Για τα μάτια

Κάποιες φορές το μικρό πιπινάκι με βάζει στη θέση μου και μου αποδεικνύει περίτρανα πόσο ώριμο είναι. Φοβάμαι μήπως είναι ωριμότερο από μένα και τρομάζω. Όπως τις προάλλες που ανησυχούσα επειδή ήσουν όλη τη μέρα σε διαδρομές στην πόλη και σου έλεγα πως για να μην κουραστείς, επειδή έχεις και πρωινό ξύπνημα, ας μην κοιμηθούμε μαζί, και ίσως να πήγαινες σπίτι σου. Και τότε αφού μου έριξες ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι μου είπες :

-Λίγη σωματική κούραση παραπάνω, δε συγκρίνεται με την κούραση που νιώθω όταν πέφτω στο κρεβάτι και δεν είσαι δίπλα μου ή όταν ξυπνάω και δε βλέπω το πρόσωπό σου.

Δε μπορούσα να πω κάτι. Και τι να πω άλλωστε... Αλλά κατάλαβα πως πλέον μπορούσα να διαβάζω τα μάτια σου. Αυτή τη φορά είχαν πάρει ένα λυπημένο ύφος, σα να σε στενοχώρησα και ντράπηκα.

Ξέρω όμως πως όταν κοιμόμαστε και ξυπνάω πρώτος και περιμένω να τα ανοίξεις, με βλέπεις και χαίρεσαι τόσο πολύ. Και αν νυστάζεις ακόμα, δεν το δείχνεις. Καταλαβαίνω πως όταν περπατάμε στο δρόμο και με κοιτάς θες να με φιλήσεις αλλά δεν το κάνεις γιατί ντρέπεσαι. Διαισθάνομαι ότι είσαι χαρούμενος όταν με κοιτάς να κάνω γκριμάτσες και χαμογελάς.

Και το ωραίο ποιο είναι; Ότι ανάλογα αντιδρώ και εγώ πλέον. Με καταλαβαίνεις και εσύ. Ξέρεις τι νιώθω, τι σκέφτομαι, κάποιες φορές ακόμα και τι θα πω. Κοιτώντας τα μάτια μου.

Έχω άγχος. Γιατί δε θέλω να ξαναδώ τα μάτια σου στενοχωρημένα. Αλλά μόνο χαρούμενα. Όταν στο είπα, μου είπες πως δε χρειάζεται να ανησυχώ και να προσπαθώ γιατί τα καταφέρνω μια χαρά όντας ο εαυτός μου. Ελπίζω για πολύ ακόμα :)