Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ξημέρωσε Κυριακή

Χτες ήταν Σάββατο βράδυ και το πιπίνι κανόνισε να βγει με κάτι φίλους του. Μικρά παιδιά, πήγαν σε ένα κρασομάγαζο στο Θησείο, οπότε δε θα βρισκόμασταν το βράδυ. Εμένα μου είπαν 2 φίλοι, ο Α και ο Β (έτσι αρχίζουν τα ονόματά τους, δεν τους είπα Α και Β από την αλφαβήτα), να πάμε scape (το club). Οι Α και Β είναι ζευγάρι και το Φλεβάρη θα κλείσουν 2 χρόνια. Γνωριστήκαμε στα γενέθλια του γκόμενου ενός πολύ καλού μου φίλου. Κάνουμε καλή παρέα μάλλον, γιατί είναι καλά παιδιά, γιατί ψιλοταιριάζουν τα χνώτα μας και γιατί είμαι και εγώ ζευγάρι με το πιπίνι. Το τελευταίο το λέω γιατί έχουμε τη δυνατότητα να συζητάμε τις μεταβάσεις από την εργένικη ζωή στη ζευγαροκατάσταση, που ήταν και από τους κύριους λόγους που την περασμένη Κυριακή είχαμε πει να πάμε σε club. Και να μασταν λοιπόν!

Αυτό που πάντα μου άρεσε στο Γκάζι (βέβαια μιλάμε κυρίως για την προ μετρό εποχή, που οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί), είναι ότι περπατώντας στους γνωστούς δρόμους μεταξύ των δικών μας μαγαζιών μπορεί να συναντήσεις μέχρι και τη Βανδή (που λέει ο λόγος). Εξηγούμαι : Καθώς περπατούσαμε από το μετρό στο scape έπεσα πάνω στο Ν και στον Χ τους οποίους και κάλεσα στο scape και ήρθανε. Ομολογώ πως δεν είχαν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που πήγα (κατά Σεπτέμβρη μεριά). Η προσθήκη ενός όμορφου μπάρμαν, που καθώς προχώρησε η ώρα έβγαλε και τη μπλούζα του (αλλά μάλλον είχε λόρδωση) δεν πιάνεται σαν προσθήκη αν και ο Α πρόσεξε πως άλλαξαν τα φωτορυθμικά. Για λίγο χάθηκα στη γλυκειά μέθη της νυχτερινής αχαλίνωτης διασκέδασης. Θυμήθηκα τους παλιούς καιρούς που η βραδινή έξοδος στα γνωστά κλάμπια ήταν αυτοσκοπός. Είδα και τους Ν και Χ να μπαίνουν και θυμήθηκα που μαζί κάποτε οργώναμε τα μαγαζιά του Γκαζίου. Είδα και 2-3 γνωστές φάτσες και εντάξει, ένιωσα πως δεν είχα χάσει όλη την παλιά μου ταυτότητα.

Με τον Α σχολιάσαμε αρκετές φορές γιατί πριν όχι πολλά χρόνια είχαμε αυτή τη μανία. Δε βρήκαμε σαφή απάντηση. Καταλήξαμε όμως στο ότι η ζευγαροκατάσταση μας έχει οδηγήσει αργά αργά σε άλλον τρόπο ζωής. Δεν είχε άδικο. Καθώς περπατούσα σπίτι από τον ηλεκτρικό (διότι οι ταρίφες έχουν φτάσει στα ύψη) σκεφτόμουν αυτή την αλλαγή τρόπου ζωής.



Μπαίνουμε σε λούκι άμα ζευγαρώσουμε; Κάνουμε αλλαγές επειδή τις θέλουμε ή επειδή δε γίνεται αλλιώς; Δεν κατάφερα να δώσω απάντηση παρά μόνο όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και είδα τις πιζαμούλες και τις παντοφλίτσες του πιπινιού. Είχα πειστεί για την απάντησή μου, οπότε και έκλεισα τα μάτια μου ήρεμος. Έξω ξημέρωνε Κυριακή (και η ζωή ήταν πιο όμορφη από ποτέ)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Θα στολίσουμε και φέτος δέντρο λέμε...

Οι μυημένοι στο blog (αλλά και στο blogging) ξέρουν. Οι υπόλοιποι ευκαιρία να το μάθουν. Μπορεί να αργήσαμε λιγάκι φέτος, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη στολίζαμε δέντρο...




Την ιστορία την ξέρετε. Ο καθένας παίρνει το προσωπικό του στολίδι (και ότι άλλο έχει ευχαρίστηση) και το Σάββατο 5/12 η πιο υπέροχη παρέα σας περιμένει να στολίσετε το πιο υπέροχο δέντρο (άντε και να προλάβουμε το Νικήτα).


Όποιος θέλει να συμμετάσχει στο στολισμό, στέλνει email και του δίνω λεπτομέρειες... Spread the news :)

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Περίεργα συναισθήματα


"...Και τότε, κάτι συνέβη.
Κάτι που είναι δύσκολο
να περιγράψει κανείς.

Όπως καθόμουν εκεί, μόνη, μακριά
από το σπίτι μου, τη δουλειά μου...
...και όλους τους ανθρώπους
που ήξερα,...
...με κατέλαβε
ένα συναίσθημα.
Ήταν σαν να
θυμόμουν κάτι...
...το οποίο όμως ποτέ δεν ήξερα,
αλλά το περίμενα μια ζωή.
Αλλά δεν ήξερα τι ήταν.
Ίσως ήταν κάτι
που είχα ξεχάσει.
Ή ίσως κάτι που μου διέφευγε
όλη μου τη ζωή.
Μπορώ να σας πω...
...ότι την ίδια στιγμή
ένοιωσα...
...και χαρά
και θλίψη.
Αλλά όχι μεγάλη θλίψη.
Επειδή ένοιωσα
ζωντανή.
Ναι, ζωντανή."


Από την τελευταία ιστορία του ["Paris Je t'aime"]

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που προσπαθούν να κατανοήσουν τα ακατανόητα συναισθήματά τους

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Γράμμα ενός αγοριού


Τις προάλλες δέχτηκα το παρακάτω email. Προσπάθησα να απαντήσω. Όσες φορές και αν το έκανα, άλλες τόσες φορές πάτησα και το backspace. Με τη σύμφωνη γνώμη του αποστολέα, το δημοσιεύω εδώ. Για να ζητήσω και τη δική σας γνώμη :)


Αγαπητό προφυλακτικό,

Παίρνω το θάρρος να σου γράψω αυτό το mail, χωρίς ακριβώς να έχω ιδιαίτερο λόγο, χωρίς ακριβώς να ξέρω τι να περιμένω, χωρίς ακριβώς να ζητάω κάτι. Απλά διαβάζοντας σε από την αρχή, κατάλαβα πως σε κάποιες περιπτώσεις έχεις περάσει και εσύ βιώματα παρόμοια με τα δικά μου. Βέβαια τώρα μάλλον βρίσκεσαι σε άλλη φάση, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Είμαι στα 20 μου και είμαι γκέι. Δεν έχω κανένα gay φίλο και κανένας δεν ξέρει για μένα. Πάντα είχα την απορία : Γιατί επειδή είμαι γκέι πρέπει να πηγαίνω σε γκέι μαγαζιά; Γιατί πρέπει να ξέρω απέξω όλα τα προγράμματα των μαγαζιών αυτών; Τα events που έχουν, ποιες μέρες έχουν special guests; Γιατί οι gay+lesbian στήλες γράφουν με θέμα αυτά τα μαγαζιά; Δεν έχω κανένα πρόβλημα, εξάλλου συνειδητά δεν πηγαίνω ποτέ σε αυτά τα μαγαζιά, αλλά γιατί γιαυτό το λόγο πρέπει να θεωρούμαι διαφορετικός; Γιατί πρέπει να μπαίνουμε από μόνοι μας στο περιθώριο;


Δεν περιμένω να μου απαντήσεις. Εξάλλου και εσύ απ'ότι έχω καταλάβει βγαίνεις σε τέτοια μαγαζιά. Απλά, σκέφτομαι, και φαντάζομαι και εσύ ίσως το έχεις σκεφτεί, ότι όλοι μας κάποτε αποφασίσαμε ότι είμαστε γκέι. Το δεχτήκαμε. Διαβάζοντας λοιπόν μία gay στήλη, γιατί πρέπει να δω όλες τις εκδηλώσεις της κοινότητας; Μήπως γιατί μόνο γιαυτό κάνουμε; Θα προτιμούσα να δω κάτι πιο ανθρώπινο, κάτι που να μπορέσει να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα στο "χώρο" αυτό (Και μόνο η χρήση της έκφρασης "στο χώρο" με αηδιάζει).


Φοβάμαι μήπως ανήκω σε κάποια άλλη κάστα gay, που δεν του αρέσει να πηγαίνει σε gay clubs, που δεν του αρέσει να κάνει ξεπέτες, που του αρέσει το ποδόσφαιρο, που, που, που... Δεν ανησυχώ για κάτι. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή θα βρω το δρόμο μου και εγώ. Όπως όλοι. Απλά γιατί να πρέπει να περάσω αυτή τη διαδικασία; Μόνος;
Το ομοφυλόφιλο ασχημόπαπο

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Intermission

Όπως καταλάβατε (ή γνωρίζατε), έλειπα σε ταξίδι γιαυτό και το blog είχε αφεθεί στη μοίρα του. Σύντομα όμως επιστρέφω κοντά σας. Πάρτε και ένα hint από το ταξίδι ;-)