Είμαι κενός

Μόλις έχω σηκωθεί από το κρεβάτι. Ο Σωτήρης είναι στο μπάνιο. Μη ρωτάς ποιος είναι ο Σωτήρης. Μη ρωτάς γιατί είναι στο μπάνιο. Φαντάσου απλά... Και όμως. Παρά το ότι έπρεπε να είμαι χαρούμενος, να λάμπει το πρόσωπό μου, να μη με νοιάζει τίποτα, νιώθω άβολα αλλά όχι αμήχανα, περίεργα αλλά όχι πρωτόγνωρα, κενός αλλά όχι άδειος. Μου φωνάζει από το μπάνιο ότι κάτι πέταξε, κάτι έσπασε. Του απαντάω ότι δεν πειράζει. Είναι τόσο γλυκός, τόσο αστείος. Με κάνει να γελάω. Τόσο στον κόσμο του.

Όμως νιώθω ότι δε μπορώ να τον αγαπήσω. Νιώθω ότι δε μπορώ να αγαπήσω καθετί που έχω ήδη κατακτήσει και μπορώ να αγαπώ μόνο το απρόσιτο, το άτοπο, το αδύνατο. Σαν να στήνω στον εαυτό μου μία παγίδα και να βασανίζομαι προσπαθώντας να λύσω γρίφους. Κάνω τα πράγματα πολύ σύνθετα. Βγαίνεις από το μπάνιο. Με ρωτάς τι γράφω. Σου απαντάω για σένα. Γελάς πάλι σα μικρό παιδί. Με προσκαλείς ξανά στο κρεβάτι. "Γιαυτό δε μ άφησες να μπω στο μπάνιο? Ήθελες δεύτερο γύρο?" 'Όχι μου λέει, να ξαπλώσουμε αγκαλιά θέλω. Και εκεί με χτύπησε πάλι. Γιατί είμαι τόσο κενός συναισθημάτων απέναντί του?

Παρόλα αυτά ενώ με κατακλύζουν οι σκέψεις μου (και οι καύλες μου), θα ξαπλώσω στην αγκαλιά σου, θα κλείσω τα μάτια, θα αδειάσω από όλα αυτά που έγραψα και θα ζήσω τη στιγμή... Τελικά αυτό δε μετράει;