Η εξέλιξη του blogging

Από το τελευταίο τεύχος της lifo :

Η Κατερίνα ξεκίνησε το blogging το 2005, όταν ζούσε ακόμα στο Παρίσι ως φοιτήτρια. «Από ένα σημείο και μετά έγραφα λεπτομερώς για μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Έγραφα «σεντόνια» όλο απόγνωση λες κι έπρεπε να βγάλω από πάνω μου όλα όσα μου είχαν κοστίσει συναισθηματικά. Μέσα στην αφέλειά μου φανταζόμουν πως όλο αυτό ήταν σαν ένα μήνυμα σε μπουκάλι - ποιος ξέρει ποιος διάβαζε τις πονεμένες ερωτικές μου εξομολογήσεις; Τα διηγόμουν όλα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και οι αναγνώστες το εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Έπαιρνα mail από ανθρώπους που δεν γνώριζα και μου έλεγαν τα πιο σκοτεινά τους μυστικά («Ο φίλος μου με χτυπούσε. Μόνο σε σένα μπορώ να μιλήσω»). Μήνες μετά επέστρεψα στην Αθήνα. Σύντομα ανακάλυψα πως το blogging ήταν ελαφρώς αιμομικτικό - όλοι ήξεραν ποιος είναι ποιος, κοινωνικοποιούνταν μέσα από το blogging, έβγαιναν έξω για παϊδάκια και ζευγάρωναν σε πάρτι για blogger. Στη δουλειά μου όλοι ήξεραν το blog μου -πράγμα που με έφερνε σε αμηχανία. Mπορούσαν να διαβάσουν πράγματα που είχα γράψει όταν ήμουν πραγματικά σκατά, ωμές εξομολογήσεις για έναν τύπο που είχα χωρίσει 1,5 χρόνο πριν. Ο καινούργιος μου φίλος επίσης έμαθε για την ύπαρξη του blog κι έκατσε και διάβασε ενθουσιωδώς όλα τα παλιά μου entries. Νομίζω ότι είναι κακή ιδέα να διαβάζει ένας άνθρωπος με τον οποίον έχεις σχέση τις παλιές σου εξομολογήσεις για τις σχέσεις σου: μπορεί να ανακαλύψει πράγματα που δεν ήθελες απαραίτητα να μάθει, να ζηλέψει και να υποθέσει διάφορα. Έχω σταματήσει να γράφω πια στο blog μου εδώ και καιρό. Θεωρώ ότι δεν μπορείς να γράψεις ειλικρινώς τις συναισθηματικές σου ιστορίες, εάν όλοι ξέρουν ποιος είσαι. Πιθανώς, βέβαια, να μου τέλειωσε η τάση για συναισθηματικό εμετό. Ποιος ξέρει;».