Τα ήσυχα βράδια

Τα βράδια του καλοκαιριού στην πόλη μπορούν να γίνουν πολύ περίεργα. Αλλιώς τα ξεκινάς και τα φαντάζεσαι και αλλιώς τελικά καταλήγουν. Σε κάθε περίπτωση το να έχεις περάσει καλά χωρίς να το κουράσεις είναι το σημαντικό. Ο καιρός έχει ζεστάνει επικίνδυνα για Μάιο μήνα, οπότε μετά τις βερμούδες και τα κοντομάνικα ήρθε και ο καιρός της αναζήτησης της πιο hot ταράτσας του φετινού καλοκαιριού. Η αρχή χτες το βράδυ έγινε από την ταράτσα του "Λαίς" στο Γκάζι, που ξεκίνησε τις προβολές την Πέμπτη με το Robin Hood του Ρίντλεϊ Σκοτ. Στα θετικά του κινηματογράφου το σχετικά φτηνό εισιτήριο (7 ευρώ ολόκληρο, 4 ευρώ φοιτητικό), η τοποθεσία (κάνεις ένα τσουπ και βρίσκεσαι στο Γκάζι). Βέβαια άμα κάτι φαίνεται από την αρχή στραβό θα συνεχίσει να είναι. Διότι αφού ξεπεραστούν τα τεχνικά προβλήματα καθυστέρησης ήχου και υποτίτλων, αφού ξεπεραστούν και κάτι αντανακλάσεις από παρακείμενους προβολείς φυσικά περιμένεις το επόμενο χτύπημα. Το αμείλικτο. Της μητέρας φύσης. Διότι εκεί που ο καιρός όλη τη μέρα πάει να σε σκάσει, σε εξαντλεί και θες να κυκλοφορείς γυμνός στους δρόμους (εσύ και φυσικά και οι υπόλοιποι κάτοικοι) ξαφνικά θα εμφανιστούν σύννεφα και φυσικά θα αρχίσει να βρέχει και να ψιχαλίζει. Αλλά είπαμε, είσαι αποφασισμένος να μη σου χαλάσει τίποτα τη διάθεση. Ούτε καν η μυρωδιά του καμένου που έφτανε στην ταράτσα από παρακείμενη φωτίτσα (όχι δεν ήταν δακρυγόνο όπως νόμιζε ένας φίλος μου, αλλά χρειάστηκαν 3-4 οχήματα για να σβήσουν τη φωτιά). Στα της ταινίας τώρα, 140 λεπτά υπερπαραγωγής, κλασσικής όμως εξέλιξης ταινίας του είδους. Πέραν από μερικές πετυχημένες σκηνοθετικές και ερμηνευτικές σκηνές η ταινία δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα κλασσικά κλισέ (ή μήπως οι ταινίες ιστορικού περιεχομένου είναι εκ φύσεως κλισέ;).

Μετά από ένα θερινό, έρχεται η αναζήτηση του after. Του ποτού. Οι ιδέες για άλλη ταράτσα εγκαταλείπονται λόγω της πρότερης βροχούλας αλλά και της παρούσης δροσούλας. Η ιδέα για κάτι καινούριο, εναλλακτικό και φυσικά μακρυά από το συνωστισμένο και τόσο προβλέψιμο πια Γκάζι πέφτει. Αναζητήσαμε λοιπόν το Philip Champagne Bar (να υποθέσω πως ο ιδιοκτήτης του ικανοποίησε το εγώ του δίνοντας το όνομα αυτό λες και χάθηκε η φαντασία πια από τους ανθρώπους), πάντα με τα πόδια, πάντα με το Google Maps στο κινητό και πάντα με τη διαίσθηση διότι τι νόημα έχει αλλιώς το βραδινό περπάτημα στην πόλη. Το μαγαζί διαθέτει και ταράτσα (για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τις κλασσικές, πολυφορεμένες και πολυπληθείς ταράτσες του Bios και του Mayo), ενώ στο εσωτερικό του κυριαρχούν η έντονη διακόσμηση (και το πορφυρό στις κουρτίνες). Δεν το πετύχαμε με πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα έχει μια προοπτική για την ανανέωση της νυχτερινής ζωής.
Φυσικά, το περπάτημα της πόλης το βράδυ ποτέ δεν είναι αρκετό. Ειδικά μια τόσο δροσερή βραδιά κατάλληλη και πεζές περιπλανήσεις. Γιαυτό μετά τις δύο προηγούμενες στάσεις, μία τρίτη (και μεγαλύτερη) στάση στο γνωστό πια Mybar κατέστη απαραίτητη. Χαλαρά ποτά, χαλαρή κουβέντα, γνωστοί που εμπλουτίζουν την παρέα συνθέτουν ένα σκηνικό μιας ήρεμης καλοκαιρινής βραδιάς. Που για να ολοκληρωθεί σωστά επιβάλλει ακόμα ένα τελευταίο περπάτημα έως το αρχικό σημείο (το Γκάζι) γιατί είχαμε παρατήσει ένα αμάξι...
Για να επανέλθω στην αρχική πρόταση : "το να έχεις περάσει καλά χωρίς να το κουράσεις είναι το σημαντικό". Ε, τα πόδια μας τα κουράστηκαν λιγάκι, η διάθεση ποτέ! Καλό Σαββατόβραδο και καλή Κυριακή να έχουμε!


p.s. Δεχόμαστε προτάσεις για ταράτσες (κατά προτίμηση μη συνωστισμένες ακόμη). Πληροφορίες εντός.