Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ατενίζοντας το 2010

Τον τελευταίο καιρό ακούω συνεχώς τους ανθρώπους γύρω μου να γκρινιάζουν. Όλοι δουλεύουν πολύ, οι περισσότεροι πληρώνονται λιγότερα απ' όσα θα ήθελαν, ακόμα περισσότεροι ρίχνουν μούντζες στο 2010 (όπως έριχναν και στο 2009, μη σας πω και στο 2008 : πολλά χρόνια φαγούρα δηλαδή). Εμένα πάντως το 2010 μου άρεσε (όπως μου άρεσε και το 2009 και το 2008, οπότε ίσως να μην εντάσσομαι στην παραπάνω κατηγορία). Ποτέ τίποτα δε μπορεί να πάει όπως το θες, αλλά είναι στο χέρι σου να το διορθώσεις στο βαθμό που μπορείς (εντάξει αυτό δεν ισχύει για τη διακυβέρνηση της χώρας).
Και όχι, για άλλη μια φορά δεν έχω καταλήξει που οδηγείται αυτό το post, απλά όπως το γράφω ακούω ρομαντικά χαζοτράγουδα (μην ξεχνάτε πως είμαι εθισμένος), σταματώ για λίγο να γράφω, γέρνω το κεφάλι ελαφρά προς τα πάνω και δεξιά (ενίοτε βάζω και το χέρι στο μάγουλο ως άλλη Μιμή Ντενίση) και αναπολώ στιγμές της περασμένης χρονιάς. Θυμάμαι χαρούμενες στιγμές με φίλους, να σμίγουμε με χαρά, να χωρίζουμε με λύπη και όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία να εξελισσόμαστε. Θυμάμαι ατελείωτες στιγμές με το πιπίνι (ίσως πρέπει να σταματήσω να τον αποκαλώ έτσι, γιατί μεγάλωσε 2 χρόνια πια, όπως και η σχέση μας). Θυμάμαι ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που όμως πάντα σου δίνουν την ώθηση απλά να γίνεις καλύτερος. Και κάπου εκεί σταματάν οι αναμνήσεις γιατί πιάστηκε το κεφάλι μου στη στάση πάνω και δεξιά από την αναπόληση. Θα ήταν όμως αγένεια να πω πως δε νιώθω τουλάχιστον λίγο πλήρης. Αυτό εύχομαι σε όλους για το 2011.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Εθισμός

Νομίζω πως από μικρός (ετσά γύρω στα 16) είχα αποφασίσει να βουτηχτώ στην αγάπη. Σε εκείνη την αγάπη την ανιδιοτελή, αυτήν που σε πιάνουν κόμποι στο στομάχι, αυτήν που σκέφτεσαι τον άλλο και γελάς. Αυτήν που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, αυτήν που κάποιοι νομίζουν πως έχουν, αυτήν που κάποιοι έχουν απορρίψει.

Χρόνια μετά ποτέ δεν άλλαξα συνήθειες. Πάντα επέλεγα να ερωτεύομαι και να αγαπώ, σφόδρα. Ακόμα και όταν έχανα το μέτρημα των φορών που είχα πέσει, ακόμα και όταν η αυτοπεποίθηση έφτανε στο ναδίρ ποτέ δεν έπαψα να σπρώχνω τον εαυτό μου να αγαπά, όπως τουλάχιστον μπορεί, διότι νομίζω πως κάθε άνθρωπος εφευρίσκει ξανά την αγάπη κατά πως προτιμά.

Δε θα πάω ποτέ να συγκινούμαι και να ταυτίζομαι με ρομαντικές ταινίες, όσο και αν πιστεύω πως οι πραγματικές αγάπες, αυτές που ζούμε, δε μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Έχουν όμως αυτό το κάτι διαφορετικό, το προσωπικό, που μόνο εσύ το καταλαβαίνεις, κάτι το απλό και ταυτόχρονα τελείως εθιστικό...

Αθήνα, 4 Δεκεμβρίου 2008 - 4 Δεκεμβρίου 2010 1+1

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Τα κακά παιδιά

Κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι κακό παιδί. Αλλά ό,τι και αν κάνω λάθος μετά θέλω πάντα να το διορθώνω, χωρίς να μετανιώνω.


"...Κι αν ίσως κάνω το κακό, δεν είμαι εγώ που το κάνω,
είναι μέσα μου που ζει η αμαρτία."

ΠΑΥΛΟΣ (Ρωμ. Ζ 19-20)

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να παίζεται

Καλό Σαββατοκύριακο!

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

New kid on block : Γιάννης Φετφατζίδης

Kid όνομα και πράγμα, διότι το 1990 (εκεί που πρωτοχαιρόσουν την ιδιωτική τηλεόραση) γεννιόντουσαν παιδιά, ακόμα δε χειρότερα το 2010 είναι 20 χρονώ ομορφόπαιδα. Ο Γιάννης γεννήθηκε στη Δράμα, παιδί που βγήκε από τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της χώρας και κατέληξε στον Ολυμπιακό, ο οποίος αναζητούσε ομορφότερο καλύτερο roster. Το περασμένο ΣΚ έβαλε το πρώτο του γκολ με τον Ολυμπιακό ενώ από φέτος παίζει και στην Εθνική. Isn't he cute?













Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Είναι και αυτός ο καιρός...

"Οι Κυριακές είναι μελαγχολικές" είπα στο πιπίνι για να συμφωνήσει μαζί μου και οι δυο μαζί να παραδεχτούμε πως αυτός ο καιρός τα κάνει ακόμα χειρότερα. Και τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις μία μελαγχολική Κυριακή, να μείνεις μέσα χαλαρώνοντας με δημιουργικά πράγματα (κοιτώντας το ταβάνι ή κάνοντας δουλειές του σπιτιού που δεν κάνεις ποτέ τις άλλες μέρες ή τσεκάροντας τα mail σου και τις ίδιες σελίδες στο internet μήπως άλλαξε κάτι από το τελευταίο refresh) ή να βγεις έξω να του δώσεις να καταλάβει (παρά του ότι κατά βάθος θα σκέφτεσαι πως έρχεται μία εβδομάδα με υποχρεώσεις και το ότι τελικά όταν είσαι εκτός σπιτιού σου έρχονται τα σημαντικότερα mail και συμβαίνουν τα σημαντικότερα πράγματα στο internet);

Με τέτοια ερωτήματα, θα σας πω πως η Tilda Swinton είναι θεότητα (γιατί όλοι οι gay τη λατρεύουμε;) και παίζει υπερτέλεια στο "Io sono l'amore", το οποίο είδα με το πιπίνι, αυτή τη μελαγχολική Κυριακή που μας πέρασε. Και μετά άρχισα  να αναρωτιέμαι όλη τη Δευτέρα, μήπως τελικά οι Δευτέρες είναι πιο μελαγχολικές, επειδή έχει όντως αρχίσει η εβδομάδα υποχρεώσεων και από την πολύ σκέψη πέρασε και η Δευτέρα και εγώ ακόμη σκέφτομαι αυτό το post. Η ταινία πάντως, αν και κυλάει λίγο αργά και δε βρίθει σεναριακής πρωτοτυπίας, χαρακτηρίζεται από καλές ερμηνείες (η Tilda Swinton είναι θεά σε ό,τι και να παίξει) ενώ η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη και καλαίσθητη. Μη τη χάσετε, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον θα σας προβληματίσει στο τέλος, περισσότερο και απόσο προβλημάτισε εμένα το ζήτημα της μελαγχολικής Κυριακής. Καλή εβδομάδα!

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Καθημερινές στιγμές μιας πολυκατοικίας

Τον τελευταίο καιρό η πολυκατοικία μου ζει σε μία παράνοια. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε ζούσε (ξεχνάω εγώ που μια μέρα βγαίναν καπνοί, όπως σε drag show, από ένα διαμέρισμα επειδή μία νοικοκυρά σου λέει μετά ξέχασε το φούρνο και είχαν βγει όλοι πανικόβλητοι και χτυπούσαν τα κουδούνια -Κυριακή πρωί παρακαλώ- να βγούμε έξω διατί θα καούμε ζωντανοί). Απλά τελευταία έχει ξεφύγει η κατάσταση. Εμπνευσμένοι από τη διακυβέρνηση του ΓΑΠ τα πάντα βγαίνουν σε δημόσια διαβούλευση, από το πόσα χρήματα θα κρατήσουμε αποθεματικό μέχρι το που εξαφανίστηκε το χαλάκι της εισόδου της πολυκατοικίας και ως εκ τούτου για να ληφθούν οι καίριες αποφάσεις κάθε λίγο και λιγάκι γίνεται συνέλευση. Αχ αυτές οι συνελεύσεις. Που κάθε φορά ξεχνάω πότε είναι και την πατάω και περνάω από την είσοδο και με τσακώνουν. Αλλά είναι τόσο σικάτες αυτές οι συναντήσεις. Διότι οι κυρίες της πολυκατοικίας κατεβαίνουν με τα καλά τους λες και πάνε σε δεξίωση του προέδρου της Δημοκρατίας. Η μόνη που κατεβαίνει με τα μπικουτί είναι η τραβεστί-τρανσέξουάλ μας (όχι ακόμη δεν έχω μάθει τι από τα δύο είναι).
Το πρόβλημα τον τελευταίο καιρό έχει παρουσιαστεί με τις ανακοινώσεις που τοιχοκολλούνται στην πόρτα του ασανσέρ (το τοιχοκολλούνται δεν είναι δόκιμο όταν δεν υπάρχει τοίχος;). Με τελευταία ανακοίνωση την απαγόρευση του καπνίσματος. Και έτσι κάποιος πήγε και έγραψε από κάτω από το "no smoking", ότι ο φωταγωγός κάποιου ενοίκου βρωμάει. Wtf; Έχει κάποιος ένοικος δικό του φωταγωγό;;; Έχουμε τόσο glamorous διαμερίσματα και δεν το γνωρίζω; Και φυσικά ο καινούριος διαχειριστής που έχει βαλθεί να βάλει τάξη (σα το ΓΑΠ πάντα), συμπλήρωσε από κάτω πως όποιος έχει πρόβλημα να επικοινωνεί μαζί του για να λυθεί. Η βεντέτα δεν έχει συνεχιστεί ακόμη αλλά επιφυλάσσομαι να σας μεταφέρω τη συνέχεια.
Ταυτοχρόνως στην πολυκατοικία έχει μετακομίσει ένας συμπαθής νεαρός μπαμπάς. Σε όσους ξύπνησε το πατρικό ένστικτο ή όσοι χρειάζονται φροντίδα και στοργή ας επικοινωνήσουν μαζί μου.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

10

Δέχτηκα πιέσεις (απειλητικά σημειώματα και τηλεφωνήματα) για να συμμετάσχω στο φαινομενικά απλό παιχνίδι του να ονοματίσεις 10 πράγματα που αγαπάς. [Νομίζω πως με κάλεσαν οι tovene και katsiki] Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Διότι πέραν της ρομαντικής φύσης μου (μη σχολιάσεις), ομολογώ ότι με δυσκολεύει αυτή η ξαφνική εξωτερίκευση συναισθημάτων.

Έπειτα από πολύ σκέψη (τελευταία φορά έτσι πρέπει να σκέφτηκα όταν προσπαθούσα να καταλάβω τι οδήγησε τη Τζούλια στο πορνό), κατέληξα στα εξής. Αγαπώ [με τυχαία σειρά]:
1 - να πετάω (με πάσης φύσεως πετούμενα σε πάσης φύσεως περιοχές)
2 - το πιπίνι
3 - εκείνες τις λίγες στιγμές που κρατάνε μερικά δευτερόλεπτα και νιώθεις αυτό το περίεργο συναίσθημα ευτυχίας
4 - τα σοκολατένια πράγματα
5 - να βλέπω ταινίες συγκινητικές που ταυτίζομαι με τους πρωταγωνιστές
6 - τους φίλους μου και τα πράγματα που κάνουμε μαζί
7 - το Βασίλη Σπανούλη (και με αγαπά και αυτός και δε θέλω σχόλια)
8 - να έχω δίκιο
9 - να με κοιτάς στα μάτια και να χαμογελάς
10 - αυτό που δεν έχω βρει ακόμα ν' αγαπώ πιο πολύ απόλα

Ουφ! Πάει και αυτό! Άντε καλή βδομάδα να έχουμε :)

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Its one of those posts...

Αν κάτι με εκνευρίζει είναι να μην έχω απαντήσεις. Απαντήσεις όχι του τύπου "Ναι έχεις δίκιο. Ναι σε καταλαβαίνω". Απαντήσεις με λύσεις, χειροπιαστές και εφαρμόσιμες. Κυρίως δε όταν με ρωτάνε φίλοι μου και δε μπορώ να τους βοηθήσω με μία απάντηση (από τι έχει πάθει το λαπιτόπ τους μέχρι ζητήματα γκομενικά-συζήτηση κομμένη). Διότι τι απαντάς σε μία ερώτηση για το πως προχωράς μπροστά; Πως αφήνεις κάτι πίσω σου; Πως σταματάς τη στασιμότητα που εισέρχεσαι μετά από μία έντονα συναισθηματική ιστορία; Και κυρίως πως μαθαίνεις να είσαι πάλι εσύ καλά; Όταν με ρώτησε πρόσφατα φίλος δε μπόρεσα να του δώσω ικανοποιητική απάντηση, πέραν της συγκατάβασης και του κλισέ "Σε καταλαβαίνω", το οποίο παρότι κλισέ ήταν τόσο αληθινό, διότι μπορεί να μην έχω πάντα τις απαντήσεις, ωστόσο είμαι πάντα ειλικρινής απέναντί τους.

Το παραπάνω τραγούδι αφιερωμένο σε 3 ψυχές [αδελφές όνομα και πράμα] που ξεκινάνε ένα νέο στάδιο της ζωής τους, μακρυά από την Ελλάδα. Και μην ξεχνάτε, σας αγαπώ..

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Να πως θα παντρευτώ



[...]The lucky couple will win Business class return flights with SAS to New York, three nights' luxury accommodation in New York, flights to Los Angeles, three nights' luxury accommodation at the Andaz Hotel, West Hollywood, and a glamorous West Hollywood honeymoon experience.[...]

Καλώς βρεθήκαμε πάλι. Έπρεπε να αρχίσει να δροσίζει για να ξαναμπώ σε ρυθμό :-)

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Μεθυσμένα Καλοκαίρια

Υπάρχουν φορές που τρομάζω με τον τρόπο που με κοιτάς.
Απλά γιατί νιώθω πως δε με έχει κοιτάξει ποτέ έτσι κανένας άλλος.
Περίεργο και απερίγραπτο συναίσθημα.

[Κλειστόν λόγω διακοπών. Επιστροφή μετά τις 20 Αυγούστου]

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Μονόκερως

Αθήνα, 18/11/2003
Άραγε πότε ένιωσες τελευταία φορά την καρδιά σου να σκιρτάει; Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα του κόμπου στο στομάχι, του πεταρίσματος του στέρνου, της άξαφνης εξάντλησης του μυαλού;

Αθήνα, 21/7/2010
Γνωρίζεις θαρρώ, πως τελευταίως, η καρδιά σου είναι οχυρωμένη. Ιδιόρρυθμη και ασυνήθιστη θα τη χαρακτήριζα επιπλέον, ουδόλως όμως αποστασιοποιημένη. Κάποιες φορές η έμμετρη καρδιά κλείνεται και προσέχει, δε διατίθεται ελευθέρως  και στην τελική μέσα από όλη αυτή την αυθυποβολή, δε μπορεί να σπάσει. Ενιαία και συμπαγής, απόρθητη, αφήνει καθετί, παλιό και καινούριο, απέξω, απευαισθητοποιείται. Δε μπορεί να χάσει πλέον με τίποτα. Εσύ βέβαια συνεχίζεις να ποτίζεσαι και να τρέφεσαι ψυχικά από αυτή την κυνικά απαλλαγμένη γλυκιά μέθη της ευτυχίας, αναζητώντας τα όρια τα μονά, σαν ύπαρξη πια και όχι σαν υποκείμενο.

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Στιγμές με τη μαμά

Τη βδομάδα που μας πέρασε φιλοξενούμενη στο σπίτι ήταν η μαμά μου. Συνήθως η συγκατοίκησή μας είναι βαρετή, καθότι εγώ έχω νεύρα που είναι μέσα στα πόδια μου, αυτή χαίρεται που με καμαρώνει. Αυτή τη φορά όμως συγκινήθηκε παραπάνω επειδή της έκανα την απογραφή της στο δημόσιο. Αξιώθηκε να το ζήσει και αυτό είπε, να της κάνει απογραφή ο γιος της και που να το φανταστεί όταν με γεννούσε πως θα ερχόταν η ώρα που εγώ θα της έκανα την απογραφή. Τη συγκινησιακή φόρτιση δεν την κατάλαβα αλλά την αποδίδω στο άγχος που είχε διότι την είχαν τρομάξει όλοι αυτοί οι κατά τόπους κρετίνοι ότι θα της πάρει ώρα κτλ κτλ ενώ εγώ της την έκανα σε λιγότερο από 5 λεπτά.

Ξεπερνώντας την παράνοια της απογραφής, άρχισε η παράνοια του Ονούρ. Έλα, ξέρεις σε ποιον αναφέρομαι. Στις 1000 και μία νύχτες που έπαιζε στο Μακεδονία πρωί, μεσημέρι, βράδυ και μετά την απρόβλεπτη επιτυχία τώρα το παίζει και ο ΑΝΤ1. Θυμήθηκες τώρα; Ε λοιπόν η μάνα μου το βλέπει για 6η φορά στον ΑΝΤ1 (οι υπόλοιπες 5 ήταν στο Μακεδονία), οπότε αυτές τις μέρες που ήταν σπίτι μου, της έβαλα να το βλέπει μέσω Digea και κατενθουσιάστηκε με την ποιότητα, διότι έβλεπε μέχρι και τις ρυτίδες του Ονούρ (αυτό το είπε επί λέξει τηλεφωνικά στο μπαμπά μου, αφού του είχε αναφέρει τα καθέκαστα της απογραφής). Νομίζω πως πρέπει να ενώσουμε όλους τους γονείς που βλέπουν αυτή τη σειρά. Σίγουρα θα έχουν πολλά να πούνε. 40% σου λέει κάνει. Και δεν έχω καταλάβει καν την υπόθεση.

Μέσα σε όλη αυτή τη χαρά, ευτυχώς μαγείρεψε κανένα φαγητό (διότι ως γνωστόν είμαι ακαμάτης και το πιπίνι ακόμα περισσότερο) και έπλυνε και κανένα ρούχο. Τα ρούχα φυσικά ήταν ανακατεμένα δικά μου και του πιπινιού. Σε διαφορετικά μεγέθη. Αναρωτιέμαι αν καταλάβαινε πως αυτά τα μποξεράκια δεν είναι δικά μου γιατί δε μου χωράνε. Μάλλον δε θα μάθω ποτέ. Θα μείνουμε στον Ονούρ και στην απογραφή. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους, κλείνουμε με παλιά αγαπημένα ελληνικά τραγούδια

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Μουντιάλ 2010 : Spain megapost (over and out)

Ναι εντάξει κουραστήκατε. Πόσο μάτι να πάρεις πια. Ευτυχώς τελείωσε το μουντιάλ και σιγά σιγά θα επιστρέψουμε στη μίζερη αθλητική πραγματικότητα της χώρας μας (εκεί που κανείς δε γδύνεται ούτε καν για καλό σκοπό). Κλείνοντας ένα αφιέρωμα στη νικήτρια Ισπανία, που τσούκου-τσούκου με σχεδόν και μετά βίας ένα γκολ ανά παιχνίδι απέδειξε πως ήταν η καλύτερη. Ακολουθεί ένα briefing των βασικότερων παιδιών, ώστε να ξέρεις τι σου γίνεται. [Χρωστώ και ένα τιμητικό στη δεύτερη Ολλανδία, θα βγει εμβόλιμο some time]

1 Iker Casillas
2 Raul Abiol
3 Gerard Pique (ξέρεις αυτός που λένε πως απαυτόσαντο με εκείνο το μπουνταλά τον Ιμπραίμοβιτς)
6 Andres Iniesta
7 David Villa
9 Fernando Torres
10 Cesc Fabregas
12 Victor Valdez
14 Xabi Alonzo
15 Sergio Ramos
22 Jesus Navas (μα τι μάτι)


Και για το τέλος ένα βίντεο :


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μουντιάλ 2010 και πάσης Ελλάδος : Αλέξης Τζόρβας

Έπειτα από λαϊκή απαίτηση, έπειτα από απανωτά τηλεφωνήματα, SMS, instant messages, σχόλια ακόμα και απειλές ιδού ο  τερματοφύλακας της Εθνικής μας ομάδας (ταυτόχρονα και του Βάζελου). Τελευταίως τραβιέται με το κορίτσι που βλέπατε στο υπέρτατο σόου του  Uri Geller (Χρυσαυγή Ατσιδάκου). Με ειδική αφιέρωση στις θείες Κοξ και Ευρύκλεια, και φυσικά στη μία και μοναδική θεία Ντόννα!