers είναι μπακούρια. Η φράση "είμαστε αγόρια καριέρας" έχει γράψει ιστορία.
3. Οι συναντήσεις δε γίνονται για να βρει κάποιος γκόμενο (απόδειξη ότι όσοι ήταν μπακούρια, παραμένουν ακόμη).
4. Αν φέρεις το (νην ή wanna be) γκόμενό σου σε blog-o-συνάντηση, να ετοιμαστείς για οξεία κριτική και εξονυχιστική παρατήρηση.
5. Ελλείψει γκόμενων, η παρατήρηση και κριτική στρέφεται σε παρουσίες άλλων blogger [δεν είναι σικ ότι μπορεί να διαβαζόμαστε αλλά έξω να μη μιλιόμαστε?].
6. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων με φάσμα ηλικίας από τα 18 [και κόψε] μέχρι και τα 40[εεε κόψε] προφανώς και δημιουργεί πηγαδάκια.
7. Φήμες για ομαδικές απολαύσεις στις οποίες επιδίδονται οι παρευρισκόμενοι διαψεύδονται. Παρόλα αυτά ο καθένας που έχει έρθει σε μία τουλάχιστον συνάντηση έχει επισημάνει τουλάχιστον από μία φορά ότι θα ήταν καλό αν κάναμε όργια αντί να πίναμε σαν Ορέστηδες Μακρήδες και να χορεύαμε Χριστίνα Κολέτσα.
8. Όταν κάποιος δεν έρθει σε μία blog-o-συνάντηση πάντα θα ρωτήσει ποιοι ήταν και τι ειπώθηκε.
9. Όταν θες να παινέψεις κάποιον blogger, δεν του λες κάτι για την εμφάνισή του αλλά του λες πόσο ωραίο ήταν εκείνο το ποστ που έκανε. Αυτό δεν υπονοεί κάτι για την εμφάνισή μας αλλά ούτε είναι και καμάκι.
10. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των συναντήσεων, τόσο μειώνεται ο αριθμός των ενεργών [με προσωπικές ιστορίες] bloggers.
10+1. Όλα τα παιδιά που έχουν έρθει στις blog-o-συναντήσεις είναι τέλεια. Ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα, βάζει τη δική του βούλα και είναι μοναδικός. Στο κάτω-κάτω τα κακά παιδιά είναι στη φυλακή [λέμε τώρα...]

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Αγάπη έλα μέσα, θα κρυώσεις

φώτο : Ηλιοβασίλεμα 13/8/2008

Και σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί χάζεψε αυτός και μιλάει για κρύο μια βραδιά που τουλάχιστον εδώ στο λεκανοπέδιο τη βιώνουμε ζεστά. Και αυτό γιατί πολύ απλά όταν βγήκα στο μπαλκόνι είδα 2 μπαλκόνια παραπέρα μια κοπελιά να κάνει τσιγάρο και το αγόρι της να τη φωνάζει : "αγάπη έλα μέσα, θα κρυώσεις". Αποσβολώθηκα και έμεινα να την κοιτάω. Με κοίταξε και αυτή και πρέπει να με πέρασε για ανώμαλο μπανιστιρτζή. Που να ξερε πως δε μπορούσα να της κάνω κάτι.

Θλίφτηκα. Γιατί εγώ αφενός μπήκα μόνος μου μέσα όχι γιατί έκανε κρύο, ούτε γιατί μου το είπε κάποιος, αλλά γιατί έτσι. χωρίς λόγο. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να κρύβουν τα πραγματικά τους αισθήματα. Που φοβούνται να παραδεχτούν. Εμένα δε με νοιάζει πια. Γιατί απόψε νιώθω μόνος. Χωρίς... δεν ξέρω τι να συμπληρώσω. Δεν είναι απίστευτο να μην ξέρεις τι σου λείπει; Κάποτε κάποιος πρώην γκόμενος (μη φανταστείτε κάτι μεγάλο, των ημερών σχέσες του κώλου)μου είχε πει ότι μπορεί να μην ξέρω πως να είμαι ευτυχισμένος. Δεν τον πίστεψα γιατί υπάρχουν στιγμές που νιώθω απίστευτη χαρά και απίστευτη ευφορία.

Αλλά άνθρωπος δεν είμαι και εγώ; Πως μπορώ να τα έχω όλα; Πως μπορώ να είμαι 24/7 μέσα στην καλή χαρά; Πως μπορώ να γυρίζω κάθε βράδυ σπίτι μόνος και να μην σκέφτομαι, να μην αναρωτιέμαι, να μη φοβάμαι.

Και τώρα θα ξαναβγώ στο μπαλκόνι. Αλλά θα καθήσω εκεί. Αφού δεν έχω κανένα να με φωνάξει, θα μείνω μέχρι να έρθει. Αν αργήσω, φάτε.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ αλλάζεις με τίποτα;

Μα τι λέτε τώρα; Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να τα αλλάξω αλλά δεν ξέρω με τι. Η μοίρα και η τύχη (ή οι γονείς μου πιο ρεαλιστικά) τα κανόνισαν να μεγαλώσω σε μικρό νησί της επαρχίας (όχι και στα Κουφονήσια αλλά όχι και στην Εύβοια), με όλες του τις συνέπειες. Μεγάλωσα λοιπόν μέσα στη φύση (φανταστείτε μια εικόνα μικρής ξανθοκαστανομαλλούσας (ναι, μικρός είχα ανοιχτό μαλλί) εκκολαπτόμενης αδελφής να τρέχει στα λιβάδια σα τη Λόρα από το μικρό σπίτι) αλλά και μέσα στο κουτσομπολιό (ξέρετε όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού και η γειτόνισσα έχει πάρει ήδη θέση να συγκρατήσει ποιος βγαίνει, με τι ρούχα, προς ποια κατεύθυνση πάει και ποιες ήταν οι διαθέσεις του).

Ευτυχώς είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι γκέι από τα 5 μου (ενδεχομένως να έχετε διαβάσει αυτό το post), οπότε τουλάχιστον δεν είχα να δώσω εξηγήσεις στον εαυτό μου γιατί μ αρέσει να κάνω παρέα και να παίζω πάλη με το Δημητράκη και όχι να φλερτάρω με τη Μαιρούλα. Όχι πως καταλάβαινα τότε πως σε μερικά χρόνια θα ασχολιόμουν με το τι θα φορέσω για να εντυπωσιάσω το βράδυ στο Γκάζι ή πως θα κάνω πιο ελκυστικό το προφίλ μου στο gaydar αλλά λέμε τώρα... Το δημοτικό κύλισε αναίμακτα χωρίς πολλά πολλά ενώ εγώ σαν αδελφή που σέβεται τον εαυτό της έκανα παρέα περισσότερο με κορίτσια και έπαιζα βόλλευ (τι γραφικό) ενώ το μοναδικό που με έκανε κάπως άντρα ήταν...χμ.... μάλλον τίποτα, γράψτε λάθος.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο γυμνάσιο. Τα αγόρια της τάξης μου (και η "παρέα" μου και γενικά, μιας και η τάξη μου ταυτιζόταν με τα αγόρια της ηλικίας της περιοχής, μιας και όπως σας είπα βρισκόμαστε σε μικρό νησί) είχαν αρχίσει να ασχολούνται με τις πρώτες καύλες τους και με το πως θα γαμήσουν την Εύα (όχι την αρχαία, αλλά το "μουνί" της τάξης) ενώ εγώ είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το ποιος απο τους συμμαθητές μου έχει το μεγαλύτερο πουλί (Δύσκολη έρευνα btw με πολλές φορές ελλιπή στοιχεία, δεν κατάφερα να βγάλω άκρη παρά μόνο όταν τελειώσαμε και το Λύκειο). Προβληματιζόμενος έντονα για το τι πρέπει να κάνω εγώ που τα βυζιά της Εύας δε λέγανε μία μπροστά στα οπίσθια του Θανάση, σιωπούσα και άλλαζα πάντα την κουβέντα. Φυσικά υπήρχαν 1-2 νταήδες που είχαν ψυλλιαστεί τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις και με πείραζαν αλλά γενικότερα επειδή ήμουν το καλό παιδί, ο καλός μαθητής, ο απουσιολόγος κτλ και είχα καταφέρει να κερδίσω με αυτό τον τρόπο την όποια εκτίμηση του κοινού μου.

Μπαίνοντας στο λύκειο, νομίζω πως όλη σχεδόν η τάξη το χε τούμπανο και εγώ κρυφό καμάρι, αλλά κανέναν (ούτε εμένα, ούτε αυτούς) δεν τους ένοιαζε, μιας και εγώ είχα προτιμήσει την αποχή και ονειρευόμουνα τα βράδια πως με παντρεύεται ο Φραγκίσκος Αλβέρτης (και ναι τότε ήταν πιο νέος και όμορφος). Σαν pathetic έφηβος gay, ενίοτε ερωτευόμουν διάφορους συμμαθητές ή φίλους με τους οποίους προσπαθούσα να αναπτύξω ιδιαίτερη οικειότητα, ώστε μέσα από αυτή μας τη στενή σχέση εγώ και καλά να "βιώνω το όνειρό μου". Το ποιο; Ναι και όμως. Τότε δεν ήξερα.

Ήμουν μικρός. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έρθει ο καιρός που θα περνάω καλά βγαίνοντας έξω χωρίς να χρειάζεται να καταπιέζω τον εαυτό μου. Πόσο πολύ λυπάμαι κάθε φορά που αναπολώ εκείνα τα χρόνια. Σκέφτομαι πόσο παραμυθιασμένος ήμουν, πως γινόταν να είμαι χαρούμενος τότε, πως γινόταν να νιώσω καλά με τον εαυτό μου τότε; Ευτυχώς που διάβαζα και είχα βάλει στόχο να φύγω απο εκεί το συντομότερο. Οι όποιοι ενδοιασμοί μου έγιναν σκόνη, όταν ο έρωτας της ζωής μου (ως τότε, όπως πίστευα το αθώο επαρχιωτόπουλο-Μάρθα Βούρτση) και στον οποίο εξομολογήθηκα τα συναισθήματά μου με βαριά καρδιά, αποφάσισε να διατυμπανίσει το νέο και σε άλλους φίλους μας. Ταπείνωση. Εξαθλίωση. Ντροπή. Δεν είχα λόγια. Βέβαια ευτυχώς ξεπεράστηκε γρήγορα μιας και ήταν φανερό μυστικό ότι ήμουν γκέι και όλα γύρισαν στην κανονική τους ροή. Φυσικά κανείς δε μου μίλησε ξανά έκτοτε για τα σεξουαλικά μου. ήταν γιατί ντρέπονταν; ήταν γιατί δεν ήξεραν τι να πουν; δεν ξέρω. δεν με νοιάζει. Η ζωή συνέχισε να κυλάει το ίδιο βαρετά και βασανιστικά.

Αλλά αυτό το περιστατικό, ήταν αρκετό για να ρίξω πίσω μου μαύρη πέτρα, επιστρέφοντας πλέον 1-2 φορές το χρόνο. Φορές στις οποίες νιώθω πως ο παλιός μου εαυτός είναι ακόμα εκεί και με κοιτάζει με ένα χαμόγελο παραπονεμένο, σα να μου λέει πως είχα μπορέσει να τον αφήσω να ζει έτσι, αλλά και ταυτόχρονα να μου θυμίζει το να ζω πιο έντονα και αληθινά. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Όχι πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ. Το χρωστάω σε εκείνο το φοβισμένο αγόρι.


Καλοκαίρι 1992

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Μιχαλάκη είσαι τρέλα.... και χωρίς φανέλα!













Αυτή τη βδομάδα το τόπι μας πετάει ο Μιχάλης. Γεννημένος το 1978 στην Κύπρο, στην Ελλάδα έπαιξε στον Ηρακλή, μετά στον Παναθηναϊκό και μετά στον Ολυμπιακό. Παντρεμένος με μια μούτζα που τη λένε Εβελίνα Κυράστα, με την οποία μάλιστα έχει και 2 παιδιά, ενώ παλιότερα τα είχε και με τη Νίκη Κάρτσωνα. Το post αυτό αφιερώνεται στην one-happy-dot.