Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Κυριακή κοντή γιορτή

Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε το 2010 τρέχει (ήδη πέρασε ο Ιανουάριος). Δεν ξέρω γιατί αλλά τελευταία έχω την αίσθηση πως ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και εγώ δεν προλαβαίνω να κάνω αυτά που θέλω (κυρίως το να βγω για καφέδες, ποτά κτλ) ή απλά με έχει πιάσει αυτή η περιστασιακή αλλά διαρκείας οξεία βαρεμαρίαση  που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει 2 ώρες ενώ εσύ πιστεύεις ότι έχουν περάσει 5 λεπτά (και μετά πως να βγεις αφού έχει περάσει η ώρα και αύριο έχεις πρωινό ξύπνημα). Και αυτό δεν είναι κακό, ίσα ίσα σε κάνει να καταλαβαίνεις αυτά που λέγονται για τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής μπλα μπλα μπλα.

Εντάξει, σας ζαλίζω αλλά είναι μάλλον γιατί μέσα σε όλη αυτή η βαρεμάρα που με κυβερνά, προφανώς δεν έχω και συγκεκριμένη συγγραφική έμπνευση... Προχωράμε γερά δυνατά και το 2010, ο Φλεβάρης έρχεται, οι απόκριες έρχονται (i hate them) και ένα τσουπ έμεινε για το Πάσχα. Προς το παρόν απολαμβάνουμε αυτή τη χαλαρή (και ζεστή) Κυριακή!

[Χιλιοπαιγμένο in real life and in blogging, αλλά σταθερή αξία κάτι τέτοιες μέρες]

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Απλά

Every time we meet, it's like the first we kiss
Never growing tired of this endlessness
It's a simple thing, we don't need a ring
Our love is easy



Hint : Βάλτε τις κόκκινες λέξεις σε μία πρόταση :)


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Enzo Maresca στον Περαία

Μπορεί ο Ολυμπιακός να κλυδωνίζεται από τη διαφορά πόντων με τον Παναθηναικό, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να παλέψει τη μάχη του τεκνού. Ενίοτε με ενισχύσεις από το εξωτερικό. Ιταλία μεριά. Ο Enzo Maresca γεννήθηκε το 1980 και έπειτα από λαμπρή (?) καριέρα στο εξωτερικό (έχει κερδίσει και UEFA cup) το 2009 κατέλυσε στο λιμάνι (τον Πειραιά εννοώ). Το Δεκέμβριο δεν έχασε την ευκαιρία να φωτογραφηθεί για το Down Town και το περίφημο γυμνό τεύχος, ε, ημίγυμνο τεύχος , ε να χουμε να λέμε πως είδαμε μια πλάτη, [λέμε τώρα, μάλλον πρέπει να τους δείξουν τι κάνουν στο DDS] κατά του AIDS.


Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Το τρίτο στεφάνι του Ταχτσή


Από πριν τα Χριστούγεννα που είδα την παράσταση στο Ρεξ ψάχνω να βρω τι ήταν εκείνο που με κράτησε στην καρέκλα μου 4 ώρες χωρίς να κουραστώ (παρότι είχα ξυπνήσει αρκετά πρωί και δε θα πήγαινα σπίτι μου μέχρι αργά το βράδυ). Σίγουρα βοήθησε η περιστρεφόμενη σκηνή η οποία έδινε μεγάλες δυνατότητες για άλματα στο παρόν και στο παρελθόν στην αφήγηση της Νίνας (Φ. Κομνηνού) και της Εκάβης (Ν. Μεντή). 

Ενδεχομένως να ακούγεται κουραστικό ότι για 4 ώρες θα "ακούς" (περίφημοι οι κατά διαστήματα μονόλογοι των πρωταγωνιστριών) και θα "βλέπεις" (είτε να εκτυλίσσονται στη σκηνή μπροστά σου, είτε να οπτικοποιούνται από τη γλαφυρή αφήγηση) οι ιστορίες δύο γυναικών της εποχής του Μεσοπολέμου, αλλά δεν είναι. Γιατί μαζί τους ξετυλίγεται το κουβάρι των ηθών, των παραδόσεων, του τρόπου ζωής της Ελλάδας εκείνης της εποχής. Αντιλήψεις, στερεότυπα, ταμπού, έρχονται στο φως μέσα από την περίεργα χαρισματική πένα του Ταχτσή και τη σκηνοθεσία Φασουλή. Απορίας άξιο πως μπορείς να χωρέσεις ένα τέτοιο έργο ακόμα και σε 4 ώρες.

Μετά το τέλος της παράστασης (και με τις σαφείς αναφορές στην ομοφυλοφιλία και την παρενδυσία του Ταχτσή) δε μπορείς να μην αναρωτηθείς τι υπήρχε στο μυαλό αυτού του ανθρώπου. Διαβάζοντας διάφορα στοιχεία για τη βιογραφία του δε μπορώ να καταλήξω κάπου. Ο Ταχτσής απολάμβανε τα βράδια στις πιάτσες όπως απολάμβανε και να τσακώνεται με τις άλλες τραβεστί. Κάποιοι αποδίδουν τη συμπεριφορά του αυτή στο προβληματικό του οικογενειακό περιβάλλον : ένας πατέρας μέθυσος, μία μάνα ατίθαση, μία γιαγιά με τεράστια αδυναμία στα αγόρια. Η μη άμεση αποδοχή του τον έκανε και παραπάνω εριστικό απότι ήταν. Αρκούν όλα αυτά για να συνθέσουν ένα άτομο με το χαρακτήρα του Ταχτσή;

Αναπάντητο ερώτημα όπως και αναπάντητο μένει και το αίνιγμα της δολοφονίας του. Κάποιοι λένε πως τον δολοφόνησε ο τελευταίος του πελάτης επειδή κατάλαβε πως ήταν γυναίκα. Άλλοι λένε πως ο Ταχτσής είχε ξεκινήσει να γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά του, ώστε να μην τον πουν "συγγραφέα του ενός βιβλίου", και στο οποίο θα αποκάλυπτε μυστικά για ονόματα της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας.

Φήμες ή πραγματικότητα; Χαρισματικός και παρεξηγημένος ή υπερτιμημένος και αθεράπευτα εγωιστής; Ερωτήματα που μάλλον δε σηκώνουν μονόπλευρες απαντήσεις. Προσωπικά πάντως ευχαριστήθηκα την παράσταση :) Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Σχέσεις από απόσταση

Όχι δεν αλλάζω πόλη (ακόμα) ούτε εγώ, ούτε το πιπίνι. Αλλά τελευταία με απασχολεί το θέμα. Παλιότερα είχα σαφή άποψη και ήμουν κάθετος. ΟΧΙ. Σα του Μεταξά. Ηρωικό και παθιασμένο. Πως μπορείς να αντέξεις όταν ο άλλος είναι χιλιόμετρα μακρυά σου, δε ζεις την καθημερινότητά του, περιμένεις με μια ελπίδα, μια λαχτάρα, μια προσδοκία.. Εγώ τουλάχιστον δε θα μπορούσα.

Η μόνη περίπτωση που θα δικαιολογούσα μια ευκαιρία σε μια τέτοια σχέση, είναι εφόσον είσαι πολύ ερωτευμένος με τον άλλο ή υπάρχει μια προοπτική η απόσταση να μηδενιστεί σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Π.χ. μια θητεία. Τότε και εφόσον όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι διατεθειμένοι υπάρχει ένα μέλλον. Δύσκολο μεν, κατορθωτό δε.

Παρόλα αυτά τις προάλλες κάποιος με ~2 χρόνια σχέση μου έθεσε το ερώτημα : "Τι και αν αυτή η προοπτική επανένωσης είναι μετά από 2 τουλάχιστον χρόνια;" Αντέχεις να περιμένεις για να μην πετάξεις μία σοβαρή σχέση ή το διαλύεις και βλέπεις;

Που βέβαια, "το διαλύω και βλέπω", είναι κάτι το σχετικό και ανάλογα με τις περιπτώσεις μπορεί και να μην είναι πρακτικά εφαρμοστέο. Διότι, πως κόβεις μαχαίρι την επαφή με κάποιον που αποτελούσε το άλλο σου μισό; Και αν μένεις σε αυτή την "εικονική σχέση" επειδή δεν έχεις κάτι άλλο ή επειδή έχεις τη σιγουριά; Ερωτήματα που αν μπορούσα να δώσω απάντηση θα είχα λύσει και τα προβλήματα καλών μου φίλων.

Και επειδή κάποιος από αυτούς τους φίλους με ρώτησε τι θα έκανα εγώ, και αφού είχα ρητορεύσει με βάση όλα τα παραπάνω, δε μπόρεσα να αρνηθώ την απάντηση, με ρητορική ερώτηση όμως : Αν νιώθεις και ξέρεις και θέλεις αυτός ο άλλος να είναι όλη σου η ζωή, πως μπορείς να χωρίσεις από κάτι που έχει γίνει κομμάτι σου; Το πρόβλημα υπάρχει αν τα καταλάβεις όλα αυτά αργότερα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Η αγάπη κρατάει μια ζωή. Πως μπορείς να πάψεις να πιστεύεις στο ότι δε θα νικήσει στο τέλος;

Πρώτη δημοσίευση για το 2010. Καλή χρονιά σε όλους με την ευχή να γεφυρώσουμε και άλλο τις αποστάσεις μεταξύ μας :)