Όταν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας

Την Παρασκευή το απόγευμα που επέστρεφα σπίτι μετά από μία κοπιαστική εβδομάδα, χάζευα ένα παιδάκι που μισο-έκλαιγε μόνο του στο πεζοδρόμιο. Το κοιτούσα για αρκετή ώρα προσπαθώντας να καταλάβω τι έχει. Έπειτα από λίγο ήρθε ο μπαμπάς του με μηχανάκι και τον ρώτησε τι έγινε. Το παιδάκι απάντησε πως το χτύπησαν κάτι παιδιά. Ο μπαμπάς του πε πάμε να μου τους δείξεις να τους *μπιπ*. Το παιδάκι εμφανώς απογοητευμένο και σχεδόν με λυγμούς του είπε πως φύγανε τώρα. Εν τω μεταξύ εγώ κοιτάζοντας τη σκηνή κατέληξα σχεδόν σε μία κολώνα, σαφής ένδειξη του τι γίνεται όταν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας.

Τις προάλλες στο μετρό αφού το έχω χάσει μόλις και αφού τρώω μια αναμονή 10 λεπτών (σε πρωινή ώρα αιχμής παρακαλώ) παλουκώνομαι σε μία θέση αναμονής. Το ένα ακουστικό του ipod κάνει κάτι ενοχλητικά παράσιτα οπότε μέχρι να πάρω άλλο (το οποίο δεν το βλέπω και σύντομα μιας και δεν κάνω κάποια κίνηση) περνάω την ώρα μου στα ΜΜΜ ακούγοντας τους γύρω μου. Δύο θέσεις παραδίπλα κάθεται ένας νεαρός (ανήλικο τον έλεγες). Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, δεσμευμένος άθρωπος, πρωί και με νεύρα, ούτε καν μου πέρασε. Ο εν λόγω νεαρός λοιπόν καλεί έναν αριθμό και μιλάει :

-Έλα ρε τι κάνεις; [..] -Ετοιμάστηκες;Είμαι στο μετρό [..]-Κοιμάσαι ρε;[...]-Τι πήγες να πάρεις;[...]-Όταν μπω στο λεωφορείο θα σου κάνω αναπάντητη 3 στάσεις πριν[...]-Άντε φιλάκια στα αρχίδια σου (ακολουθούν γέλια εκατέρωθεν μάλλον για να τελειώσει ) τα τριχωτά! Τέλος συνομιλίας.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά το μετρό έρχεται και σηκώνομαι να μπω, ενώ έχω μείνει λίγο αποσβολωμένος από τη συνομιλία που μόλις άκουσα (χωρίς λόγο βέβαια) οπότε προχωρώντας σκοντάφτω σχεδόν μπαίνοντας στο συρμό (άμα είχε κενό θα είχα πέσει μέσα, δεν το συζητώ). Άλλη μια απόδειξη πως όταν δεν "κοιτάς" εκεί που θες να πας, τότε περίεργα πράγματα συμβαίνουν.

Και τώρα θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστα γιατί στα λέω όλα αυτά. Χωρίς λόγο. Απλά έτσι όπως μπαίνει φουριόζικο το καλοκαίρι νιώθω πως η ζέστη πέφτει βαριά. Και ακόμη δεν ήρθε η ώρα να φύγουμε...