Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ήταν όλοι εκεί

Ο μεσημεριανός ήλιος με βαρούσε κατακούτελα. Ότι ένιωθα δυσφορία μπορώ να το πω. Μα έπρεπε. Εξάλλου τα είχαν καταφέροι όλοι. Σχεδόν όλοι.

Ο Στέφανος. Μπορεί να πνιγόταν στη δουλειά, μπορεί αύριο να έφευγε επαγγελματικό ταξίδι αλλά ξέκλεψε χρόνο. Είχε επιλέξει την καριέρα του παραμελώντας τους φίλους του και την προσωπική του ζωή. Θυμάμαι ακόμη πριν κάποιους μήνες που τον είδα τυχαία σε ένα μπαράκι να τα πίνει με κάτι συναδέλφους του. Χαιρετηθήκαμε τυπικά. Με σύστησε αλλά κατάλαβα πως ένιωθε άβολα και τον άφησα. Όμως σήμερα τα κατάφερε.

Ο Μάνος. Όχι μόνος. Με τη σταθερή του σχέση εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν η σχέση του ήθελε να έρθει αλλά ο Μάνος δε θα μπορούσε να το χάσει. Ήταν πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές της παρέας και δε μπορούσε να λείπει ούτε σήμερα.

Ο Σωτήρης. Ήρθε με το πρωινό αεροπλάνο. Δεν ξέρω τι δικαιολογία βρήκε να πει αλλά δε με νοιάζει και πολύ. Εξάλλου όλοι του σταθήκαμε όταν είχε προβλήματα με το σπίτι του. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εξακολουθούσε να μένει εκεί. Χαίρομαι που είναι εδώ τώρα.

Μαζί τους και εγώ. Είχαμε έρθει όλοι στο κάλεσμα του Φίλιππου. Για χάρη εκείνου του παλιού καλού καιρού. Που γλεντούσαμε μαζί. Νέοι, χωρίς πολλές έγνοιες. Τώρα φτάσαμε τα 60 και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Κανείς όμως δεν ξέχασε τον άλλο. Τα ταξίδια, τα club, τα ξενύχτια, τα προβλήματα. Την κοινή αυτή πορεία.

Αφαιρέθηκα για λίγο σκεφτόμενος εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Επανήλθα στην πραγματικότητα όταν άνοιξαν το φέρετρο του Φίλιππου για το τελευταίο αντίο. Χάρηκα όμως. Όχι για το Φίλιππο, που ήταν ο τελευταίος από την παρέα που μιλούσαμε τακτικά, αλλά γιατί έστω και τώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες βρεθήκαμε όλοι μαζί ξανά. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Φίλιππου : "Δε φοβάμαι να γεράσω. Δε φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι απλά μη μείνω μόνος."
-------------------------------------------------------------------------------
Το παραπάνω γράφτηκε υπό άλλες συνθήκες και υπό άλλη ψυχολογία. Δημοσιεύεται τώρα, με αφορμή μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με φίλους για το πως θα είμαστε όταν γεράσουμε. Τροφή για προβληματισμό. Νέα σεζόν ξεκινά με νέο look για το ταλαίπωρο blog. Καλό φθινόπωρο να έχουμε...

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Καθημερινότητα #2

# Τις τελευταίες μέρες το πιπίνι έχει ένα πόνο στο λαιμό. Όχι δεν έχει τη νέα γρίπη (ακόμα), διότι άμα την είχε θα την είχα και εγώ. Εξαιτίας του πονόλαιμου λοιπόν δε μου μιλάει αλλά μου γράφει σε χαρτάκια ότι θέλει και περιμένει να καλυτερέψει. Και καλά όταν είμαστε σπίτι, αλλά όταν είμαστε έξω οι άνθρωποι με βλέπουν να μιλάω μόνος μου και πρέπει να σοκάρονται. Λιγότερο όμως απόσο αν φιλιόμασταν στην πλατεία Συντάγματος, οπότε είμαστε cool. 3 μέρες μιλάω μόνος μου και συνεχίζουμε (αύριο θα πάει σε ΩΡΛ και εγώ σε ψυχολόγο γιατί μετά από τόση μονόπλευρη ομιλία οδηγούμαι στην παράνοια).

# Εξαιτίας του πονόλαιμου (πάντα) και της αντιβίωσης, το πιπίνι έχει τάσεις να κοιμάται νωρίς, εν αντιθέσει με μένα που (κατάλοιπο των καλοκαιρινών διακοπών) με πιάνει ύπνος αργά. Τουλάχιστον έχω την ευκαιρία να τον παρατηρώ όπως κοιμάται. Είναι τόσο ήσυχος και ήρεμος (ε, εντάξει καμιά φορά μπορεί να φάω κανά χέρι αλλά ελεγχόμενα). Προσπαθώ να παρατηρώ κάθε γωνία του προσώπου του και να την αποθηκεύω στην εικόνα του που έχω στο μυαλό μου. Εκείνες τις μικρές ελίτσες, εκείνες τις 1-2 τριχούλες-γένια στο πρόσωπο που βγαίνουν ξέχωρα, τα σγουρά μαλλάκια του. Πλησιάζω πιο κοντά για να κρατήσω κάθε λεπτομέρεια. Συνιστώ να μου προτείνετε κάτι για να με παίρνει ο ύπνος πιο εύκολα γιατί με βλέπω αφενός με μαύρους κύκλους, αφετέρου να σας κουράζω με αναλυτικές περιγραφές των φρυδιών του πιπινιού.

# Ο Αύγουστος μπορεί να τελειώνει αλλά βρίσκομαι ακόμα σε μία διάθεση ραστώνης, ραθυμίας, ρακενδυσίας και άλλων λέξεων από ρα- (και όχι μόνο). Θέλω απλά να κάθομαι ολημερίς (αλλά δε γίνεται). Πότε θα ξεκουραστούμε ξανά; Θέλουμε καθισιό εδώ και τώρα... Είστε μαζί μου;

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Post-holiday Post

Ομολογώ πως υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν τι θα γράψω στο πρώτο αυτό post μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για το πιπίνι αλλά όλο γιαυτό γράφω, αφήστε που καμιά φορά μπαίνει στο blog, οπότε θα τα διαβάσει θα το πάρει πάνω του. Σκεφτόμουν να σας βάλω μερικές φωτογραφίες αλλά και αυτές σκέτες (αν δεν είναι γυμνές) κουράζουν, οπότε πάλι το απέρριψα σαν ιδέα. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για καμία τρελή κατάσταση ή καμία πικάντικη κατάσταση αλλά κάτι δε μου πήγαινε καλά... Έτσι λοιπόν, επέστρεψα και βρέθηκα να γράφω απλά αυτά που μου κατεβαίνουν στο μυαλό. Έτσι δε γεννώνται οι πιο ωραίες δημοσιεύσεις;

Οι φετινές διακοπές περίμενα πως και πως να αρχίσουν. Έφταιγε μάλλον το ότι είχα να πάω κάπου από το Πάσχα, οπότε με είχε πάει λίγο εμπλοκή μέχρι τα τέλη Ιουλίου. Το δεύτερο ταξίδι με το πιπίνι (το πρώτο ήταν στη Μαδρίτη σου θυμίζω) πήγε τέλεια και (ευτυχώς) δεν είχαμε πάλι κανένα πρόβλημα (τσακωμούς, ξύλο, χωρισμούς, γκρίνιες κτλ), αφήστε δε που δίναμε δυναμικά το παρόν στο νησί, ως ζευγάρι διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα str8 μπαζοζεύγαρα. Τόσο ζευγαροκατάσταση όμως που ένιωθες πως όλο το νησί ήταν ένα τεράστιο ΣΜΟΥΤΣ(από τα φιλιά ντε) ώρες-ώρες. Ήταν και η πρώτη φορά που κοιμόμασταν σε διπλό κρεβάτι, αν και δε χρειαζόταν αφού όταν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι αγκαλιά με τον άλλον σου φαίνεται αχανές. Τσάμπα πήγε και η διευκρίνισή μου στη νοικάρισά μας όταν μας είδε 2 αγοράκια και μας είπε πως το κρεβάτι είναι διπλό και αν το θέλαμε έτσι γιατί αλλιώς έχει και με 2 μονά αλλά φυσικά αρνηθήκαμε (εγώ, γιατί το πιπίνι ντρεπόταν και δε μιλούσε).

Πόσο διαφορετικό, πόσο πιο όμορφο, πόσο πιο γλυκό, ώστε να σε κάνει να χαμογελάς συνέχεια είναι να κάνεις διακοπές με τον άνθρωπό σου και να είστε τόσο χαλαροί, τόσο ήρεμοι, έχοντας ο ένας τον άλλο; Πόση ικανοποίηση μπορείς να νιώσεις όταν ξυπνάς και η πρώτη μυρωδιά σου είναι εκείνος και λίγη θαλασσινή αρμύρα; όταν ξυπνάς και η πρώτη σου εικόνα είναι το κοιμισμένο γαλήνιο πρόσωπό του και εκείνο το καψιματάκι στη μυτούλα γιατί δεν έβαλε πολύ αντηλιακό; όταν ξυπνάς και περιμένεις να ακούσεις τον πρώτο του ήχο, να δεις την πρώτη του έκφραση στο πρόσωπο και πόσο πολύ θα ευτυχήσεις όταν είναι δυο λέξεις, ξέρετε ποιες, μη με κάνετε να ντρέπομαι...
Επιστρέψαμε. Νοσταλγούμε. Προσαρμοζόμαστε. Προχωράμε.