Τα κακά παιδιά

Κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι κακό παιδί. Αλλά ό,τι και αν κάνω λάθος μετά θέλω πάντα να το διορθώνω, χωρίς να μετανιώνω.

"...Κι αν ίσως κάνω το κακό, δεν είμαι εγώ που το κάνω,

είναι μέσα μου που ζει η αμαρτία."

ΠΑΥΛΟΣ (Ρωμ. Ζ 19-20)

Το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να παίζεται

Καλό Σαββατοκύριακο!

New kid on block : Γιάννης Φετφατζίδης

Kid όνομα και πράγμα, διότι το 1990 (εκεί που πρωτοχαιρόσουν την ιδιωτική τηλεόραση) γεννιόντουσαν παιδιά, ακόμα δε χειρότερα το 2010 είναι 20 χρονώ ομορφόπαιδα. Ο Γιάννης γεννήθηκε στη Δράμα, παιδί που βγήκε από τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες της χώρας και κατέληξε στον Ολυμπιακό, ο οποίος αναζητούσε ομορφότερο καλύτερο roster. Το περασμένο ΣΚ έβαλε το πρώτο του γκολ με τον Ολυμπιακό ενώ από φέτος παίζει και στην Εθνική. Isn't he cute?

Είναι και αυτός ο καιρός...

"Οι Κυριακές είναι μελαγχολικές" είπα στο πιπίνι για να συμφωνήσει μαζί μου και οι δυο μαζί να παραδεχτούμε πως αυτός ο καιρός τα κάνει ακόμα χειρότερα. Και τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις μία μελαγχολική Κυριακή, να μείνεις μέσα χαλαρώνοντας με δημιουργικά πράγματα (κοιτώντας το ταβάνι ή κάνοντας δουλειές του σπιτιού που δεν κάνεις ποτέ τις άλλες μέρες ή τσεκάροντας τα mail σου και τις ίδιες σελίδες στο internet μήπως άλλαξε κάτι από το τελευταίο refresh) ή να βγεις έξω να του δώσεις να καταλάβει (παρά του ότι κατά βάθος θα σκέφτεσαι πως έρχεται μία εβδομάδα με υποχρεώσεις και το ότι τελικά όταν είσαι εκτός σπιτιού σου έρχονται τα σημαντικότερα mail και συμβαίνουν τα σημαντικότερα πράγματα στο internet);

Με τέτοια ερωτήματα, θα σας πω πως η Tilda Swinton είναι θεότητα (γιατί όλοι οι gay τη λατρεύουμε;) και παίζει υπερτέλεια στο "Io sono l'amore", το οποίο είδα με το πιπίνι, αυτή τη μελαγχολική Κυριακή που μας πέρασε. Και μετά άρχισα  να αναρωτιέμαι όλη τη Δευτέρα, μήπως τελικά οι Δευτέρες είναι πιο μελαγχολικές, επειδή έχει όντως αρχίσει η εβδομάδα υποχρεώσεων και από την πολύ σκέψη πέρασε και η Δευτέρα και εγώ ακόμη σκέφτομαι αυτό το post. Η ταινία πάντως, αν και κυλάει λίγο αργά και δε βρίθει σεναριακής πρωτοτυπίας, χαρακτηρίζεται από καλές ερμηνείες (η Tilda Swinton είναι θεά σε ό,τι και να παίξει) ενώ η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη και καλαίσθητη. Μη τη χάσετε, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον θα σας προβληματίσει στο τέλος, περισσότερο και απόσο προβλημάτισε εμένα το ζήτημα της μελαγχολικής Κυριακής. Καλή εβδομάδα!

Καθημερινές στιγμές μιας πολυκατοικίας

Τον τελευταίο καιρό η πολυκατοικία μου ζει σε μία παράνοια. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε ζούσε (ξεχνάω εγώ που μια μέρα βγαίναν καπνοί, όπως σε drag show, από ένα διαμέρισμα επειδή μία νοικοκυρά σου λέει μετά ξέχασε το φούρνο και είχαν βγει όλοι πανικόβλητοι και χτυπούσαν τα κουδούνια -Κυριακή πρωί παρακαλώ- να βγούμε έξω διατί θα καούμε ζωντανοί). Απλά τελευταία έχει ξεφύγει η κατάσταση. Εμπνευσμένοι από τη διακυβέρνηση του ΓΑΠ τα πάντα βγαίνουν σε δημόσια διαβούλευση, από το πόσα χρήματα θα κρατήσουμε αποθεματικό μέχρι το που εξαφανίστηκε το χαλάκι της εισόδου της πολυκατοικίας και ως εκ τούτου για να ληφθούν οι καίριες αποφάσεις κάθε λίγο και λιγάκι γίνεται συνέλευση. Αχ αυτές οι συνελεύσεις. Που κάθε φορά ξεχνάω πότε είναι και την πατάω και περνάω από την είσοδο και με τσακώνουν. Αλλά είναι τόσο σικάτες αυτές οι συναντήσεις. Διότι οι κυρίες της πολυκατοικίας κατεβαίνουν με τα καλά τους λες και πάνε σε δεξίωση του προέδρου της Δημοκρατίας. Η μόνη που κατεβαίνει με τα μπικουτί είναι η τραβεστί-τρανσέξουάλ μας (όχι ακόμη δεν έχω μάθει τι από τα δύο είναι).

Το πρόβλημα τον τελευταίο καιρό έχει παρουσιαστεί με τις ανακοινώσεις που τοιχοκολλούνται στην πόρτα του ασανσέρ (το τοιχοκολλούνται δεν είναι δόκιμο όταν δεν υπάρχει τοίχος;). Με τελευταία ανακοίνωση την απαγόρευση του καπνίσματος. Και έτσι κάποιος πήγε και έγραψε από κάτω από το "no smoking", ότι ο φωταγωγός κάποιου ενοίκου βρωμάει. Wtf; Έχει κάποιος ένοικος δικό του φωταγωγό;;; Έχουμε τόσο glamorous διαμερίσματα και δεν το γνωρίζω; Και φυσικά ο καινούριος διαχειριστής που έχει βαλθεί να βάλει τάξη (σα το ΓΑΠ πάντα), συμπλήρωσε από κάτω πως όποιος έχει πρόβλημα να επικοινωνεί μαζί του για να λυθεί. Η βεντέτα δεν έχει συνεχιστεί ακόμη αλλά επιφυλάσσομαι να σας μεταφέρω τη συνέχεια.

Ταυτοχρόνως στην πολυκατοικία έχει μετακομίσει ένας συμπαθής νεαρός μπαμπάς. Σε όσους ξύπνησε το πατρικό ένστικτο ή όσοι χρειάζονται φροντίδα και στοργή ας επικοινωνήσουν μαζί μου.

10

Δέχτηκα πιέσεις (απειλητικά σημειώματα και τηλεφωνήματα) για να συμμετάσχω στο φαινομενικά απλό παιχνίδι του να ονοματίσεις 10 πράγματα που αγαπάς. [Νομίζω πως με κάλεσαν οι tovene και katsiki] Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Διότι πέραν της ρομαντικής φύσης μου (μη σχολιάσεις), ομολογώ ότι με δυσκολεύει αυτή η ξαφνική εξωτερίκευση συναισθημάτων.

Έπειτα από πολύ σκέψη (τελευταία φορά έτσι πρέπει να σκέφτηκα όταν προσπαθούσα να καταλάβω τι οδήγησε τη Τζούλια στο πορνό), κατέληξα στα εξής. Αγαπώ [με τυχαία σειρά]:

1 - να πετάω (με πάσης φύσεως πετούμενα σε πάσης φύσεως περιοχές)

2 - το πιπίνι

3 - εκείνες τις λίγες στιγμές που κρατάνε μερικά δευτερόλεπτα και νιώθεις αυτό το περίεργο συναίσθημα ευτυχίας

4 - τα σοκολατένια πράγματα

5 - να βλέπω ταινίες συγκινητικές που ταυτίζομαι με τους πρωταγωνιστές

6 - τους φίλους μου και τα πράγματα που κάνουμε μαζί

7 - το Βασίλη Σπανούλη (και με αγαπά και αυτός και δε θέλω σχόλια)

8 - να έχω δίκιο

9 - να με κοιτάς στα μάτια και να χαμογελάς

10 - αυτό που δεν έχω βρει ακόμα ν' αγαπώ πιο πολύ απόλα

Ουφ! Πάει και αυτό! Άντε καλή βδομάδα να έχουμε :)

Its one of those posts...

Αν κάτι με εκνευρίζει είναι να μην έχω απαντήσεις. Απαντήσεις όχι του τύπου "Ναι έχεις δίκιο. Ναι σε καταλαβαίνω". Απαντήσεις με λύσεις, χειροπιαστές και εφαρμόσιμες. Κυρίως δε όταν με ρωτάνε φίλοι μου και δε μπορώ να τους βοηθήσω με μία απάντηση (από τι έχει πάθει το λαπιτόπ τους μέχρι ζητήματα γκομενικά-συζήτηση κομμένη). Διότι τι απαντάς σε μία ερώτηση για το πως προχωράς μπροστά; Πως αφήνεις κάτι πίσω σου; Πως σταματάς τη στασιμότητα που εισέρχεσαι μετά από μία έντονα συναισθηματική ιστορία; Και κυρίως πως μαθαίνεις να είσαι πάλι εσύ καλά; Όταν με ρώτησε πρόσφατα φίλος δε μπόρεσα να του δώσω ικανοποιητική απάντηση, πέραν της συγκατάβασης και του κλισέ "Σε καταλαβαίνω", το οποίο παρότι κλισέ ήταν τόσο αληθινό, διότι μπορεί να μην έχω πάντα τις απαντήσεις, ωστόσο είμαι πάντα ειλικρινής απέναντί τους.

Το παραπάνω τραγούδι αφιερωμένο σε 3 ψυχές [αδελφές όνομα και πράμα] που ξεκινάνε ένα νέο στάδιο της ζωής τους, μακρυά από την Ελλάδα. Και μην ξεχνάτε, σας αγαπώ..

Να πως θα παντρευτώ

Δελτίο τύπου της αεροπορικής εταιρείας SAS

Η σελίδα του διαγωνισμού με όλα τα υποψήφια ζευγάρια

[...]The lucky couple will win Business class return flights with SAS to New York, three nights' luxury accommodation in New York, flights to Los Angeles, three nights' luxury accommodation at the Andaz Hotel, West Hollywood, and a glamorous West Hollywood honeymoon experience.[...]

Καλώς βρεθήκαμε πάλι. Έπρεπε να αρχίσει να δροσίζει για να ξαναμπώ σε ρυθμό :-)

Μεθυσμένα Καλοκαίρια

Υπάρχουν φορές που τρομάζω με τον τρόπο που με κοιτάς.

Απλά γιατί νιώθω πως δε με έχει κοιτάξει ποτέ έτσι κανένας άλλος.

Περίεργο και απερίγραπτο συναίσθημα.

[Κλειστόν λόγω διακοπών. Επιστροφή μετά τις 20 Αυγούστου]

Μονόκερως

Αθήνα, 18/11/2003

Άραγε πότε ένιωσες τελευταία φορά την καρδιά σου να σκιρτάει; Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα του κόμπου στο στομάχι, του πεταρίσματος του στέρνου, της άξαφνης εξάντλησης του μυαλού;

Αθήνα, 21/7/2010

Γνωρίζεις θαρρώ, πως τελευταίως, η καρδιά σου είναι οχυρωμένη. Ιδιόρρυθμη και ασυνήθιστη θα τη χαρακτήριζα επιπλέον, ουδόλως όμως αποστασιοποιημένη. Κάποιες φορές η έμμετρη καρδιά κλείνεται και προσέχει, δε διατίθεται ελευθέρως  και στην τελική μέσα από όλη αυτή την αυθυποβολή, δε μπορεί να σπάσει. Ενιαία και συμπαγής, απόρθητη, αφήνει καθετί, παλιό και καινούριο, απέξω, απευαισθητοποιείται. Δε μπορεί να χάσει πλέον με τίποτα. Εσύ βέβαια συνεχίζεις να ποτίζεσαι και να τρέφεσαι ψυχικά από αυτή την κυνικά απαλλαγμένη γλυκιά μέθη της ευτυχίας, αναζητώντας τα όρια τα μονά, σαν ύπαρξη πια και όχι σαν υποκείμενο.