Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Ο δεκάλογος του φετινού καλοκαιριού

Αυτό το καλοκαίρι θα ναι μαγικό (λέει ένα άσμα), δε θα το σχολιάσω, μαγικό δεν ήταν, ήταν όμως καλοκαίρι. Το αποχαιρετάμε, μιας και από μεθαύριο μπαίνει Σεπτέμβρης (ήδη από σήμερα μας απειλούν μπόρες και καταιγίδες) και αναδιοργανωνόμαστε για τη νέα σεζόν. Δε θα βάλω φωτογραφία από τις καλοκαιρινές διακοπές, θα βάλω όμως ένα τραγούδι που μου θυμίζει (και όχι μόνο σε μένα χεχε) το φετινό καλοκαίρι -και όχι δεν είναι η 6η αίσθηση- και θα σας γράψω και τη δική μου ανασκόπηση σκέψεων και καταστάσεων.

1. Ζήλεψα τα ζευγάρια που κανόνιζαν διακοπές μαζί. Εγώ πήγα με φίλους και πέρασα πολύ ωραία αλλά υπήρχε εκείνη η στιγμή που απομακρύνεσαι από όλους και νιώθεις ότι λείπει εκείνος...
2. Ανακουφίστηκα όταν κατάλαβα πως υπάρχουν και χειρότερες ερωτο-φιλικο-σεξουαλικές καταστάσεις από τη δική μου.
3. Βγήκα αμέτρητες φορές στο Γκάζι. Γιατί μου φαίνεται τόσο μάταιο κάποιες φορές;
4. Συνειδητοποίησα πως κάθε χρόνο απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τους γονείς μου. Δεν ξέρω αν φταιει η απόσταση ή η "χαρωπή" φύση μου.
5. Δε μαύρισα όσο πέρυσι (πέρσι ήμουν και σα γαζέλα βέβαια).
6. Την αυγουστιάτικη πανσέληνο την είδα για άλλη μια φορά μόνος.
7. Γνώρισα αρκετούς bloggers, κάποιοι από τους οποίους έχουν κερδίσει την εκτίμησή μου.
8. Δοκίμασα και έφερα τον εαυτό μου στα όρια του, προσπαθώντας να πειστώ να αφήσω πίσω μια παλιά ιστορία. Φυσικά δεν ξέρω αν το κατάφερα.
9. Υπήρξαν στιγμές που είπα να περάσει το καλοκαίρι, να αρχίσει ο χειμώνας να μπούμε σε πρόγραμμα και τάξη.
10. Αξιολογώ πως το καλοκαίρι 2008 ήταν χειρότερο από του 2007 αλλά σίγουρα καλύτερο από του 2006.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Και τελικά έγινα έμπορας...

...αφού είδα και απόειδα με το γκομενιλίκι


η εικόνα είναι απάντηση σε αυτούς που με φωνάζουν καπότα ή καποτάκο
αα και επειδή σήμερα έχω μια διάθεση κυκλοθυμική με κατεύθυνση προς τα κάτω και προσπαθώ να μου φτιάξω το κέφι

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Τη μέρα που το ΟΑΚΑ βάφτηκε ροζ


Ή αλλιώς στιγμιότυπα από την Ελλάδα λίγες μέρες πριν και μετά την 27η Σεπτεμβρίου.

- Φήμες για σπάσιμο τζαμιών από τις τσιρίδες των fans όταν η Μαντζάνα βγήκε στη σκηνή επιβεβαιώνονται. Φήμες για σεισμικές δονήσεις από το χοροπηδηχτό των οπαδών όταν βγήκε στη σκηνή δεν επιβεβαιώνονται.

- Οι ενδυματολογικές προτιμήσεις των παρευρισκόμενων στη συναυλία είχαν να κάνουν με στολές σχετιζόμενες με τραγούδια της σταρ και ιδίως cowboys/girls, καλόγριες, γυμνάστριες κλπ.

- Το γήπεδο πήρε ροζ απόχρωση ενώ την επόμενη μέρα παντού τριγύρω υπήρχε λακ, στρασάκια, λιπ-γκλος και άλλα καλυντικά.

- Η λέξη "καλημέρα" αντικαταστάθηκε από το "Μαντόνα" ενώ η κατανάλωση richie στα γκούντις αυξήθηκε ραγδαία. Από τα περίπτερα εξαντλήθηκαν τα γλυφιτζούρια μιας και oι παρευρυσικόμενοι στη συναυλία, έγλυφαν μανιωδώς (γλυφιτζούρια και όχι μόνο) στο πνεύμα του "sticky and sweet tour" ενώ η λέξη περίπτερο αντικαθίσταται πλέον στη χρήση από το candy shop

-Το κίνημα της Kabbalah ανθεί στην Ελλάδα. Η ζωή χιλιάδων ελλήνων αλλάζει μέσα από τη βαθιά σκέψη και τη βατή πνευματικότητα αλλά αδυνατώντας να καταλάβουν τη διαφορά του Kabbalah από την καβάλα οι μισοί κατακλύζουν την πόλη της Βορείου Ελλάδας και οι άλλοι μισοί επιδίδονται σε περίεργα σεξουαλικά παιχνίδια. Εσύ σε ποιους μισούς ανήκεις;

- Η ΟΛΚΕ και ο σύνδεσμος ιδιοκτητών κέντρων συνοσουδιασκέδασης αδελφών (ΣΙΚΕΣΑ) ομόφωνα κυρήσσουν την 27η Σεπτεμβρίου αργία για τις γνωστές κραιπάλες στα νυχτερινά μαγαζιά και καθιερώνουν ετήσιες εκδηλώσεις-παρελάσεις ενώ το scape-army academy σε μία κίνηση ματ γίνεται κέντρο kabbalah, μετονομάζεται σε spirit academy με τα κλουβιά πλέον να είναι κελιά απομόνωσης. Από τις εκδηλώσεις φυσικά απέχει το γνωστό μαγαζί της Αιόλου (έλα που δεν ξέρεις). Πρόταση για εθνική εορτή, με τα παιδάκια των σχολείων να τραγουδάνε επιτυχίες της ποπ σταρ δεν έγινε ακόμη δεκτή αλλά προωθείται από τον Αλέξη Τσίπρα.

- Χιλιάδες παιδιά γεννιούνται την 27η Σεπτεμβρίου με καισαρική ώστε το παιδί να πάρει τη χάρη της σταρ που εκείνη τη μέρα είναι στη χώρα. Τα παιδιά μεταφέρονται μετά το μαιευτήριο στο ΟΑΚΑ. Τα ονόματα των παιδιών ακολουθούν τα πρότυπα της Εσθήρ, Ραχήλ, Ρίτσι, Ρόκο.

- Η Μύκονος παύει να είναι ο τοπ νησιωτικός προορισμός και όλοι ματαίως αναζητούν το la isla bonita.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Christiano Ronaldo : Μάθε μου να πετάω το τόπι






























Γεννημένος το 1985 ο Πορτογάλος ποδοσφαιριστής ίσως έχει μείνει στη μνήμη των περισσότερων Ελλήνων ως εκείνος που έβαλε το κλάμματα (παρά τα 185 εκατοστά ύψους του) όταν η Εθνικάρα μας νικούσε την Πορτογαλία το ηρωικό έτος του 2004. Παίζει για τη manchester united (που μαζί με τη real έχει μαζέψει όλα τα τεκνά).
To ποστ αυτό (και το τεκνό) αφιερώνεται στον keen-on-boys που φαίνεται πως του έχει μια αδυναμία.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Αράχνες : Μια ιστορία του toymaker

The Animal Circle:
ΑΡΑΧΝΕΣ Hosted by Profylaktiko
η ιστορία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα κάτω των 18


Ένα σημείωμα: Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το Profylaktiko που με φιλοξενεί. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι η πρώτη από μια σειρά ιστοριών που ανήκουν σε μία ενότητα που αποκαλώ The animal circle… Στην ίδια ενότητα ακολουθούν : Η Φωλιά, Το τελευταίο κοράκι, Τρωκτικά και Νυχτερίδες, ιστορίες που θα ανεβάσω στο Toymaker’s Diary.

With all my love
Toymaker


Το ξενοδοχείο «Παράδεισος»…

Το ξενοδοχείο «Παράδεισος» είχε χτιστεί στους πρόποδες του βουνού St. Victoire. Το πιο γνωστό βουνό ίσως της γαλλικής επαρχίας. Ήταν το βουνό που είχε λατρέψει και απεικονίσει τόσες φορές ο Cézanne. Ιδιοκτήτης του ήταν o Michel Départie… Ανάπηρος ο ίδιος εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε όταν ήταν μικρός, έφτιαξε μια τεράστια περιουσία χτίζοντας ξενοδοχεία… Είχε τη φήμη όμως του αδίστακτου και σκληρού επιχειρηματία…
Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ίσως να μην ολοκληρωνόταν ποτέ… ο βιολόγος που είχε κληθεί είχε αρνηθεί να δώσει την έγκριση του κάνοντας λόγο για την καταστροφή ενός σημαντικού βιότοπου με σπάνια είδη εντόμων … Ο ίδιος είχε κάνει λόγο και για ένα νέο είδος αράχνης που είχε ανακαλύψει…
-Και δεν θα χτίσουμε το ξενοδοχείο για μερικά έντομα όπως οι αράχνες; Είχε ρωτήσει με ψυχρό ύφος ο Michel Départie.
- Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς αναπνέει με πνεύμονες. Έχει οκτώ πόδια και το σώμα του χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
-Βλακείες…
Την επόμενη μέρα τα ίχνη του βιολόγου χάθηκαν… Κανείς δεν θα στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια του Michel Départie…

Η ημέρα των εγκαινίων…

Ο κύριος Départie είχε καταφέρει να συγκεντρώσει την αφρόκρεμα της γαλλικής κοινωνίας για τα εγκαίνια προσφέροντας τους δωρεάν διαμονή… Ο ίδιος δεν θα ήταν εκεί, αλλά στη θέση του θα βρισκόταν ο έμπιστος εδώ και χρόνια βοηθός του… Ο κύριος Martinez…
Το κινητό τηλέφωνο του Vincent Martinez χτύπησε…
-Καλησπέρα σας κύριε Départie…
-Είναι όλα εντάξει;
-Όλα πάνε μια χαρά κύριε… όλοι σχεδόν έχουν έρθει και είναι κατενθουσιασμένοι…
-Εντάξει, θα μιλήσουμε και αργότερα…
-Στη διάθεση σας…
Εκείνη τη στιγμή οι πόρτες του ξενοδοχείου άνοιξαν… Τα φλας των φωτογράφων κάλυπταν τη γυναικεία φιγούρα που μόλις είχε μπει…
-Κυρία Garrel…
Η Marie Garrel ήταν η αγαπημένη ηθοποιός της νεολαίας αλλά ήταν γνωστή και για το ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα της…
-Καλησπέρα… Είναι έτοιμο το δωμάτιο μου;
-Έτοιμο…
-Ωραία, θέλω να μου ετοιμάσει κάποιος το μπάνιο…Η μικρή Lola, είπε και έδειξε το κανίς της, θέλει να κάνει μπάνιο…
-Μάλιστα κυρία Garrel…

Δύο ώρες αργότερα…

Η Marie Galler ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της πολυτελέστατης σουίτας της… Είχε πιει ένα μπουκάλι σαμπάνιας μόνη της… Μετά βίας κατάφερνε να κρύψει την αδυναμία της στο αλκοόλ…
Η Lola το σκυλί της άρχισε να γαβγίζει… Ήταν στο σιφόνι του μπάνιου και ότι είχε δει την είχε τρομάξει…
“Lola σταμάτα σε παρακαλώ…άσε με να κοιμηθώ…»
Ένα πόδι αράχνης, μακρύ και χνουδωτό έκανε την εμφάνιση του μέσα από το σιφόνι… το σκυλί συνέχισε να γαβγίζει… Τώρα ολόκληρη η αράχνη έκανε την εμφάνιση της… είχε μέγεθος λίγο μικρότερο από ανθρώπινη παλάμη… η αράχνη έκανε ένα μικρό σάλτο και προσγειώθηκε στο πόδι του σκυλιού καταφέρνοντας του ένα δυνατό τσίμπημα… Το σκυλί άρχισε να κλαψουρίζει…
Σύρθηκε και χώθηκε κάτω από το κρεβάτι… Αίμα βγήκε από το στόμα του… δύο λεπτά αργότερα θα ήταν νεκρό…
Η αράχνη ανέβηκε στο κρεβάτι… Η Marie Galler ήταν μεθυσμένη και το ποτό την είχε ρίξει σε ένα βαθύ ύπνο… Σιγά σιγά η αράχνη μπήκε μέσα στο ανοιχτό στόμα της και εναπόθεσε μερικά αβγά… τα οποία η Marie κατάπιε…

Στη διπλανή σουίτα…

Ο Marc Ailleret γνωστός αρχιτέκτονας είχε μόλις γεμίσει την μπανιέρα νερό… Ήταν τόσο κουρασμένος… Μπήκε μέσα και χαλάρωσε… Τότε παρατήρησε κάτι στο νεροχύτη του μπάνιου…«Μια αράχνη;» Αμέσως είδε και άλλη μία…«Τι στο καλό συμβαίνει;» Έκανε να βγει από την μπανιέρα… Γλίστρησε και βρέθηκε με την πλάτη στο πάτωμα… «Γαμώτο η πλάτη μου»… Τότε είδε την αράχνη να ανεβαίνει πάνω του και μετά και την άλλη… Προσπάθησε να τις διώξει όταν ένιωσε ένα τσίμπημα στο πόδι του…Άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του…Όταν συνήλθε ήταν παγιδευμένος σε έναν τεράστιο ιστό που απλωνόταν σε όλο το μπάνιο… Δεν μπορούσε να κουνηθεί… Πάνω στα ανοιχτά του μάτια ένιωσε τριχωτά πόδια να περπατάνε… Πήγε να ουρλιάξει…όταν μια αράχνη μπήκε μέσα στο στόμα του…Δύο μικρά δόντια καρφώθηκαν στο ένα του μάτι… Σε λίγο ο Marc θα ήταν νεκρός…


Στη ρεσεψιόν…

Ο Vincent Martinez έστελνε δύο υδραυλικούς στο υπόγειο… Κάποιοι είχαν παραπονεθεί για πρόβλημα με τα υδραυλικά…

Στο υπόγειο του ξενοδοχείου…

Ο Jean με τον βοηθό του τον Paul , οι υδραυλικοί του ξενοδοχείου, προσπαθούσαν να βρουν τι φταίει… Πολλά δωμάτια είχαν διαμαρτυρηθεί ότι δεν είχαν νερό…
-Οι σωλήνες μοιάζουν να έχουν σαπίσει… και ας είναι καινούριο το ξενοδοχείο… είπε ο Jean…
O Paul έκανε να αγγίξει ένα σωλήνα ακριβώς από πάνω του… ο οποίος διαλύθηκε…
Εκατοντάδες αράχνες ξεχύθηκαν και κάλυψαν το πρόσωπο του… Προσπάθησε να τις διώξει αλλά μάταια… τα τσιμπήματα ήταν τόσα που σε ένα λεπτό το πρόσωπο του είχε παραμορφωθεί και βρισκόταν νεκρός στο πάτωμα… Ο Jean οπισθοχώρησε… οι αράχνες κατευθύνθηκαν προς αυτόν και σε λίγο τον είχαν καλύψει ολόκληρο…
Σε λίγο το μόνο που θα έμενε από τα δύο σώματα ήταν τα οστά και ίχνη από σάρκα… Οι συγκεκριμένες αράχνες τρεφόντουσαν με σάρκα…

Το ίδιο βράδυ…

Η Marie δεν είχε καταφέρει να βρει το σκυλί της… Είχε ειδοποιήσει σε κατάσταση υστερίας τους υπεύθυνους και εκείνη της υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν ότι μπορούν…
Στο δείπνο προς τιμή των επισήμων η Marie δεν ένιωθε και τόσο καλά…
Ξαφνικά ένιωσε ένα πόνο στην κοιλιά… Κάτι κινιόταν μέσα της…
Άρχισε να τσιρίζει… όλοι την κοίταξαν…
Έπεσε στο πάτωμα… κάτι άρχισε να σκίζει την κοιλιά της στα δύο… ένα πόδι αράχνης έκανε την εμφάνιση του και μετά κι άλλο… Η κοιλιά της άνοιξε και δεκάδες αράχνες έκαναν την εμφάνιση τους…
Όλοι άρχισαν να ουρλιάζουν… Ο Martinez προσπάθησε να τους ηρεμήσει…
Κάλεσε την ασφάλεια…
Τότε παρατήρησε τα πιάτα στα τραπέζια… μέσα από τις σαλάτες και το κρέας άρχισαν να βγαίνουν αράχνες… Τα χνουδωτά τους πόδια είχαν καλύψει τα πάντα…
Κάποιος φώναξε… «Δείτε τους τοίχους»
Η ταπετσαρία στους τοίχους άρχισε να κινείται…
Χιλιάδες αράχνες ξεχύθηκαν μέσα από τους τοίχους… και άρχισαν να κατευθύνονται στους πανικόβλητους φιλοξενούμενους…
«Εκκενώστε το ξενοδοχείο τώρα» φώναξε ο Martinez…
Από τον δεύτερο και τον τρίτο όροφο άνθρωποι που τα πρόσωπα τους είχαν καλυφτεί με αράχνες έπεφταν στο κενό…
Τα ουρλιαχτά δεν έλεγαν να σταματήσουν…

Την άλλη μέρα…

Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου η κατάσταση θύμιζε σκηνικό από ταινία τρόμου… Παντού κόκαλα… Οι ειδικοί έκαναν λόγο για ένα είδος φωλιάς κάτω από τα θεμέλια του ξενοδοχείου… Ασφάλισαν το χώρο και τον ψέκασαν προκειμένου να εξολοθρεύσουν και την τελευταία αράχνη…
Ο Michel Départie είχε έρθει προκειμένου να ενημερωθεί για τα γεγονότα.
-Κύριε Martinez το ξενοδοχείο σε έξι μήνες από τώρα θα ανοίξει ξανά…
-Μα…
-Δεν έχει μα…
Την στιγμή εκείνη ο Michel Départie έστριψε το αναπηρικό καροτσάκι του και έκανε να φύγει… αυτό που δεν είδε κανείς ήταν η αράχνη που είχε σκαρφαλώσει στην πλάτη από το καροτσάκι…

ΤΕΛΟΣ

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Ο Τριαντάφυλλος ζει

Μα πείτε μου, ποιος δε θυμάται τα υπέροχα άσματα του μακρυμάλλη τραγουδιστή που σε ηλικία 19 χρόνων, έβλεπε κάτι όνειρα που έγιναν αμέσως επιτυχία... Τι να θυμηθούμε μετά; Μη με τρυπάς σα το τριαντάφυλλο, θα φύγω και θα φταις, έλα όμως που δεν περνάει αυτή η αγάπη, κράτα τα όλα τα πράγματά μου, μόνος μου θέλω πια να ζω, μην αργείς, μην αργείς, γύρνα θέλω να σε δω, με ποιο σκεπτικό έφυγες και μ άφησες εδώ, εγώ που λες το βράδυ αυτό, με άλλη θα περάσω, αφήστε ένα μήνυμα γιατί απουσιάζω και άλλες επιτυχίες.





Ο τραγουδιστής λοιπόν, επέστρεψε στη γενέτειρά του τη Ρόδο όπου εμφανίζεται στο astra live ενώ τη μέρα εθεάθη να κολυμπά σε πισίνα γνωστού ξενοδοχειακού συγκροτήματος με την συνοδεία αιθέριας ύπαρξης (aka μούτζας).

Ακολουθεί αποκλειστικό φωτορεπορτάζ του ώριμου πλην γοητευτικού πια Τριαντάφυλλου (ναι πείτε μου ότι σας χαλάει και το σώμα του). Γιατί εμείς εδώ κάνουμε ρεπορτάζ!

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Time to say goodbye...

...στις καλοκαιρινές διακοπές (τουλάχιστον στις μακρινές) μιας και το καλοκαίρι συνεχίζεται οπότε μπορεί να πέσει καμία μικρή εξόρμηση. Αποχαιρετώντας τις στιγμές των διακοπών μου, κοιτάμε πλέον μπροστά!





Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Τώρα σβήνω τα σημάδια σου

Τα προηγούμενα της σειράς dark


Το να σε συναντώ ξανά δεν είναι ποτέ εύκολο. Ούτε για μένα, ούτε για σένα. Υπάρχει πάντα μια αμηχανία. Μία δεύτερη σκέψη πίσω από αυτό που λες. Αν θα παρεξηγηθεί. Εξακολουθείς να θες να μου δείχνεις ότι περνάς υπέροχα μακριά μου αλλά κάποιες φορές το κάνεις τόσο άτσαλα που το καταλαβαίνω. Αλλά πλέον δεν πέφτω στην παγίδα σου. Ξέρω πως τσαντίζεσαι όταν αναφέρω το καθετί που δεν έχει να κάνει με σένα. Ξέρω πως πειράζεσαι. Παρόλα αυτά αυτή η εκδρομή με τους φίλους μας, μας άφησε για λίγο να χαλαρώσουμε. Και όταν έπρεπε να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι κανείς δεν είχε θέμα (ή τουλάχιστον δεν το έδειξε).
Η ώρα είναι προχωρημένη. Κοιμάσαι αγκαλιά με κείνο το μαξιλάρι. Πριν είχες εμένα, αλλά εγώ ξεγλίστρησα. Σε κοιτάω και δεν ξέρω τι πρέπει να νιώσω. Θέλω μόνο να σβήσω τα σημάδια σου, να σβήσω αυτά που μου θυμίζουν πόσο σε αγαπούσα κάποτε. Κοιτάω τα μαλλιά σου. Είναι τόσο απαλά, πάντα μου άρεσε να παίζω μαζί τους και εσύ, τόσο χαριτωμένα να ενοχλείσαι και να τσαντίζεσαι. Τα σβήνω από το μυαλό μου. Κοιτάω τα κλειστά μάτια σου. Εδώ είναι εύκολο. Τα φαντάζομαι κλειστά για πάντα και τα σβήνω και αυτά από το μυαλό μου. Κοιτάζω τώρα τα χείλη σου. Δαγκώνω τα δικά μου, όταν θυμάμαι τη γεύση τους πάνω στα δικά μου. Και όμως τα σβήνω και αυτά και τώρα κοιτάζω το λαιμό σου και το στήθος σου. Εκεί που έχεις τα πιο χαρακτηριστικά σου σημάδια. Αυτά για τα οποία αισθανόσουν πάντα ανασφάλεια, αυτά τα οποία κάλυπτες. Τα έχω φιλήσει αυτά τα σημάδια, τα έχω κάνει δικά μου και όμως τώρα πρέπει να τα σβήσω. Κοιτάζω τον εαυτό μου. Σκέφτομαι πως και πάνω μου έχεις αφήσει το σημάδι σου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη καλύτερα. Το πρόσωπό μου, ο λαιμός μου, τα χέρια μου, το στήθος μου. Όλα έχουν πάνω το σημάδι σου. Τρίβομαι ασυναίσθητα αλλά νομίζω πως δε βγαίνει. Χαμογελάω. Μήπως δεν πρέπει να βγει.
Θέλω να νιώσω κενός από σένα. Θέλω να σε βλέπω και να μη νιώθω όπως παλιά. Θέλω να μην ελπίζω. Θέλω να σε πληγώσω. Να ζηλέψεις. Να πονέσεις. Να καταλάβεις. Και ας ξέρω πως δεν έχει κανένα νόημα πια...

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008

Φωτογραφία και παραλήρημα καλοκαιρινών διακοπών


Αγάπη?

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα...
Μόνο ηλιθιότητα, εγωισμός, φόβος.
Η αγάπη δεν υπάρχει.
Υπάρχει η ιδιοτέλεια.
Υπάρχει η προσκόλληση βασισμένη στο προσωπικό κέρδος.
Υπάρχει η ικανοποίηση του εαυτού μας.
Η αγάπη πρέπει να ξαναεπινοηθεί.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

Sitting, waiting, wishing

Και ναι. Υπολογίστε και ευχηθείτε πως κάπου τώρα εγώ θα επιστρέφω ηλιοκαμένος από την παραλία με έναν τέκναρο που γνώρισα όταν μου ζήτησε να του βάλω αντηλιακό στα 3 στρέμματα πλάτες του. Cross your fingers σας λέω και στείλτε μου θετικά πουστόνια.
Ωστόσο, για τα κολλημένα μυαλά απανταχού της γης ετούτης τραγουδήστε δυνατά και το ακόλουθο κομματάκι... Ναι ναι, στη διαπασόν! Για τα υπόλοιπα μυαλά, καλά ξεμπερδέματα...!

I sing ya songs I dance a dance
I gave ya friends all a chance
Putting up with them wasn't worth never having you
And maybe you been through this before
But its my first time
So please ignore
The next few lines cause they're directed at you
I cant always be waiting waiting on you
I cant always be playing playing your fool
I keep playing your part
But its not my scene
Wont this plot not twist?
I've had enough mystery.
...
Must I always be waiting waiting on you?
Must I always be playing playing your fool?
No I cant always be waiting waiting on you
I cant always be playing playing your fool, foool