Το πρόβλημα της αγάπης

Τις προάλλες είδαμε με το πιπίνι το "500 μέρες με τη Σάμερ", μια ταινία από τις κλασσικές που "ένα αγόρι γνωρίζει ένα κορίτσι και μπλα μπλα μπλα", μόνο που δεν πρόκειται για ιστορία αγάπης, όπως εξάλλου προειδοποιεί και ο αφηγητής από  την αρχή. Το γιατί, το καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια της προβολής, καθώς η ταινία προσπαθεί να ξεπεράσει τα κλισέ των κλασσικών ταινιών του είδους και μάλλον το καταφέρνει.

Στον απόηχο της ταινίας δε μπορείς να μην αναρωτηθείς για τη δύναμη της τύχης και της σύμπτωσης, της μοίρας και του πεπρωμένου. Οι σχέσεις συμβαίνουν γιατί τυχαίνουν ή γιατί είναι γραφτό να γίνει έτσι; Είναι τότε που αναρωτιέσαι "τι θα γινόταν αν" και που αν κοιτάξεις αναδρομικά όλα τα αν που σου έρχονται στο μυαλό δε σου φτάνει ένα post για να τα απαριθμήσεις.

Και όλα αυτά για να καταλήξεις τελικά στο υπέρτατο ερώτημα-πρόβλημα όλων των εποχών για το πότε τελικά υπάρχει αγάπη και πως τελικά την ορίζεις. Και που φυσικά, για να είσαι σωστός, δεν πρέπει καν να μπεις στη διαδικασία να προχωρήσεις. Πως άλλωστε να ορίσεις την αγάπη; Σε ποια της μορφή;

Ίσως κάποτε πλησιάζεις την έννοιά της, όταν το μοναδικό μέρος που νιώθεις ο εαυτός σου είναι δίπλα σε εκείνον ή σε εκείνη ακούγοντας απλά μια αναπνοή και όταν φοβάσαι πως θα το χάσεις και τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο.