Αθήνα, 18/11/2003
Άραγε πότε ένιωσες τελευταία φορά την καρδιά σου να σκιρτάει; Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα του κόμπου στο στομάχι, του πεταρίσματος του στέρνου, της άξαφνης εξάντλησης του μυαλού;
Αθήνα, 21/7/2010
Γνωρίζεις θαρρώ, πως τελευταίως, η καρδιά σου είναι οχυρωμένη. Ιδιόρρυθμη και ασυνήθιστη θα τη χαρακτήριζα επιπλέον, ουδόλως όμως αποστασιοποιημένη. Κάποιες φορές η έμμετρη καρδιά κλείνεται και προσέχει, δε διατίθεται ελευθέρως και στην τελική μέσα από όλη αυτή την αυθυποβολή, δε μπορεί να σπάσει. Ενιαία και συμπαγής, απόρθητη, αφήνει καθετί, παλιό και καινούριο, απέξω, απευαισθητοποιείται. Δε μπορεί να χάσει πλέον με τίποτα. Εσύ βέβαια συνεχίζεις να ποτίζεσαι και να τρέφεσαι ψυχικά από αυτή την κυνικά απαλλαγμένη γλυκιά μέθη της ευτυχίας, αναζητώντας τα όρια τα μονά, σαν ύπαρξη πια και όχι σαν υποκείμενο.