Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Μαδρίτη



Αναμνήσεις 4 ημερών.

Το αγουροξυπνημένο πρόσωπό σου μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο.
Το πρώτο σου χαμόγελο όταν περπατούσαμε μαζί στην πόλη.
Το συνεχές χαμόγελό σου όταν με κοιτούσες.
Ο πρώτος καφές που ήπιαμε στη Μαδρίτη και μιλήσαμε για ότι άσχετο θέμα μας ήρθε στο μυαλό.
Τα απίστευτα χρώματα των πινάκων του el greco.
Τα 5 ευρώ που δώσαμε (και καλά) για τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες (γκρρ).
Το κλίμα της chueca.
Το πλουσιοπάροχο πρωινό του ξενοδοχείου (σε συνδυασμό με το τεράστιο μπάνιο του δωματίου).
Οι μαύροι πίνακες του goya.
Το γλυκό που φάγαμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.
Το πάντρεμα εβραικών-μουσουλμανικών-μεσαιωνικών στοιχείων του Τολέδο.
Η γκρίνια μου κάθε φορά που χανόμουν στο χάρτη.
Τα καθησυχαστικά σου λόγια κάθε φορά που γκρίνιαζα που χανόμουν στο χάρτη.
Η κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο retiro.
Τα churos μαζί με εκείνη τη ζεστή σοκολάτα λίγο πριν φύγουμε.
Το ότι γυρίσαμε μαζί σπίτι μου γιατί ακόμα και μετά από τόσες μέρες δε μπορούσαμε χώρια.
Η αίσθηση πως είμαστε "όλο" και "ένα".

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Περικλής Ιακωβάκης (aka πήδα το εμπόδιο)

Περάσαμε αισίως στο άθλημα του στίβου και στον Περικλή Ιακωβάκη, μια μεγάλη αγάπη. Γεννημένος το 1979 στην Πάτρα (είναι αλήθεια αυτό που λένε για τους αλήτες τους πατρινούς?) πηδάει με άνεση τα εμπόδια στα 400μ. Μπορεί να μην διακρίθηκε στους Ολυμπιακούς αλλά είναι κουκλάκι δε βρίσκετε?







Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Μάρτιος 2009

Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Διάβαζα παλιότερες δημοσιεύσεις μου και γελάω νευρικά. Ταραχή, μπερδέματα, κατήφεια, ελαφριά μιζέρια, μιρ-μιρ (όπως λέμε με ένα φίλο). Κοιτάζω ημερομηνίες και προσπαθώ να συνδέσω γεγονόντα. Όλα τώρα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Τώρα πια είμαι ήρεμος, γαληνεμένος. Νιώθω πως δε λείπει κάτι. Το παζλ συμπληρώνεται κομμάτι-κομμάτι. Πιο πριν το χαλούσα. Ή μήπως όλα είναι στο μυαλό;

Ναι ξέρω. Δε γράφω πια όπως παλιά. Αφενός δεν έχω το χρόνο, αφετέρου έχω μια ικανότητα να γράφω πιο εύκολα όταν είμαι φοβισμένος, όταν είμαι στενοχωρημένος αλλά δε μπορώ να μετατρέψω τόσο εύκολα σε λέξεις την πληρότητα, την ηρεμία, τη χαρά μου. Μπορώ όμως να πω πως χαμογελάω πιο συχνά πια. Γιαυτό φταίνει πολλοί άνθρωποι του περιβάλλοντός μου. Και κυρίως το πιπινάκι μου με το οποίο έχουμε περάσει σε μια υπέροχη φάση. Αυτήν που κάθε φορά αγκαλιαζόμαστε σαν να είναι η πρώτη φορά.
Μπερδεμένες σκέψεις. Μπερδεμένα συμπεράσματα. Εσείς τι καταλαβαίνετε;

p.s. Ψάχνω αθλητές για την επόμενη δημοσίευση
p.s.2. Δεν είναι ωραίο που ανοιξιάζει και θα αρχίσουμε να πίνουμε τις καιπιρίνιες μας; [Βρείτε μου ένα μαγαζί που να φτιάχνει ωραία τώραααα]

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Dance Me To The End of Love



Μετά από πολύ καιρό βρέθηκε εκείνος που μου παίρνει το μυαλό, εκείνος που με κάνει να ξεχνώ, εκείνος που όταν δεν είμσατε μαζί νιώθω μισός.

Τίποτε δεν είναι εύκολο στις μέρες μας. Νιώθω τυχερός. Η αγάπη του με κάνει καλύτερο. Το μόνο που θέλω είναι να τον κάνω και εγώ. Καλύτερο και χαρούμενο.

p.s. θα πάμε και ταξίδι στα εξωτερικά, σας το πα; χιχι