Πονώντας

Υπάρχουν κάποιες φορές που σκέφτεσαι : Γιατί έπρεπε να συμβεί τώρα? Γιατί σε μένα? Γιατί θεέ μου είσαι άδικος μαζί μου? κτλ κτλ. Έτσι και σήμερα. Σηκώθηκα πρωί-πρωί, κατέβηκα κέντρο για κάποιες δουλειές σε τράπεζες και έπειτα με την προοπτική να στηθώ στην ουρά για τα περίφημα εισιτήρια της Μαντόνας... Αμ δε... Βγαίνοντας από την πρώτη τράπεζα είχε αρχίσει να με σκίζει σχεδόν ένας πόνος στην κοιλιακή χώρα (sic). Πρώτη φορά ένιωσα τέτοιο πόνο (σωματικό γιατί από ψυχικό έχουμε ένα background). Δε μπορούσα να σταθώ. ούτε όρθιος ούτε καθιστός. Που να στεκόμουν δηλαδή στην ουρά της Μαντόνας που αισίως είχε φτάσει στην Ιπποκράτους. Όπου φύγει-φύγει για το σπίτι(βλέποντας συνεχώς γκαζόφατσες που προσέρχονταν για την αγορά εισιτηρίων), όπου δε θυμάμαι καν πως σούρθηκα σώος και μπήκα μέσα. Ο πόνος συνεχίστηκε πιο έντονος.
Ο γιατρός-μπαμπάς κλήθηκε για πολλοστή φορά να βγάλει την τηλεφωνική-εξ αποστάσεως- διάγνωση. Αφού τον έπεισα ότι δεν είναι σκωληκοειδίτιδα, μου είπε να πάρω Cilroton και να κάτσω σπίτι μου. Η αγχώδης-μαμά με έχει πάρει ήδη 3 τηλέφωνα και είναι στο τσακ να έρθει. Της το απαγόρεψα ρητά. "Μα έχεις κανέναν να σου φτιάξει τσάι?"
Εκεί κόλλησα. Έχω? Αναρωτήθηκα ενώ για να κλείσω το τηλέφωνο είχα ήδη απαντήσει ναι. Δυστυχώς διανύω μια περίοδο που οι στενοί μου φίλοι είναι μακρυά μου. Εκεί κατάλαβα πως είναι να ζεις μόνος, πόσο πολύ χρειάζεσαι τους φίλους, πως οι φίλοι γίνονται οικογένεια όταν αυτή είναι μακρυά. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ο πόνος έχει ψιλοπεράσει, το online για τα εισιτήρια της Μαντόνας είναι ακόμα κάτω, εγώ είμαι ακόμα μόνος στο σπίτι και γράφω αυτά.
Δε θέλω να πεθάνω μόνος. Πως θα γίνει αυτό?