Summer in the city

Το καλοκαίρι στην πόλη αποδεικνύεται καυτό. Πιο καυτό απότι περίμενα. Και ακόμη είναι Ιούνιος. Και έχω και πρόβλημα γιατί πέρσι που ήμουν μόνος όταν έκανε πολύ ζέστη κοιμόμουν στον μικρό καναπέ του σαλονιού με το ερκοντίσιο. Τώρα που είμαι με το πιπίνι και στο υπνοδωμάτιο δεν έχω σύστημα ψύξης πως θα τη βγάλουμε αγαπητέ αναγνώστη; Πρέπει να βάλουμε και εκεί ερκοντίσιο... Που σημαίνει και άλλα έξοδα...

Και τώρα που είπα έξοδα, πήγα σήμερα στην Εθνική να πάρω κάτι λεφτά, να δώσω κάτι λεφτά (αυτά που δίνω πάντα είναι περισσότερα). Έχετε προσέξει το σούπερ ντούπερ σύστημα που έχουν βάλει, που για να μπεις περνάς έλεγχο καλλιστείων μπροστά από κάμερα; Πατάς ένα κουμπάκι, μπαίνεις σε ένα θάλαμο, κοιτάς την κάμερα χαμογελώντας (προαιρετικά δείχνεις το τελευταίο σου σφράγισμα) και αφού καταγραφούν τα βιομετρικά δεδομένα σου (φήμες ότι σκανάρεσαι με λέιζερ για να ανακαλύψουν τα πάντα σου ελέγχονται ως ανακριβείς), πρέπει να σπρώξεις τη δεύτερη πορτούλα για να μπεις στην τράπεζα (όπου ξαναπεριμένεις με το χαρτάκι προτεραιότητας). Δυστυχώς οι αλλοδαποί και οι γιαγιάδες κάθε λογής δυσκολεύονται με το σύστημα. Έτσι και σήμερα υπήρχε ένας μαυρούκος (ξέρετε από αυτούς με τα χείλη πάχους 20 εκατοστών, με τις χρυσές καδένες να κρέμονται και με τα μπράτσα τούμπανο) ο οποίος δε μπορούσε να περάσει από το θάλαμο (όχι των αερίων, αυτόν της εισόδου είπαμε). Μία γιαγιά έσπευσε να πει πως δεν τον περνάνε γιατί είναι μαύρος, αυτός δε μπορούσε να μπει μέσα και μπαινόβγαινε, τελικά η γιαγιά χώθηκε μπροστά αλλά επειδή δεν τα κατάφερνε ούτε αυτή με πήρε μαζί της για να μπω εγώ. Καθόλου δε με χάλασε διότι μπήκα στην τράπεζα όπου ουρά δεν υπήρχε διότι είχε μαζευτεί έξω από σούπερ-ντούπερ σύστημα εισόδου...

Ας αλλάξουμε θέμα, ας αλλάξουμε κλίμα. Το 3ήμερο βρέθηκα στο νησί μου, κατ επέκταση και στο χωριό μου. Ωραία η εξοχή τ ομολογώ. Ειδικά στην αυλή μας που είναι γεμάτη δέντρα και γεμάτη λουλούδια νιώθεις άλλος άνθρωπος. Είδα από κοντά κότσυφα για πρώτη φορά. Για την ακρίβεια ήρθε και κάθισε κοντά μου και η γιαγιά μου παρατήρησε πως όλα τα πουλιά έρχονται κοντά μου γιατί πιο πριν είχε περάσει ξυστά ένα άλλο πτηνό. Πολύ προχώ- η γιαγιά σκέφτηκα και βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις μου για το καλοκαίρι...

Από προχθές το blog έκλεισε και ένα χρόνο.

Από σήμερα ανάβουμε ερκοντίσια και συνεχίζουμε