Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Bye Bye 2009

Τις φετινές γιορτές κατά έναν διαβολικό τρόπο οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι έλειπαν από την Αθήνα. Δε χαλάστηκα τόσο πολύ μιας και ομολογώ δεν έπιασα (ακόμα) το christmas spirit, αυτό το καταναγκαστικό που πρέπει να γιορτάσουμε, να χαρούμε, να μεθύσουμε και άλλα "να να να". Αρκέστηκα στο να ξεκουραστώ.

Έχοντας κουραστεί από την ξεκούραση, άρχισα τις βόλτες στην (ακόμα) κατάμεστη Αθήνα.  Μία βραδιά στο scape(με τραβολόγησαν, εγώ δεν ήθελα πάλι), ένα μεσημεριανό στην "Κανέλλα" (by the way, έχει τσιμπήσει τις τιμές αρκετά), ένα πέρασμα από το μουσείο Μπενάκη για να δεις την έκθεση με έργα του Τσαρούχη (είναι φοβερή αυτή η εμμονή του με τους ναύτες). Έντονες στιγμές, όπως μάλλον και όλο το 2009 για μένα.

Πάντα πίστευα πως καθετί σε κάθε χρονιά συμβαίνει για κάποιο λόγο και στο χέρι μας είναι να το βάλουμε στο σάκο των εμπειριών και να το αξιοποιήσουμε στο μέλλον. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να παραλείψω πως για μένα το 2009 ήταν μια χρονιά που μου έμαθε κάτι βασικό, κάτι που δε μπορώ να το μεταδώσω, απλά μπορώ να το νιώσω. Ν αγαπώ και ν αγαπιέμαι, πέρα και πάνω από ορισμούς και περιορισμούς.

Τελευταίο post για το 2009, θα τα ξαναπούμε με το νέο χρόνο (μεθαύριο πάω για Πρωτοχρονιά στα πάτρια εδάφη). Εύχομαι σε όλους ευτυχισμένο 2010 με αγάπη, γέλιο και πάνω απ όλα υγεία!

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

The big x-mas event 2009

Το φετινό gathering είχε κάτι από Σκανδιναβία. Εξ ου και οι συνταγές για νορβηγικά μπισκότα που βλέπετε στο 1ο βίδεο.




Ακολουθεί το βίντεο των φετινών στολιδιών που καταλήγει με ένα... αγωνιστικό μήνυμα! Και του χρόνου!


Πολλά ευχαριστώ στους παρόντες στο στολισμό (bloggers και μη).
Πολλά ευχαριστώ σε αυτούς που δε μπόρεσαν να έρθουν αλλά η σκέψη τους ήταν μαζί μας.
Πολλά ευχαριστώ στον director και creator των βίδεο Good-As-You
Πολλά ευχαριστώ στον host των βίδεο G-Spot-Unveiled

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Παναγιώτης Ταχτσίδης

Γιατί μπορεί η ΑΕΚ να βρίσκεται κάπου στη μέση της βαθμολογίας, απέχοντας 15 βαθμούς από τον πρώτο Ολυμπιακό, αλλά δεν παύει να βγάζει τέτοια στολίδια (όχι χριστουγεννιάτικα). Ο Παναγιώτης γεννήθηκε το 1991(!) στο Ναύπλιο και έχει ύψος 191 εκατοστά (ύψος είπα συγκεντρώσου). Απολαύστε ελεύθερα...

Coming up next :
- Χριστουγεννιάτικες συνταγές από bloggers
- Ο φετινός στολισμός του δέντρου

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Το πρόβλημα της αγάπης

Τις προάλλες είδαμε με το πιπίνι το "500 μέρες με τη Σάμερ", μια ταινία από τις κλασσικές που "ένα αγόρι γνωρίζει ένα κορίτσι και μπλα μπλα μπλα", μόνο που δεν πρόκειται για ιστορία αγάπης, όπως εξάλλου προειδοποιεί και ο αφηγητής από  την αρχή. Το γιατί, το καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια της προβολής, καθώς η ταινία προσπαθεί να ξεπεράσει τα κλισέ των κλασσικών ταινιών του είδους και μάλλον το καταφέρνει.


Στον απόηχο της ταινίας δε μπορείς να μην αναρωτηθείς για τη δύναμη της τύχης και της σύμπτωσης, της μοίρας και του πεπρωμένου. Οι σχέσεις συμβαίνουν γιατί τυχαίνουν ή γιατί είναι γραφτό να γίνει έτσι; Είναι τότε που αναρωτιέσαι "τι θα γινόταν αν" και που αν κοιτάξεις αναδρομικά όλα τα αν που σου έρχονται στο μυαλό δε σου φτάνει ένα post για να τα απαριθμήσεις.

Και όλα αυτά για να καταλήξεις τελικά στο υπέρτατο ερώτημα-πρόβλημα όλων των εποχών για το πότε τελικά υπάρχει αγάπη και πως τελικά την ορίζεις. Και που φυσικά, για να είσαι σωστός, δεν πρέπει καν να μπεις στη διαδικασία να προχωρήσεις. Πως άλλωστε να ορίσεις την αγάπη; Σε ποια της μορφή;

Ίσως κάποτε πλησιάζεις την έννοιά της, όταν το μοναδικό μέρος που νιώθεις ο εαυτός σου είναι δίπλα σε εκείνον ή σε εκείνη ακούγοντας απλά μια αναπνοή και όταν φοβάσαι πως θα το χάσεις και τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

1




...εξακολουθώ να χαμογελάω σαν ηλίθιος όταν σε κοιτάω το πρωί να κοιμάσαι (και όλα αυτά γιατί κοιμάμαι πρώτος και συνήθως ξυπνάω και πρώτος) και μπορεί να μην έχω ορατά σημάδια (όπως πέρσι), σίγουρα όμως έχεις σημαδέψει τη ζωή μου ;-)

...και θα συνεχίσεις!

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ξημέρωσε Κυριακή

Χτες ήταν Σάββατο βράδυ και το πιπίνι κανόνισε να βγει με κάτι φίλους του. Μικρά παιδιά, πήγαν σε ένα κρασομάγαζο στο Θησείο, οπότε δε θα βρισκόμασταν το βράδυ. Εμένα μου είπαν 2 φίλοι, ο Α και ο Β (έτσι αρχίζουν τα ονόματά τους, δεν τους είπα Α και Β από την αλφαβήτα), να πάμε scape (το club). Οι Α και Β είναι ζευγάρι και το Φλεβάρη θα κλείσουν 2 χρόνια. Γνωριστήκαμε στα γενέθλια του γκόμενου ενός πολύ καλού μου φίλου. Κάνουμε καλή παρέα μάλλον, γιατί είναι καλά παιδιά, γιατί ψιλοταιριάζουν τα χνώτα μας και γιατί είμαι και εγώ ζευγάρι με το πιπίνι. Το τελευταίο το λέω γιατί έχουμε τη δυνατότητα να συζητάμε τις μεταβάσεις από την εργένικη ζωή στη ζευγαροκατάσταση, που ήταν και από τους κύριους λόγους που την περασμένη Κυριακή είχαμε πει να πάμε σε club. Και να μασταν λοιπόν!

Αυτό που πάντα μου άρεσε στο Γκάζι (βέβαια μιλάμε κυρίως για την προ μετρό εποχή, που οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί), είναι ότι περπατώντας στους γνωστούς δρόμους μεταξύ των δικών μας μαγαζιών μπορεί να συναντήσεις μέχρι και τη Βανδή (που λέει ο λόγος). Εξηγούμαι : Καθώς περπατούσαμε από το μετρό στο scape έπεσα πάνω στο Ν και στον Χ τους οποίους και κάλεσα στο scape και ήρθανε. Ομολογώ πως δεν είχαν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που πήγα (κατά Σεπτέμβρη μεριά). Η προσθήκη ενός όμορφου μπάρμαν, που καθώς προχώρησε η ώρα έβγαλε και τη μπλούζα του (αλλά μάλλον είχε λόρδωση) δεν πιάνεται σαν προσθήκη αν και ο Α πρόσεξε πως άλλαξαν τα φωτορυθμικά. Για λίγο χάθηκα στη γλυκειά μέθη της νυχτερινής αχαλίνωτης διασκέδασης. Θυμήθηκα τους παλιούς καιρούς που η βραδινή έξοδος στα γνωστά κλάμπια ήταν αυτοσκοπός. Είδα και τους Ν και Χ να μπαίνουν και θυμήθηκα που μαζί κάποτε οργώναμε τα μαγαζιά του Γκαζίου. Είδα και 2-3 γνωστές φάτσες και εντάξει, ένιωσα πως δεν είχα χάσει όλη την παλιά μου ταυτότητα.

Με τον Α σχολιάσαμε αρκετές φορές γιατί πριν όχι πολλά χρόνια είχαμε αυτή τη μανία. Δε βρήκαμε σαφή απάντηση. Καταλήξαμε όμως στο ότι η ζευγαροκατάσταση μας έχει οδηγήσει αργά αργά σε άλλον τρόπο ζωής. Δεν είχε άδικο. Καθώς περπατούσα σπίτι από τον ηλεκτρικό (διότι οι ταρίφες έχουν φτάσει στα ύψη) σκεφτόμουν αυτή την αλλαγή τρόπου ζωής.



Μπαίνουμε σε λούκι άμα ζευγαρώσουμε; Κάνουμε αλλαγές επειδή τις θέλουμε ή επειδή δε γίνεται αλλιώς; Δεν κατάφερα να δώσω απάντηση παρά μόνο όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και είδα τις πιζαμούλες και τις παντοφλίτσες του πιπινιού. Είχα πειστεί για την απάντησή μου, οπότε και έκλεισα τα μάτια μου ήρεμος. Έξω ξημέρωνε Κυριακή (και η ζωή ήταν πιο όμορφη από ποτέ)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Θα στολίσουμε και φέτος δέντρο λέμε...

Οι μυημένοι στο blog (αλλά και στο blogging) ξέρουν. Οι υπόλοιποι ευκαιρία να το μάθουν. Μπορεί να αργήσαμε λιγάκι φέτος, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη στολίζαμε δέντρο...




Την ιστορία την ξέρετε. Ο καθένας παίρνει το προσωπικό του στολίδι (και ότι άλλο έχει ευχαρίστηση) και το Σάββατο 5/12 η πιο υπέροχη παρέα σας περιμένει να στολίσετε το πιο υπέροχο δέντρο (άντε και να προλάβουμε το Νικήτα).


Όποιος θέλει να συμμετάσχει στο στολισμό, στέλνει email και του δίνω λεπτομέρειες... Spread the news :)

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Περίεργα συναισθήματα


"...Και τότε, κάτι συνέβη.
Κάτι που είναι δύσκολο
να περιγράψει κανείς.

Όπως καθόμουν εκεί, μόνη, μακριά
από το σπίτι μου, τη δουλειά μου...
...και όλους τους ανθρώπους
που ήξερα,...
...με κατέλαβε
ένα συναίσθημα.
Ήταν σαν να
θυμόμουν κάτι...
...το οποίο όμως ποτέ δεν ήξερα,
αλλά το περίμενα μια ζωή.
Αλλά δεν ήξερα τι ήταν.
Ίσως ήταν κάτι
που είχα ξεχάσει.
Ή ίσως κάτι που μου διέφευγε
όλη μου τη ζωή.
Μπορώ να σας πω...
...ότι την ίδια στιγμή
ένοιωσα...
...και χαρά
και θλίψη.
Αλλά όχι μεγάλη θλίψη.
Επειδή ένοιωσα
ζωντανή.
Ναι, ζωντανή."


Από την τελευταία ιστορία του ["Paris Je t'aime"]

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που προσπαθούν να κατανοήσουν τα ακατανόητα συναισθήματά τους

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Γράμμα ενός αγοριού


Τις προάλλες δέχτηκα το παρακάτω email. Προσπάθησα να απαντήσω. Όσες φορές και αν το έκανα, άλλες τόσες φορές πάτησα και το backspace. Με τη σύμφωνη γνώμη του αποστολέα, το δημοσιεύω εδώ. Για να ζητήσω και τη δική σας γνώμη :)


Αγαπητό προφυλακτικό,

Παίρνω το θάρρος να σου γράψω αυτό το mail, χωρίς ακριβώς να έχω ιδιαίτερο λόγο, χωρίς ακριβώς να ξέρω τι να περιμένω, χωρίς ακριβώς να ζητάω κάτι. Απλά διαβάζοντας σε από την αρχή, κατάλαβα πως σε κάποιες περιπτώσεις έχεις περάσει και εσύ βιώματα παρόμοια με τα δικά μου. Βέβαια τώρα μάλλον βρίσκεσαι σε άλλη φάση, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Είμαι στα 20 μου και είμαι γκέι. Δεν έχω κανένα gay φίλο και κανένας δεν ξέρει για μένα. Πάντα είχα την απορία : Γιατί επειδή είμαι γκέι πρέπει να πηγαίνω σε γκέι μαγαζιά; Γιατί πρέπει να ξέρω απέξω όλα τα προγράμματα των μαγαζιών αυτών; Τα events που έχουν, ποιες μέρες έχουν special guests; Γιατί οι gay+lesbian στήλες γράφουν με θέμα αυτά τα μαγαζιά; Δεν έχω κανένα πρόβλημα, εξάλλου συνειδητά δεν πηγαίνω ποτέ σε αυτά τα μαγαζιά, αλλά γιατί γιαυτό το λόγο πρέπει να θεωρούμαι διαφορετικός; Γιατί πρέπει να μπαίνουμε από μόνοι μας στο περιθώριο;


Δεν περιμένω να μου απαντήσεις. Εξάλλου και εσύ απ'ότι έχω καταλάβει βγαίνεις σε τέτοια μαγαζιά. Απλά, σκέφτομαι, και φαντάζομαι και εσύ ίσως το έχεις σκεφτεί, ότι όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε ότι είμαστε γκέι. Το δεχτήκαμε. Διαβάζοντας λοιπόν μία gay στήλη, γιατί πρέπει να δω όλες τις εκδηλώσεις της κοινότητας; Μήπως γιατί μόνο γιαυτό κάνουμε; Θα προτιμούσα να δω κάτι πιο ανθρώπινο, κάτι που να μπορέσει να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα στο "χώρο" αυτό (Και μόνο η χρήση της έκφρασης "στο χώρο" με αηδιάζει).


Φοβάμαι μήπως ανήκω σε κάποια άλλη κάστα gay, που δεν του αρέσει να πηγαίνει σε gay clubs, που δεν του αρέσει να κάνει ξεπέτες, που του αρέσει το ποδόσφαιρο, που, που, που... Δεν ανησυχώ για κάτι. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή θα βρω το δρόμο μου και εγώ. Όπως όλοι. Απλά γιατί να πρέπει να περάσω αυτή τη διαδικασία; Μόνος;
Το ομοφυλόφιλο ασχημόπαπο

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Intermission

Όπως καταλάβατε (ή γνωρίζατε), έλειπα σε ταξίδι γιαυτό και το blog είχε αφεθεί στη μοίρα του. Σύντομα όμως επιστρέφω κοντά σας. Πάρτε και ένα hint από το ταξίδι ;-)




Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Καταγραφή

Οι στιγμές που τσακωνόμαστε και η αμηχανία που έχω μετά, συγκρίνεται με την αμηχανία που είχα τις πρώτες μου φορές. Δε μου αρέσει να τσακωνόμαστε. Πάντα όταν τσακώνομαι με κάποιον που αγαπώ, τρέχω να το διορθώσω. Μπορεί έτσι να φανεί ότι εγώ φταίω(χωρίς να ισχύει πάντα), αλλά δε με νοιάζει.. θα κάνω οτιδήποτε για να είσαι ξανά χαρούμενος, να μη νιώθεις ότι δεν είμαστε καλά, να αισθάνεσαι την ίδια ευτυχία που νιώθεις όταν με πειράζεις, και μετά χαμογελάς χωρίς να μπορείς να σταματήσεις. Θέλω να μπορώ να διορθώσω τα πάντα. Όσο μου το επιτρέπεις, εγώ θα είμαι καλά... :)


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Νίκος Ζήσης

Παιδί της γενιάς του 83 (ξέρετε η τιμημένη χρονιά που εντελώς συμπτωματικά γέννησε και μένα). Μικρός θυμάμαι που έπαιζε στην ΑΕΚ. Όταν μεγάλωσε λίγο και ομόρφυνε, έπαιξε στην Ιταλία (Μπενετόν) για να καταλήξει αργότερα στην ΤΣΣΚΑ(διαβάστε το σωστά) Μόσχας. (εξ ου και τα χοντρά μπουφανάκια). Φέτος έμαθα πως θα παίξει στην ιταλική Σιένα. Όσοι βλέπατε Eurobasket φέτος θα τον θυμάστε που πανηγύριζε την 3η θέση μαζί με τα άλλα παιδιά.
Διατηρεί και ιστολόγιο, απλά το ανανεώνει με ρυθμούς χαμηλότερους και από αυτούς του revqueer.





[Εδώ με την έτερη αγάπη του ελληνικού μπάσκετ Βασίλη Σπανούλη, δεν είναι cute?]

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Εκλογές nightmare


Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με τις εκλογές φέτος, αλλά δυστυχώς δε μ αφήνουν. Διότι όπως και να το κάνουμε είναι τουλάχιστον τρομακτικό εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και προσπαθείς να τελειώσεις μια δουλίτσα, ψιλονυστάζεις όπως πάντα και ταυτόχρονα σκέφτεσαι ότι έχεις να βάλεις 2 πλυντήρια, να σου έρχεται SMS με αποστολέα DORABAK (στην αρχή μου θύμισε όνομα πορνοστάρ, μάλλον επειδή έκανα συνειρμούς με τη λέξη bak) και να ξεκινάει με τις λέξεις " ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΖΗΤΩ ...". Διότι προς στιγμήν όντως πίστευα ότι κάποιος πορνοστάρ κάτι θα μου ζητήσει την Κυριακή (και είμαστε και δεσμευμένα παιδιά), μετά πίστευα ότι θέλει κάποιο Σταύρο, αλλά εγώ Σταύρο δεν έχω διαθέσιμο (για την ακρίβεια ποτέ δεν είχα γκομενάκι Σταύρο) αλλά τελικά η αλήθεια έλαμψε (όπως βλέπετε στο SMS).
Δε θα τολμήσω να σκεφτώ που με βρήκε η Ντόρα. Μετά τους αναπτήρες (απολαυστικό post από τον gsus), πήρε σβάρνα και τα κινητά.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Νύχτες πρεμιέρας : Στρέλλα

Τι μου άρεσε στη χτεσινή πρεμιέρα της Στρέλλας στις ελληνικές αίθουσες :
* Ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη gay
* Ότι ήταν και ο Χρανιώτης (μα πόσο όμορφος είναι;)
* Ότι ατάκες και στιγμές της ταινίας, ήταν ατάκες και στιγμές που έχουμε ζήσει στη ΛΟΑΤ κοινότητα.
* Ότι τέτοιες στιγμές όμως είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό που ως γνωστό έχουν τα πλέον λανθασμένα πρότυπα
* Ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν το Κούτρα που ασχολούνται με το ελληνικό queer σινεμά
* Ότι παρότι ήμουν κουρασμένος η ταινία δε κούρασε (περισσότερο) και την είδα ευχάριστα μέχρι τέλους
Να τη δείτε!

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Michael Ballack (μα τι μπάλα...)





Αυτή τη φορά απευθυνόμαστε στη γερμανική αγορά για να πετύχουμε το εξής συλλεκτικό γερμανικό κομμάτι ηλικίας 33 χρόνων. Όπως καταλαβαίνετε (οι φωτογραφίες που κατάφερα έπειτα από αρκετό κόπο λόγω των νέων ρυθμίσεων του blogspot να ναεβάσω είναι αποκαλυπτικές) φαίνεται πως ο Μιχαλάκης έχει κάποια Χ προσόντα. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια... Wunderbar!

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Όχι, δεν έχω τίτλο

Για ότι θυμίζει στον καθένα αυτό το τραγούδι(για μένα τρυφερές στιγμές σε μια παραλία) και για την πεποίθηση πως ο χειμώνας που έρχεται θα είναι εξίσου ενδιαφέρων με τον περσινό

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Τι θα ζαχαρώσεις φέτος στην τηλεόραση

Τώρα και εσύ μην περιμένεις πολλά. Αφενός γνωρίζεις πως τα ελληνικά σίριαλ έχουν πιάσει πάτο (διόρθωση, αυτό που είναι κάτω από τον πάτο εννοώ, αλλά δεν ξέρω πως λέγεται), αφετέρου μας χτύπησε και η οικονομική κρίση. Μία σύντομη επισκόπηση των κυριότερων τεκνών (εεε, σειρών ήθελα να πω) ακολουθεί. Κάντε και τις αντίστοιχες υπενθυμίσεις από το περσινό post και είστε ΟΚ:
Στο MEGA συνεχίζονται για 280η χρονιά οι "Θανάσιμες Πεθερές", μαζί με την "Πολυκατοικία", το "LAPD" και το "Λάκη το Γλυκούλη". Και τώρα που είπα "Λάκη", σας θυμίζω πως εκεί παίζει το τεκνό Δημήτρης Λιακόπουλος με τον οποίο πρόσφατα συνταξίδεψα και έχω να μαρτυρήσω (πως εκτός του ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου) όλο για γκόμενες μιλούσε μαζί με ένα κάγκουρα που είχε για παρέα. So str8..
Για φέτος θα πάει και η σειρά "Τέσσερις" του Χριστόφορα Παπακαλιάτη (εκτός αν ξανα-αναβληθεί ή αν τσακωθούν οι συντελεστές ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί).
Μην ξεχάσετε να τσεκάρετε τη δουλειά της Μυρτώς Κοντοβά aka "Μίλα μου βρώμικα". Ότι έχει να κάνει με Athens Voice το στηρίζουμε σε αυτό το blog (για ευνόητους λόγους που οι φανατικοί αναγνώστες γνωρίζετε).
Επίσης, μην ξεχάσετε να ρίξετε κανά βλέφαρο στη νέα δουλειά του Αλέξανδρου Ρήγα με τη Χρύσα Ρώπα και το Σάκη Μπουλά.
Ναι ξέρω, πως μέχρι τώρα το MEGA δεν έχει κανένα νέο τεκνό αλλά τι να κάνουμε? Έτσι είναι η ζωή (και τα σίριαλ). Στον ΑΝΤ1 περιμένω να δω το δραματικό δίδυμο Καραμίχου-Σολωμού στη σειρά "Ονειροπαγίδα" που για κάποιο λόγο φοβάμαι πως θα εξελιχτεί σε ποντικοπαγίδα και θα αποτύχει παταγωδώς παρασύροντας και τους πρωταγωνιστές που τόσο αγαπώ (για διαφορετικούς λόγους τη Μαρία και για διαφορετικούς το Γιώργο).
Ο Αντώνης Φραγκάκης θα πρωταγωνιστήσει ως φαίνεται στο καθημερινό σήριαλ "Κάρμα" (δεν ξέρω κατά πόσον θα εμπλέξουν και βουδιστικά πράματα αλλά δε το νομίζω εκτός αν δουν πως πιάνουν πάτο).
Ο Χάρης Ρώμας επιστρέφει και αυτός (στον ΑΝΤ1 σταθερά) με ένα σήριαλ που θα λέγεται "Dr.Ρούλης" (είχαμε το Λάκη, τώρα έχουμε και το Ρούλη) όπου έχει περιμαζέψει και το νεαρό (και ελάχιστα ταλαντούχο) Θεοχάρη Ιωαννίδη (ναι αυτόν που αντικατέστησε το σώμα-Βλάχο στους λατρεμένους γείτονες).
Ας κάνουμε και μία μνεία στο Γιώργο Πυρπασόπουλο και στο Μέμο Μπεγνή που θα παίξουν στη σειρά "Ελεύθερος και Ωραίος" (μη με ρωτήσετε ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος).
Μετά την επιτυχία της "Πολυκατοικίας" τα κανάλια ετοιμάζουν σωρία διασκευών πετυχημένων ξένων σειρών. Πολύ φοβάμαι όμως ότι πολλές δε θα βρουν τη θέση τους στην καρδιά του τηλεοπτικού κοινού (πρέπει επιτέλους να πείσω τη μαμά μου να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία).
Η ΝΕΤ πιστή στην ποιότητα θα μεταφέρει το μυθιστόρημα του Καραγάτση "Μεγάλη χίμαιρα" αλλά δε νομίζω να περιμένει μεγάλες τηλεθεάσεις. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως το μεγάλο μέρους του κοινού που βλέπει τηλεόραση δε θα εκτιμήσει μια τέτοια μεταφορά (έχουμε και παραδείγματα στο παρελθόν, μη θυμηθώ πως θάψαν την "Αίθουσα του Θρόνου" και βλέπαν τον Παρτσαλάκη και τον Ακάλυπτο).
Όπως καταλαβαίνετε θολό και φέτος το τοπίο. Για να μην ξεχνιόμαστε, από ξένες σειρές πρεμιέρες :
Fringe 17/9, Heroes (ναι θα παιχτούν και άλλα επεισόδια) και Big Bang Theory (ftw Sheldon) 21/9, Desperate Housewives 27/9. Ας μη θυμηθώ πως το Lost θα παιχτεί του χρόνου (κυριολεκτικά) και συγχυστώ... Στο καλό... Συγχύστηκα... Πάω να χαλαρώσω :)

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ήταν όλοι εκεί

Ο μεσημεριανός ήλιος με βαρούσε κατακούτελα. Ότι ένιωθα δυσφορία μπορώ να το πω. Μα έπρεπε. Εξάλλου τα είχαν καταφέροι όλοι. Σχεδόν όλοι.

Ο Στέφανος. Μπορεί να πνιγόταν στη δουλειά, μπορεί αύριο να έφευγε επαγγελματικό ταξίδι αλλά ξέκλεψε χρόνο. Είχε επιλέξει την καριέρα του παραμελώντας τους φίλους του και την προσωπική του ζωή. Θυμάμαι ακόμη πριν κάποιους μήνες που τον είδα τυχαία σε ένα μπαράκι να τα πίνει με κάτι συναδέλφους του. Χαιρετηθήκαμε τυπικά. Με σύστησε αλλά κατάλαβα πως ένιωθε άβολα και τον άφησα. Όμως σήμερα τα κατάφερε.

Ο Μάνος. Όχι μόνος. Με τη σταθερή του σχέση εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν η σχέση του ήθελε να έρθει αλλά ο Μάνος δε θα μπορούσε να το χάσει. Ήταν πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές της παρέας και δε μπορούσε να λείπει ούτε σήμερα.

Ο Σωτήρης. Ήρθε με το πρωινό αεροπλάνο. Δεν ξέρω τι δικαιολογία βρήκε να πει αλλά δε με νοιάζει και πολύ. Εξάλλου όλοι του σταθήκαμε όταν είχε προβλήματα με το σπίτι του. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εξακολουθούσε να μένει εκεί. Χαίρομαι που είναι εδώ τώρα.

Μαζί τους και εγώ. Είχαμε έρθει όλοι στο κάλεσμα του Φίλιππου. Για χάρη εκείνου του παλιού καλού καιρού. Που γλεντούσαμε μαζί. Νέοι, χωρίς πολλές έγνοιες. Τώρα φτάσαμε τα 60 και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Κανείς όμως δεν ξέχασε τον άλλο. Τα ταξίδια, τα club, τα ξενύχτια, τα προβλήματα. Την κοινή αυτή πορεία.

Αφαιρέθηκα για λίγο σκεφτόμενος εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Επανήλθα στην πραγματικότητα όταν άνοιξαν το φέρετρο του Φίλιππου για το τελευταίο αντίο. Χάρηκα όμως. Όχι για το Φίλιππο, που ήταν ο τελευταίος από την παρέα που μιλούσαμε τακτικά, αλλά γιατί έστω και τώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες βρεθήκαμε όλοι μαζί ξανά. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Φίλιππου : "Δε φοβάμαι να γεράσω. Δε φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι απλά μη μείνω μόνος."
-------------------------------------------------------------------------------
Το παραπάνω γράφτηκε υπό άλλες συνθήκες και υπό άλλη ψυχολογία. Δημοσιεύεται τώρα, με αφορμή μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με φίλους για το πως θα είμαστε όταν γεράσουμε. Τροφή για προβληματισμό. Νέα σεζόν ξεκινά με νέο look για το ταλαίπωρο blog. Καλό φθινόπωρο να έχουμε...

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Καθημερινότητα #2

# Τις τελευταίες μέρες το πιπίνι έχει ένα πόνο στο λαιμό. Όχι δεν έχει τη νέα γρίπη (ακόμα), διότι άμα την είχε θα την είχα και εγώ. Εξαιτίας του πονόλαιμου λοιπόν δε μου μιλάει αλλά μου γράφει σε χαρτάκια ότι θέλει και περιμένει να καλυτερέψει. Και καλά όταν είμαστε σπίτι, αλλά όταν είμαστε έξω οι άνθρωποι με βλέπουν να μιλάω μόνος μου και πρέπει να σοκάρονται. Λιγότερο όμως απόσο αν φιλιόμασταν στην πλατεία Συντάγματος, οπότε είμαστε cool. 3 μέρες μιλάω μόνος μου και συνεχίζουμε (αύριο θα πάει σε ΩΡΛ και εγώ σε ψυχολόγο γιατί μετά από τόση μονόπλευρη ομιλία οδηγούμαι στην παράνοια).

# Εξαιτίας του πονόλαιμου (πάντα) και της αντιβίωσης, το πιπίνι έχει τάσεις να κοιμάται νωρίς, εν αντιθέσει με μένα που (κατάλοιπο των καλοκαιρινών διακοπών) με πιάνει ύπνος αργά. Τουλάχιστον έχω την ευκαιρία να τον παρατηρώ όπως κοιμάται. Είναι τόσο ήσυχος και ήρεμος (ε, εντάξει καμιά φορά μπορεί να φάω κανά χέρι αλλά ελεγχόμενα). Προσπαθώ να παρατηρώ κάθε γωνία του προσώπου του και να την αποθηκεύω στην εικόνα του που έχω στο μυαλό μου. Εκείνες τις μικρές ελίτσες, εκείνες τις 1-2 τριχούλες-γένια στο πρόσωπο που βγαίνουν ξέχωρα, τα σγουρά μαλλάκια του. Πλησιάζω πιο κοντά για να κρατήσω κάθε λεπτομέρεια. Συνιστώ να μου προτείνετε κάτι για να με παίρνει ο ύπνος πιο εύκολα γιατί με βλέπω αφενός με μαύρους κύκλους, αφετέρου να σας κουράζω με αναλυτικές περιγραφές των φρυδιών του πιπινιού.

# Ο Αύγουστος μπορεί να τελειώνει αλλά βρίσκομαι ακόμα σε μία διάθεση ραστώνης, ραθυμίας, ρακενδυσίας και άλλων λέξεων από ρα- (και όχι μόνο). Θέλω απλά να κάθομαι ολημερίς (αλλά δε γίνεται). Πότε θα ξεκουραστούμε ξανά; Θέλουμε καθισιό εδώ και τώρα... Είστε μαζί μου;

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Post-holiday Post

Ομολογώ πως υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν τι θα γράψω στο πρώτο αυτό post μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για το πιπίνι αλλά όλο γιαυτό γράφω, αφήστε που καμιά φορά μπαίνει στο blog, οπότε θα τα διαβάσει θα το πάρει πάνω του. Σκεφτόμουν να σας βάλω μερικές φωτογραφίες αλλά και αυτές σκέτες (αν δεν είναι γυμνές) κουράζουν, οπότε πάλι το απέρριψα σαν ιδέα. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για καμία τρελή κατάσταση ή καμία πικάντικη κατάσταση αλλά κάτι δε μου πήγαινε καλά... Έτσι λοιπόν, επέστρεψα και βρέθηκα να γράφω απλά αυτά που μου κατεβαίνουν στο μυαλό. Έτσι δε γεννώνται οι πιο ωραίες δημοσιεύσεις;

Οι φετινές διακοπές περίμενα πως και πως να αρχίσουν. Έφταιγε μάλλον το ότι είχα να πάω κάπου από το Πάσχα, οπότε με είχε πάει λίγο εμπλοκή μέχρι τα τέλη Ιουλίου. Το δεύτερο ταξίδι με το πιπίνι (το πρώτο ήταν στη Μαδρίτη σου θυμίζω) πήγε τέλεια και (ευτυχώς) δεν είχαμε πάλι κανένα πρόβλημα (τσακωμούς, ξύλο, χωρισμούς, γκρίνιες κτλ), αφήστε δε που δίναμε δυναμικά το παρόν στο νησί, ως ζευγάρι διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα str8 μπαζοζεύγαρα. Τόσο ζευγαροκατάσταση όμως που ένιωθες πως όλο το νησί ήταν ένα τεράστιο ΣΜΟΥΤΣ(από τα φιλιά ντε) ώρες-ώρες. Ήταν και η πρώτη φορά που κοιμόμασταν σε διπλό κρεβάτι, αν και δε χρειαζόταν αφού όταν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι αγκαλιά με τον άλλον σου φαίνεται αχανές. Τσάμπα πήγε και η διευκρίνισή μου στη νοικάρισά μας όταν μας είδε 2 αγοράκια και μας είπε πως το κρεβάτι είναι διπλό και αν το θέλαμε έτσι γιατί αλλιώς έχει και με 2 μονά αλλά φυσικά αρνηθήκαμε (εγώ, γιατί το πιπίνι ντρεπόταν και δε μιλούσε).

Πόσο διαφορετικό, πόσο πιο όμορφο, πόσο πιο γλυκό, ώστε να σε κάνει να χαμογελάς συνέχεια είναι να κάνεις διακοπές με τον άνθρωπό σου και να είστε τόσο χαλαροί, τόσο ήρεμοι, έχοντας ο ένας τον άλλο; Πόση ικανοποίηση μπορείς να νιώσεις όταν ξυπνάς και η πρώτη μυρωδιά σου είναι εκείνος και λίγη θαλασσινή αρμύρα; όταν ξυπνάς και η πρώτη σου εικόνα είναι το κοιμισμένο γαλήνιο πρόσωπό του και εκείνο το καψιματάκι στη μυτούλα γιατί δεν έβαλε πολύ αντηλιακό; όταν ξυπνάς και περιμένεις να ακούσεις τον πρώτο του ήχο, να δεις την πρώτη του έκφραση στο πρόσωπο και πόσο πολύ θα ευτυχήσεις όταν είναι δυο λέξεις, ξέρετε ποιες, μη με κάνετε να ντρέπομαι...
Επιστρέψαμε. Νοσταλγούμε. Προσαρμοζόμαστε. Προχωράμε.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Its summer bitch!

Άντε το κλείσαμε το μαγαζί. Η σεζόν έκλεισε, το πρώτο νησί το καλύψαμε, πάμε για τα επόμενα. Μοιραία σταματάει και το blog την πορεία του, ελπίζω να επιστρέψουμε σε κανένα μήνα.

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που περίμενα ανυπόμονα τις διακοπές. Ίσως γιατί το τελευταίο ταξίδι που έκανα ήταν το Πάσχα ενώ είχα συνηθίσει να ταξιδεύω πιο συχνά, ίσως γιατί θα ήταν οι πρώτες μου ζευγαροδιακοπές (με το πιπίνι βεβαίως βεβαίως), ίσως γιατί είχα απλά βαρεθεί βρε αδελφέ! Πάντως θα θυμάμαι πολλά από τη σεζόν που μας πέρασε. Συνέβησαν διάφορα σημαντικά και μη. Κάποιες σχέσεις δέσανε, κάποιες χάθηκαν, επήλθε ένας βαθμός ωριμότητας...

Πολλά έχουν αλλάξει και σε αυτό το blog από την αρχή του. Η γλυκιά μελαγχολία αντικαταστάθηκε από μία προσπάθεια να εκφράσω τα συναισθήματα πληρότητας που νιώθω κατά καιρούς. Ελπίζω να συνεχίσω να μοιράζομαι εδώ μαζί σας.. Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε και άντε, ορμάτε για βουτιές και άραγμα στην παραλία...!

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Η μαμά

Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν και ακόμα και αν πλέον βρισκόμαστε λίγες φορές το χρόνο, πάντα με αντιμετωπίζει σα να είμαι παιδί, σα να μη μεγάλωσα. Και μπορεί να μη της φέρομαι πάντα όμως ήμουν μικρός, αλλά κατά διαστήματα μου λείπει αυτή η χωρίς όρους αγάπη και φροντίδα.. Ειδικά όταν μαθαίνει που να αφήνει τα σημειώματα :)

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Καταδύσου τώρα : Νίκος Συρανίδης

Ο Νίκος Συρανίδης γεννήθηκε το 1976 και ίσως τον θυμάστε γιατί το σωτήριο για τη χώρα έτος 2004 μας χάρισε χρυσό μετάλλιο (μαζί με το Θωμά Μπίμη) στις συγχρονισμένες καταδύσεις (Ναι ναι αυτό το κατ εξοχήν gay-eye-candy άθλημα). Από το 2006 δεν αγωνίζεται και είναι προπονητής.