Αράχνες : Μια ιστορία του toymaker

The Animal Circle:
ΑΡΑΧΝΕΣ Hosted by Profylaktiko
η ιστορία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα κάτω των 18

Ένα σημείωμα: Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το Profylaktiko που με φιλοξενεί. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι η πρώτη από μια σειρά ιστοριών που ανήκουν σε μία ενότητα που αποκαλώ The animal circle… Στην ίδια ενότητα ακολουθούν : Η Φωλιά, Το τελευταίο κοράκι, Τρωκτικά και Νυχτερίδες, ιστορίες που θα ανεβάσω στο Toymaker’s Diary.

With all my love
Toymaker

Το ξενοδοχείο «Παράδεισος»…

Το ξενοδοχείο «Παράδεισος» είχε χτιστεί στους πρόποδες του βουνού St. Victoire. Το πιο γνωστό βουνό ίσως της γαλλικής επαρχίας. Ήταν το βουνό που είχε λατρέψει και απεικονίσει τόσες φορές ο Cézanne. Ιδιοκτήτης του ήταν o Michel Départie… Ανάπηρος ο ίδιος εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε όταν ήταν μικρός, έφτιαξε μια τεράστια περιουσία χτίζοντας ξενοδοχεία… Είχε τη φήμη όμως του αδίστακτου και σκληρού επιχειρηματία…
Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ίσως να μην ολοκληρωνόταν ποτέ… ο βιολόγος που είχε κληθεί είχε αρνηθεί να δώσει την έγκριση του κάνοντας λόγο για την καταστροφή ενός σημαντικού βιότοπου με σπάνια είδη εντόμων … Ο ίδιος είχε κάνει λόγο και για ένα νέο είδος αράχνης που είχε ανακαλύψει…
-Και δεν θα χτίσουμε το ξενοδοχείο για μερικά έντομα όπως οι αράχνες; Είχε ρωτήσει με ψυχρό ύφος ο Michel Départie.
- Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς αναπνέει με πνεύμονες. Έχει οκτώ πόδια και το σώμα του χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
-Βλακείες…
Την επόμενη μέρα τα ίχνη του βιολόγου χάθηκαν… Κανείς δεν θα στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια του Michel Départie…

Η ημέρα των εγκαινίων…

Ο κύριος Départie είχε καταφέρει να συγκεντρώσει την αφρόκρεμα της γαλλικής κοινωνίας για τα εγκαίνια προσφέροντας τους δωρεάν διαμονή… Ο ίδιος δεν θα ήταν εκεί, αλλά στη θέση του θα βρισκόταν ο έμπιστος εδώ και χρόνια βοηθός του… Ο κύριος Martinez…
Το κινητό τηλέφωνο του Vincent Martinez χτύπησε…
-Καλησπέρα σας κύριε Départie…
-Είναι όλα εντάξει;
-Όλα πάνε μια χαρά κύριε… όλοι σχεδόν έχουν έρθει και είναι κατενθουσιασμένοι…
-Εντάξει, θα μιλήσουμε και αργότερα…
-Στη διάθεση σας…
Εκείνη τη στιγμή οι πόρτες του ξενοδοχείου άνοιξαν… Τα φλας των φωτογράφων κάλυπταν τη γυναικεία φιγούρα που μόλις είχε μπει…
-Κυρία Garrel…
Η Marie Garrel ήταν η αγαπημένη ηθοποιός της νεολαίας αλλά ήταν γνωστή και για το ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα της…
-Καλησπέρα… Είναι έτοιμο το δωμάτιο μου;
-Έτοιμο…
-Ωραία, θέλω να μου ετοιμάσει κάποιος το μπάνιο…Η μικρή Lola, είπε και έδειξε το κανίς της, θέλει να κάνει μπάνιο…
-Μάλιστα κυρία Garrel…

Δύο ώρες αργότερα…

Η Marie Galler ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της πολυτελέστατης σουίτας της… Είχε πιει ένα μπουκάλι σαμπάνιας μόνη της… Μετά βίας κατάφερνε να κρύψει την αδυναμία της στο αλκοόλ…
Η Lola το σκυλί της άρχισε να γαβγίζει… Ήταν στο σιφόνι του μπάνιου και ότι είχε δει την είχε τρομάξει…
“Lola σταμάτα σε παρακαλώ…άσε με να κοιμηθώ…»
Ένα πόδι αράχνης, μακρύ και χνουδωτό έκανε την εμφάνιση του μέσα από το σιφόνι… το σκυλί συνέχισε να γαβγίζει… Τώρα ολόκληρη η αράχνη έκανε την εμφάνιση της… είχε μέγεθος λίγο μικρότερο από ανθρώπινη παλάμη… η αράχνη έκανε ένα μικρό σάλτο και προσγειώθηκε στο πόδι του σκυλιού καταφέρνοντας του ένα δυνατό τσίμπημα… Το σκυλί άρχισε να κλαψουρίζει…
Σύρθηκε και χώθηκε κάτω από το κρεβάτι… Αίμα βγήκε από το στόμα του… δύο λεπτά αργότερα θα ήταν νεκρό…
Η αράχνη ανέβηκε στο κρεβάτι… Η Marie Galler ήταν μεθυσμένη και το ποτό την είχε ρίξει σε ένα βαθύ ύπνο… Σιγά σιγά η αράχνη μπήκε μέσα στο ανοιχτό στόμα της και εναπόθεσε μερικά αβγά… τα οποία η Marie κατάπιε…

Στη διπλανή σουίτα…

Ο Marc Ailleret γνωστός αρχιτέκτονας είχε μόλις γεμίσει την μπανιέρα νερό… Ήταν τόσο κουρασμένος… Μπήκε μέσα και χαλάρωσε… Τότε παρατήρησε κάτι στο νεροχύτη του μπάνιου…«Μια αράχνη;» Αμέσως είδε και άλλη μία…«Τι στο καλό συμβαίνει;» Έκανε να βγει από την μπανιέρα… Γλίστρησε και βρέθηκε με την πλάτη στο πάτωμα… «Γαμώτο η πλάτη μου»… Τότε είδε την αράχνη να ανεβαίνει πάνω του και μετά και την άλλη… Προσπάθησε να τις διώξει όταν ένιωσε ένα τσίμπημα στο πόδι του…Άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του…Όταν συνήλθε ήταν παγιδευμένος σε έναν τεράστιο ιστό που απλωνόταν σε όλο το μπάνιο… Δεν μπορούσε να κουνηθεί… Πάνω στα ανοιχτά του μάτια ένιωσε τριχωτά πόδια να περπατάνε… Πήγε να ουρλιάξει…όταν μια αράχνη μπήκε μέσα στο στόμα του…Δύο μικρά δόντια καρφώθηκαν στο ένα του μάτι… Σε λίγο ο Marc θα ήταν νεκρός…

Στη ρεσεψιόν…

Ο Vincent Martinez έστελνε δύο υδραυλικούς στο υπόγειο… Κάποιοι είχαν παραπονεθεί για πρόβλημα με τα υδραυλικά…

Στο υπόγειο του ξενοδοχείου…

Ο Jean με τον βοηθό του τον Paul , οι υδραυλικοί του ξενοδοχείου, προσπαθούσαν να βρουν τι φταίει… Πολλά δωμάτια είχαν διαμαρτυρηθεί ότι δεν είχαν νερό…
-Οι σωλήνες μοιάζουν να έχουν σαπίσει… και ας είναι καινούριο το ξενοδοχείο… είπε ο Jean…
O Paul έκανε να αγγίξει ένα σωλήνα ακριβώς από πάνω του… ο οποίος διαλύθηκε…
Εκατοντάδες αράχνες ξεχύθηκαν και κάλυψαν το πρόσωπο του… Προσπάθησε να τις διώξει αλλά μάταια… τα τσιμπήματα ήταν τόσα που σε ένα λεπτό το πρόσωπο του είχε παραμορφωθεί και βρισκόταν νεκρός στο πάτωμα… Ο Jean οπισθοχώρησε… οι αράχνες κατευθύνθηκαν προς αυτόν και σε λίγο τον είχαν καλύψει ολόκληρο…
Σε λίγο το μόνο που θα έμενε από τα δύο σώματα ήταν τα οστά και ίχνη από σάρκα… Οι συγκεκριμένες αράχνες τρεφόντουσαν με σάρκα…

Το ίδιο βράδυ…

Η Marie δεν είχε καταφέρει να βρει το σκυλί της… Είχε ειδοποιήσει σε κατάσταση υστερίας τους υπεύθυνους και εκείνη της υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν ότι μπορούν…
Στο δείπνο προς τιμή των επισήμων η Marie δεν ένιωθε και τόσο καλά…
Ξαφνικά ένιωσε ένα πόνο στην κοιλιά… Κάτι κινιόταν μέσα της…
Άρχισε να τσιρίζει… όλοι την κοίταξαν…
Έπεσε στο πάτωμα… κάτι άρχισε να σκίζει την κοιλιά της στα δύο… ένα πόδι αράχνης έκανε την εμφάνιση του και μετά κι άλλο… Η κοιλιά της άνοιξε και δεκάδες αράχνες έκαναν την εμφάνιση τους…
Όλοι άρχισαν να ουρλιάζουν… Ο Martinez προσπάθησε να τους ηρεμήσει…
Κάλεσε την ασφάλεια…
Τότε παρατήρησε τα πιάτα στα τραπέζια… μέσα από τις σαλάτες και το κρέας άρχισαν να βγαίνουν αράχνες… Τα χνουδωτά τους πόδια είχαν καλύψει τα πάντα…
Κάποιος φώναξε… «Δείτε τους τοίχους»
Η ταπετσαρία στους τοίχους άρχισε να κινείται…
Χιλιάδες αράχνες ξεχύθηκαν μέσα από τους τοίχους… και άρχισαν να κατευθύνονται στους πανικόβλητους φιλοξενούμενους…
«Εκκενώστε το ξενοδοχείο τώρα» φώναξε ο Martinez…
Από τον δεύτερο και τον τρίτο όροφο άνθρωποι που τα πρόσωπα τους είχαν καλυφτεί με αράχνες έπεφταν στο κενό…
Τα ουρλιαχτά δεν έλεγαν να σταματήσουν…

Την άλλη μέρα…

Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου η κατάσταση θύμιζε σκηνικό από ταινία τρόμου… Παντού κόκαλα… Οι ειδικοί έκαναν λόγο για ένα είδος φωλιάς κάτω από τα θεμέλια του ξενοδοχείου… Ασφάλισαν το χώρο και τον ψέκασαν προκειμένου να εξολοθρεύσουν και την τελευταία αράχνη…
Ο Michel Départie είχε έρθει προκειμένου να ενημερωθεί για τα γεγονότα.
-Κύριε Martinez το ξενοδοχείο σε έξι μήνες από τώρα θα ανοίξει ξανά…
-Μα…
-Δεν έχει μα…
Την στιγμή εκείνη ο Michel Départie έστριψε το αναπηρικό καροτσάκι του και έκανε να φύγει… αυτό που δεν είδε κανείς ήταν η αράχνη που είχε σκαρφαλώσει στην πλάτη από το καροτσάκι…

ΤΕΛΟΣ