Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Αμπελοφιλοσοφίες της μιας νυκτός

Ακολουθεί δημοσίευση χωρίς απόλυτο στόχο και νόημα.


Παρασκευή βράδυ, βρίσκομαι σε γνωστή ταράτσα με ανθρώπους διαφόρων κατηγοριών. Από μικρός ήμουν πρακτικός και είχα μια ανάγκη να βάζω τα πράγματα σε σειρά. Ενίοτε το κάνω και με τους ανθρώπους, απλά για να απασχολώ το μυαλό μου. Παλιότερα τους έβαζα σε κατηγορίες ανάλογα με την ομορφιά τους. Αργότερα με βάση τα παπούτσια τους. Τελευταία, το χόμπι μου είναι να τους ταξινομώ βάσει των εμπειριών τους σε σχέσεις. Και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν live, ενώ εξελίσσεται η βραδιά. Ένας έχει ζήσει τα πάντα σε δύο ηπείρους μέχρι και με γάμο, αλλά πάλι μόνος είναι και χωρισμένος προ 2 ωρών. Ποιο το νόημα τελικά; Μήπως όλα είναι μάταια; Δε μου απάντησε και στο ερώτημα αν νιώθει πλήρης. Άλλος φτάνει τη σχέση στα όρια. Ποιος άλλωστε μπορεί να πει το όχι σε μια σίγουρη αγκαλιά, σε μια δοκιμασμένη περίπτωση, ποιος μπορεί να έχει τη δύναμη να διαλύσει κάτι τέτοιο. Με το μάτι να παίζει πάντα. Ενίοτε σε υπερβολικό βαθμό. Άλλος θέλει απλά να κάνει ένα παιδί. Και τελικά απλά σκέφτομαι και χαμογελώ για να προσθέσω στην εν εξελίξει κουβέντα πως ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα. Ήμουν πολύ απόλυτος σαν κάτι ξερόλες που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει και τίποτε άλλο. Το κατάλαβα τώρα. Έπρεπε να είχα συμπληρώσει πως μπορεί να καταστρέφει αλλά το θέμα είναι και τι δημιουργεί παράλληλα. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια, πόσο μάλλον η δική μου, ξέρω όμως πως κάθε μέρα τον αγαπώ πιο πολύ. Και είναι αρκετό.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Μουντιάλ 2010 : Gonzalo Higuaín ("Pipita")


Τι και αν πιστέψαμε πως θα κερδίσουμε την Αργεντινή, τι και αν σύσσωμος ο ελληνικός λαός περίμενε το θαύμα για να απαλείψει τον πόνο του για τις μαύρες μέρες που έρχονται, τι και αν παίξαμε man-to-man που οδήγησε σε πολύ στενές επαφές τον Παπασταθόπουλο με το Μέσι (βλέπε φωτογραφία), όχι. Χάσαμε και αποκλειστήκαμε περήφανα βέβαια, διότι θεωρήθηκε επιτυχία η πρώτη νίκη σε μουντιάλ.

Συνεχίζοντας τις ποιοτικές αναρτήσεις-αφιερώματα στο Μουντιάλ, σήμερα ασχολούμαστε με τον "Πιπίτα" (τον φωνάζουν έτσι διότι το μπαμπά του τον λέγαν "Πίπα"). Γεννήθηκε το 1987 και είναι τοξότης. Ευτυχώς κουρεύτηκε και έγινε άνθρωπος (εν αντιθέσει με το Μαραντόνα). Το χειμώνα θα τον απολαύσεις στη Ρεάλ Μαδρίτης. Στην τελευταία φωτογραφία, σε τρυφερό ενσταντανέ με τον εραστή συμπαίκτη του στη Ρεάλ, Κριστιάνο (κλαίω γιατί είμαι άντρας) Ρονάλντο.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Μουντιάλ 2010 : Lukas Podolski

Ο Λούκας γεννήθηκε το 1985 (κάντε τους υπολογισμούς σας για ηλικία) και είναι Πολωνός, άσχετα με το αν παίζει με την εθνική Γερμανίας. [Εδώ παίζουν κάτι μαύρα γομάρια, αυτός δε θα παίζει;] Κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει καριέρα και σε ταινίες πορνό αν δεν ασχολείτο με το ποδόσφαιρο. Το φετινό μουντιάλ θα το θυμάται σίγουρα λόγω του πέναλτι που έχασε στον αγώνα Γερμανία-Σερβία με αποτέλεσμα η χώρα του να ηττηθεί με 1-0. Ακολουθεί teaser video και φωτογραφικό υλικό. Σλουρπ.


Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Όταν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας

Την Παρασκευή το απόγευμα που επέστρεφα σπίτι μετά από μία κοπιαστική εβδομάδα, χάζευα ένα παιδάκι που μισο-έκλαιγε μόνο του στο πεζοδρόμιο. Το κοιτούσα για αρκετή ώρα προσπαθώντας να καταλάβω τι έχει. Έπειτα από λίγο ήρθε ο μπαμπάς του με μηχανάκι και τον ρώτησε τι έγινε. Το παιδάκι απάντησε πως το χτύπησαν κάτι παιδιά. Ο μπαμπάς του πε πάμε να μου τους δείξεις να τους *μπιπ*. Το παιδάκι εμφανώς απογοητευμένο και σχεδόν με λυγμούς του είπε πως φύγανε τώρα. Εν τω μεταξύ εγώ κοιτάζοντας τη σκηνή κατέληξα σχεδόν σε μία κολώνα, σαφής ένδειξη του τι γίνεται όταν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας.

Τις προάλλες στο μετρό αφού το έχω χάσει μόλις και αφού τρώω μια αναμονή 10 λεπτών (σε πρωινή ώρα αιχμής παρακαλώ) παλουκώνομαι σε μία θέση αναμονής. Το ένα ακουστικό του ipod κάνει κάτι ενοχλητικά παράσιτα οπότε μέχρι να πάρω άλλο (το οποίο δεν το βλέπω και σύντομα μιας και δεν κάνω κάποια κίνηση) περνάω την ώρα μου στα ΜΜΜ ακούγοντας τους γύρω μου. Δύο θέσεις παραδίπλα κάθεται ένας νεαρός (ανήλικο τον έλεγες). Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, δεσμευμένος άθρωπος, πρωί και με νεύρα, ούτε καν μου πέρασε. Ο εν λόγω νεαρός λοιπόν καλεί έναν αριθμό και μιλάει :
-Έλα ρε τι κάνεις; [..] -Ετοιμάστηκες;Είμαι στο μετρό [..]-Κοιμάσαι ρε;[...]-Τι πήγες να πάρεις;[...]-Όταν μπω στο λεωφορείο θα σου κάνω αναπάντητη 3 στάσεις πριν[...]-Άντε φιλάκια στα αρχίδια σου (ακολουθούν γέλια εκατέρωθεν μάλλον για να τελειώσει ) τα τριχωτά! Τέλος συνομιλίας.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά το μετρό έρχεται και σηκώνομαι να μπω, ενώ έχω μείνει λίγο αποσβολωμένος από τη συνομιλία που μόλις άκουσα (χωρίς λόγο βέβαια) οπότε προχωρώντας σκοντάφτω σχεδόν μπαίνοντας στο συρμό (άμα είχε κενό θα είχα πέσει μέσα, δεν το συζητώ). Άλλη μια απόδειξη πως όταν δεν "κοιτάς" εκεί που θες να πας, τότε περίεργα πράγματα συμβαίνουν.

Και τώρα θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστα γιατί στα λέω όλα αυτά. Χωρίς λόγο. Απλά έτσι όπως μπαίνει φουριόζικο το καλοκαίρι νιώθω πως η ζέστη πέφτει βαριά. Και ακόμη δεν ήρθε η ώρα να φύγουμε...

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Υπερήφανοι και το 2010


"Τι ώρα θα βρεθούμε?"
"Στείλε και στο Γιωργάκη"
"Ο Βασίλης θα ρθει?"
"Ρε εντάξει, μη χάσουμε και την παρέλαση"
"Πάμε και βλέπουμε, άμα πιάσει καμιά μπόρα θα πάμε για καφέ"
"Είμαι μπροστά στο περίπετρο της θετικής φωνής"
"Αν μας επιτεθούν ακροδεξιοί θα ρίξουμε και καμιά μπουνιά"
"Αν δε διεκδικήσουμε εμείς τα δικαιώματά μας ποιος θα το κάνει?"
"Η Παπαρίζου φοράει κορσέ"


Και άλλες πολλές λέξεις, εικόνες, ελπίδες. Είχα πει πως δε θα κάνω σχετικό post αλλά εντάξει, βγήκε αυθόρμητα :) Άντε και του χρόνου περισσότεροι παιδάκια!