Σχέσεις από απόσταση

Όχι δεν αλλάζω πόλη (ακόμα) ούτε εγώ, ούτε το πιπίνι. Αλλά τελευταία με απασχολεί το θέμα. Παλιότερα είχα σαφή άποψη και ήμουν κάθετος. ΟΧΙ. Σα του Μεταξά. Ηρωικό και παθιασμένο. Πως μπορείς να αντέξεις όταν ο άλλος είναι χιλιόμετρα μακρυά σου, δε ζεις την καθημερινότητά του, περιμένεις με μια ελπίδα, μια λαχτάρα, μια προσδοκία.. Εγώ τουλάχιστον δε θα μπορούσα.

Η μόνη περίπτωση που θα δικαιολογούσα μια ευκαιρία σε μια τέτοια σχέση, είναι εφόσον είσαι πολύ ερωτευμένος με τον άλλο ή υπάρχει μια προοπτική η απόσταση να μηδενιστεί σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Π.χ. μια θητεία. Τότε και εφόσον όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι διατεθειμένοι υπάρχει ένα μέλλον. Δύσκολο μεν, κατορθωτό δε.

Παρόλα αυτά τις προάλλες κάποιος με ~2 χρόνια σχέση μου έθεσε το ερώτημα : "Τι και αν αυτή η προοπτική επανένωσης είναι μετά από 2 τουλάχιστον χρόνια;" Αντέχεις να περιμένεις για να μην πετάξεις μία σοβαρή σχέση ή το διαλύεις και βλέπεις;

Που βέβαια, "το διαλύω και βλέπω", είναι κάτι το σχετικό και ανάλογα με τις περιπτώσεις μπορεί και να μην είναι πρακτικά εφαρμοστέο. Διότι, πως κόβεις μαχαίρι την επαφή με κάποιον που αποτελούσε το άλλο σου μισό; Και αν μένεις σε αυτή την "εικονική σχέση" επειδή δεν έχεις κάτι άλλο ή επειδή έχεις τη σιγουριά; Ερωτήματα που αν μπορούσα να δώσω απάντηση θα είχα λύσει και τα προβλήματα καλών μου φίλων.

Και επειδή κάποιος από αυτούς τους φίλους με ρώτησε τι θα έκανα εγώ, και αφού είχα ρητορεύσει με βάση όλα τα παραπάνω, δε μπόρεσα να αρνηθώ την απάντηση, με ρητορική ερώτηση όμως : Αν νιώθεις και ξέρεις και θέλεις αυτός ο άλλος να είναι όλη σου η ζωή, πως μπορείς να χωρίσεις από κάτι που έχει γίνει κομμάτι σου; Το πρόβλημα υπάρχει αν τα καταλάβεις όλα αυτά αργότερα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Η αγάπη κρατάει μια ζωή. Πως μπορείς να πάψεις να πιστεύεις στο ότι δε θα νικήσει στο τέλος;

Πρώτη δημοσίευση για το 2010. Καλή χρονιά σε όλους με την ευχή να γεφυρώσουμε και άλλο τις αποστάσεις μεταξύ μας :)