Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ αλλάζεις με τίποτα;

Μα τι λέτε τώρα; Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να τα αλλάξω αλλά δεν ξέρω με τι. Η μοίρα και η τύχη (ή οι γονείς μου πιο ρεαλιστικά) τα κανόνισαν να μεγαλώσω σε μικρό νησί της επαρχίας (όχι και στα Κουφονήσια αλλά όχι και στην Εύβοια), με όλες του τις συνέπειες. Μεγάλωσα λοιπόν μέσα στη φύση (φανταστείτε μια εικόνα μικρής ξανθοκαστανομαλλούσας (ναι, μικρός είχα ανοιχτό μαλλί) εκκολαπτόμενης αδελφής να τρέχει στα λιβάδια σα τη Λόρα από το μικρό σπίτι) αλλά και μέσα στο κουτσομπολιό (ξέρετε όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού και η γειτόνισσα έχει πάρει ήδη θέση να συγκρατήσει ποιος βγαίνει, με τι ρούχα, προς ποια κατεύθυνση πάει και ποιες ήταν οι διαθέσεις του).

Ευτυχώς είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι γκέι από τα 5 μου (ενδεχομένως να έχετε διαβάσει αυτό το post), οπότε τουλάχιστον δεν είχα να δώσω εξηγήσεις στον εαυτό μου γιατί μ αρέσει να κάνω παρέα και να παίζω πάλη με το Δημητράκη και όχι να φλερτάρω με τη Μαιρούλα. Όχι πως καταλάβαινα τότε πως σε μερικά χρόνια θα ασχολιόμουν με το τι θα φορέσω για να εντυπωσιάσω το βράδυ στο Γκάζι ή πως θα κάνω πιο ελκυστικό το προφίλ μου στο gaydar αλλά λέμε τώρα... Το δημοτικό κύλισε αναίμακτα χωρίς πολλά πολλά ενώ εγώ σαν αδελφή που σέβεται τον εαυτό της έκανα παρέα περισσότερο με κορίτσια και έπαιζα βόλλευ (τι γραφικό) ενώ το μοναδικό που με έκανε κάπως άντρα ήταν...χμ.... μάλλον τίποτα, γράψτε λάθος.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο γυμνάσιο. Τα αγόρια της τάξης μου (και η "παρέα" μου και γενικά, μιας και η τάξη μου ταυτιζόταν με τα αγόρια της ηλικίας της περιοχής, μιας και όπως σας είπα βρισκόμαστε σε μικρό νησί) είχαν αρχίσει να ασχολούνται με τις πρώτες καύλες τους και με το πως θα γαμήσουν την Εύα (όχι την αρχαία, αλλά το "μουνί" της τάξης) ενώ εγώ είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το ποιος απο τους συμμαθητές μου έχει το μεγαλύτερο πουλί (Δύσκολη έρευνα btw με πολλές φορές ελλιπή στοιχεία, δεν κατάφερα να βγάλω άκρη παρά μόνο όταν τελειώσαμε και το Λύκειο). Προβληματιζόμενος έντονα για το τι πρέπει να κάνω εγώ που τα βυζιά της Εύας δε λέγανε μία μπροστά στα οπίσθια του Θανάση, σιωπούσα και άλλαζα πάντα την κουβέντα. Φυσικά υπήρχαν 1-2 νταήδες που είχαν ψυλλιαστεί τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις και με πείραζαν αλλά γενικότερα επειδή ήμουν το καλό παιδί, ο καλός μαθητής, ο απουσιολόγος κτλ και είχα καταφέρει να κερδίσω με αυτό τον τρόπο την όποια εκτίμηση του κοινού μου.

Μπαίνοντας στο λύκειο, νομίζω πως όλη σχεδόν η τάξη το χε τούμπανο και εγώ κρυφό καμάρι, αλλά κανέναν (ούτε εμένα, ούτε αυτούς) δεν τους ένοιαζε, μιας και εγώ είχα προτιμήσει την αποχή και ονειρευόμουνα τα βράδια πως με παντρεύεται ο Φραγκίσκος Αλβέρτης (και ναι τότε ήταν πιο νέος και όμορφος). Σαν pathetic έφηβος gay, ενίοτε ερωτευόμουν διάφορους συμμαθητές ή φίλους με τους οποίους προσπαθούσα να αναπτύξω ιδιαίτερη οικειότητα, ώστε μέσα από αυτή μας τη στενή σχέση εγώ και καλά να "βιώνω το όνειρό μου". Το ποιο; Ναι και όμως. Τότε δεν ήξερα.

Ήμουν μικρός. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έρθει ο καιρός που θα περνάω καλά βγαίνοντας έξω χωρίς να χρειάζεται να καταπιέζω τον εαυτό μου. Πόσο πολύ λυπάμαι κάθε φορά που αναπολώ εκείνα τα χρόνια. Σκέφτομαι πόσο παραμυθιασμένος ήμουν, πως γινόταν να είμαι χαρούμενος τότε, πως γινόταν να νιώσω καλά με τον εαυτό μου τότε; Ευτυχώς που διάβαζα και είχα βάλει στόχο να φύγω απο εκεί το συντομότερο. Οι όποιοι ενδοιασμοί μου έγιναν σκόνη, όταν ο έρωτας της ζωής μου (ως τότε, όπως πίστευα το αθώο επαρχιωτόπουλο-Μάρθα Βούρτση) και στον οποίο εξομολογήθηκα τα συναισθήματά μου με βαριά καρδιά, αποφάσισε να διατυμπανίσει το νέο και σε άλλους φίλους μας. Ταπείνωση. Εξαθλίωση. Ντροπή. Δεν είχα λόγια. Βέβαια ευτυχώς ξεπεράστηκε γρήγορα μιας και ήταν φανερό μυστικό ότι ήμουν γκέι και όλα γύρισαν στην κανονική τους ροή. Φυσικά κανείς δε μου μίλησε ξανά έκτοτε για τα σεξουαλικά μου. ήταν γιατί ντρέπονταν; ήταν γιατί δεν ήξεραν τι να πουν; δεν ξέρω. δεν με νοιάζει. Η ζωή συνέχισε να κυλάει το ίδιο βαρετά και βασανιστικά.

Αλλά αυτό το περιστατικό, ήταν αρκετό για να ρίξω πίσω μου μαύρη πέτρα, επιστρέφοντας πλέον 1-2 φορές το χρόνο. Φορές στις οποίες νιώθω πως ο παλιός μου εαυτός είναι ακόμα εκεί και με κοιτάζει με ένα χαμόγελο παραπονεμένο, σα να μου λέει πως είχα μπορέσει να τον αφήσω να ζει έτσι, αλλά και ταυτόχρονα να μου θυμίζει το να ζω πιο έντονα και αληθινά. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Όχι πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ. Το χρωστάω σε εκείνο το φοβισμένο αγόρι.


Καλοκαίρι 1992

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μας γαμησες
καληνυχτα

vrefosalata είπε...

ἀγαπητή/έ φέλοου ἀποτυχημένε μπλόγκερ,

παρακαλώ ἐπισκέψου τόν προσωπικό καί ἀμόλυντο ἰστοχώρο μου για να ψηφίσεις στήν ἀμφιλεγόμενη ψηφοφορία μου.

Μετ' ἀσπασμών,
καλυψῶ

Hfaistiwnas είπε...

Αχ ναι, ψιλοντάουν θέμα!
Εγώ είμαι ακόμη στο μέρος των σχολικών μου χρονων, ακόμη βλέπω τους καθηγητές μου..
Δεν τα αναπολώ όμως εκείνα τα χρόνια, μπορεί να λέω τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα αλλά δεν θα ήθελα ν έρθουν. Πάντως εκείνο που θα ήθελα είναι η ξεγνοιασιά του της ηλικίας 8-14.. (ασχέτως με το σχολείο) ξέρεις, αλάνες, μονοπάτια, δέντρα, παιχνίδια όλοι μαζί, ένα χωριό. Θα με κάνεις να κλάψω βραδιάτικα.
Ξέφυγες και είσαι μια χαρά τώρα, :) Πάντως και εγώ δεν έκανα παρέες με αγόρια, έπαιζα βόλεϋ, το καλό είναι ότι δεν μου έδιναν και πολύ σημασία (ίσως και καλύτερα), ούτε εγώ τους έδινα οπότε οκ..
Θυμάμαι τις συζητήσεις που έκαναν τα αγόρια για τα κορίτσια όμως, πωπω, πλάκα έχει όπως τα βλέπω τώρα..
Θυμήθηκα και τον έρωτά μου τότε.. αχαχ!!!
Καληνύχτα, πάω να θυμηθώ ξανά..

b|a|s|n\i/a είπε...

το φανελάκι πάντως του φοβισμένου, τότε, αγορακίου, μια χαρά και για τις σημερινές εξόδους.
και όπως όλοι άλλωστε, δεν φυτρώνουμε εκεί που κάθε φορά βρισκόμαστε, βρισκόμαστε. και συνεχίζουμε να πορευόμαστε

Elementstv είπε...

Ετσι ειναι .Εμεις οι γκει αρχιζουμε να ζουμε μετα το λυκειο.Ειχα διαβασει μια ερευνα που λεει οτι πολλοι γκει ζουν την εφηβεια τους στα 30΄.Δεν ξερω αν αληθευει.Μου θυμισε πολλα το ποστ.

chaos_onion είπε...

Εμένα μου λείπει λιγάκι αυτή η αφέλεια των εφηβικών χρόνων. Τότε που ονειροπολούσαμε ασύστολα για το αγόρι που μας άρεσε. Τώρα πας, του το λες, κι άμα δε θέλει πας στον επόμενο. Πιο πρακτικό εν τέλει αλλά σα να χάνει κάπου...

Strahd είπε...

Αρκετά συγκιτικό το ποστ σου... Χτες διάβασα κι άλλο ένα ποστ για τα μαθητικά τα χρόνια... Όλου άρχισε να μας πιάνει μια λισμονιά τωρα που αρχίζουν τα σχολεία.

Πάντως εν μέρη τα πέρασα καλά όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι την Β' Λυκείου όπου και έχασα και τον κολλητό μου. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ ότι ήταν και τα καλυτερά μου χρόνια.

ethanandthecity είπε...

Οτιδήποτε σχετικο με την επαρχία έχει άμεσες παρενέργειες στον οργανισμό μου, με έμφαση στην εκ νέου έξαρση εφηβικής ακμής στο πρόσωπο και όλο μου το σώμα..... Γενικώς και κρίνοντας από τα λεγόμενα σου, πιστεύω πως την σκαπούλαρες σχετικά ανώδυνα, θα μπορούσες να έχεις βιώσει πολύ χειρότερες καταστάσεις στα πλαίσια της κλειστής κοινωνίας όπου όλοι παρακολουθούν αλλήλους με τηλεσκόπιο. Τελικά η ανωνυμία της μεγαλουπόλεων δε συγκρίνεται με τίποτα......

mahler76 είπε...

Καποτάκο μου μην ανησυχείς, το Σαββάτο θα το κάψουμε στο Γκάζι. Μακιααααα.

kyzikos είπε...

Συγκινητικές οι αναμνήσεις σου.Τα παιδικά μας χρόνια μας συνοδεύουν πάντα.

One Happy Dot είπε...

Αυτό που είσαι τώρα, αυτό που εμείς έχουμε γνωρίσει κι έχουμε συμπαθήσει πολύ είναι αρκετό για να καταλάβουμε ότι κι εκείνο το φοβισμένο αγόρι του τότε είχε πολλά να κάνει, πολλά να ζήσει και ακόμα περισσότερα να δώσει. Χαίρομαι πολύ που δεν του στέρησες αυτή την ευκαρία! Για μια ακόμη φορά...καλώς σε βρήκαμε!

tovenito είπε...

για να το αλαφρύνω λίγο, με τον αλβέρτη;;;
τελικά καλά τα έλεγα. κάθε ολυμπιακός θέλει έναν πράσινο για να εξισορροπηθεί! λολ!

υγ. εμένα δεν μου φάνηκε πάντως και τόσο ντάουν σαν θέμα. μου φάνηκες ξαλαφρωμένος που ξέφυγες από το νησί

musicbug είπε...

Nomizw den eisai o monos pou den tin paleve me to sxoleio, o kathenas nomizw eixe tous logous tou na min tou aresei. Emena px mou tin espage to olo systima kai i nootropia tou "sxoleio" kai twn kathigitwn, syn ta kwlopaida, opote mallon ki egw thelw na ta ksexasw. Otan teleiwsa me to sxoleio ithela na tinaksw akoma kai ti skoni tou apo ta papoutsia mou:-)

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Σαν να διάβαζα κομμάτια και από την δική μου εφηβεία.
Φιλιά

candy's τετραδιάκι είπε...

:(

Φιλια!

Ανώνυμος είπε...

Ax afta ta xronia...egw ws arti apofoitisas eimai endiamesa sto na mou aresan kai sto oxi...ipothetw omws pws itan kala...se genikes grammes...gia emas oi mpixtes olo kai kapoies fores tha iparxoun, ma otan kataferoume kai ta vroume me ton eafto mas de mas apasxoloun...oxi poli toulaxiston!
geia s profylaktiko:)

Τομ Σόγιερ είπε...

Νομίζω ότι ήμασταν ακριβώς ίδιοι.
''Όλοι ήξεραν, αλλά μάλλον σε σεβόντουσαν, επειδή ήσουν απουσιολόγος, έπειτα δεν σου μιλούσαν κ.τ.λ..'' Σαν να έβλεπα εμένα.
Φιλάκια...

George Tsitiridis είπε...

αχ επαρχία..
την έζησα λίγο ....αλλά έντονα..
οι δικές μου αλλαγές τρομαχιτκές..
Γερμανία
Χωριό
Θεσσαλονίκη

hourglass είπε...

Δύσκολα τα πράγματα στην επαρχία...Σκέψου ότι πέτυχες και έφυγες από εκεί, το μικρό εκείνο αγόρι μπορεί να σε ευγνωμονεί πλέον για αυτό...

G Spot Unveiled© είπε...

ypoklinomai...
to kalo einai pws ola auta einai stadia-stadia kai epipeda mathimatwn pou einai anapofeukta...oloi arga i grigora i me ton enan i ton allo tropo pairnoun ta mathimata tous gia na porevontai kalutera metepeita,esy emelle na ta pareis etsi...mi metaniwneis kai mi lupasai....egw eimai edw (LOL) :ppp

filia jerry mou kai na prosexeis :P :)

ProFyLaKtiKo είπε...

@θεία : ε δε σας γάμησα κιόλας :p μένεις μακρυά εξάλλου

@vrefosalata : είσαι θεά!!

@hfaistiwnas : θυμήθηκες πολλά.... ελπίζω να μη σου προκάλεσα αυτή τη γλυκειά θλίψη...

@basnia : χμμ.. χρωματικά καλό είναι.. δεν ξέρω αν θα του χωράω βέβαια...

@elementstv : στα 30?? ελπίζω να μην το περάσω αυτό. εγώ την έζησα στα 22-23 θα έλεγα

@chaos onion : όντως ήταν αφέλεια. και ήταν αφέλεια γιατί δεν καταλαβαίναμε, δεν ξέραμε, δεν είχαμε μελλοντική σκέψη... αλλά δεν ξέρω αν μου λείπει..

@strhad : άουτς. σου κάτσε άσχημα και εσένα :( αγκαλίτσα!

@ethan : πλέον και εγώ κάθε φορά που πάω με πιάνει ένα πλάκωμα :)

@mahler : έτσι! να γουστάρουμεεεεε

@kyzikos : thank u

ProFyLaKtiKo είπε...

@ tovene592 : ο αλβέρτης ήταν ένας από τους πολλούς βρε... κατά τα άλλα, όπως έγραψα πίστευα ότι πέρασα καλά, απλά τελικά δεν ήταν

@ musicbug : τη σκόνη από τα παπούτσια σου? wow! αυτό θα πει μαύρη πέτρα πίσω...

@ PAVLOS : αχ. όλοι ίδιοι.

@ candy : φιλάκι

@ Mr. Wintour : γεια σου και σένα mr.wintour! καλή αρχή!

@ Τομ Σόγιερ : γεια σου τομάκο! φιλάκια!

@ pisoglendis : γερμανία??? χωριό??? τι λες τώρα...

@ hourglass : και εγώ το ελπίζω, να το έβγαλα ασπροπρόσωπο!

@ G_spot_unveiled : φιλάκι και σε σένα

Dr_MAD είπε...

τυχερός που ήξερες από τόσο μικρός, πίστεψέ με. άλλοι (γκουχου) ακόμα ανακαλύπτουν

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα! Θα συμφωνήσω με Μαντ , ότι είσαι τυχερός που ήξερες από μικρός..
Μου έφερες αναμνήσεις όχι τόσο θλίψη, ίσως λίγο μόνο! :) Μάκια!

ProFyLaKtiKo είπε...

@mad, hfaistiwnas : έχει σημασία ότι ήξερα και το είχα αποδεχτεί. γιατί το να το ξέρεις, και να το καταπιέζεις είναι μια άλλη ιστορία που (γκούχου) πολλοί την περνάνε, και δε ζουν καν στην επαρχία

One Happy Dot είπε...

εεεεεε....που πήγε το δικό μου σχόλιο??? Ολα τα βλόγια έχουν βαλθεί να με εξοντώσουν αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη!!! I shall prevail! boo!

ProFyLaKtiKo είπε...

@one-happy-dot : εντάξει, είναι επαίσχυντος! επειδή θα έβγαινε μεγάλο το κόμμεντ αν απαντούσα σε όλους, είπα να το κόψω στα δύο, και στο cut-paste η δικιά σου απάντηση κάπου χάθηκε. και το ξέρω ότι είμαι αισχρός, γιατί πραγματικά ήταν το πιο ωραίο κόμμεντ που είδα :) ελπίζω να μη μου κρατήσεις κακία, άντε, το πολύ πολύ να σε αφήσω να με μαστιγώσεις λίγο, και ελπίζω να έρθεις στην εφορία μαζί μου όταν έρθει η ώρα..

αμέτρητα φιλιά!

One Happy Dot είπε...

I do!
(συγκινημένη κοιτά στο μάτια το προφυλακτικούλι και το δάκρυ κυλάει στο αψεγάδιαστο πρόσωπό της...)

ProFyLaKtiKo είπε...

@one-happy-dot : ουφ! μου έφυγε ένα βάρος τώρα! αχ μη με κοιτάς στα μάτια συγκινημένη γιατί μπορεί να αρχίσω να κλαίω ή να γελάω (έχω απρόβλεπτες αντιδράσεις όταν με κοιτάνε στα μάτια...)

turigr είπε...

Μου θύμισες πολλά! Για να πω την αλήθεια, δεν τα αναπολώ τα χρόνια του σχολείου. Παρ'όλα αυτά είχαν τη γλύκα τους!

ProFyLaKtiKo είπε...

@turigr : μόνο και μόνο η αθωότητα των χρόνων είναι γλυκιά! φιλάκια

Είδωλο είπε...

ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
τελικα το βολευ ειναι εγγυημενα gay αθλημα.

Εγω να δεις τιναγμα πεταγμα, εγω πηγαινα την μπαλα σε νεα επιπεδα.

Στο διαλλειμα αγκαζε με τα κοριτσια και κους κους.

Η αληθεια ειναι οτι αν η ζωη μου στα χρονια του γυμνασιου και λυκειου ηταν αμερικανικη ταινια, εγω θα ημουν η κλασσικη bitch queen των διαδρομων.

Οutta my way bitches, κι ετσι το λυκειο περασε υπεροχα γιατι πλεον μετα απο κατι σκηνικα που εβαλα τον καθε μαλακα στην θεση του στο γυμνασιο, ουδεις δεν τολμουσε να φερει αντισταση στο ειδωλο.