Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Πονώντας

Υπάρχουν κάποιες φορές που σκέφτεσαι : Γιατί έπρεπε να συμβεί τώρα? Γιατί σε μένα? Γιατί θεέ μου είσαι άδικος μαζί μου? κτλ κτλ. Έτσι και σήμερα. Σηκώθηκα πρωί-πρωί, κατέβηκα κέντρο για κάποιες δουλειές σε τράπεζες και έπειτα με την προοπτική να στηθώ στην ουρά για τα περίφημα εισιτήρια της Μαντόνας... Αμ δε... Βγαίνοντας από την πρώτη τράπεζα είχε αρχίσει να με σκίζει σχεδόν ένας πόνος στην κοιλιακή χώρα (sic). Πρώτη φορά ένιωσα τέτοιο πόνο (σωματικό γιατί από ψυχικό έχουμε ένα background). Δε μπορούσα να σταθώ. ούτε όρθιος ούτε καθιστός. Που να στεκόμουν δηλαδή στην ουρά της Μαντόνας που αισίως είχε φτάσει στην Ιπποκράτους. Όπου φύγει-φύγει για το σπίτι(βλέποντας συνεχώς γκαζόφατσες που προσέρχονταν για την αγορά εισιτηρίων), όπου δε θυμάμαι καν πως σούρθηκα σώος και μπήκα μέσα. Ο πόνος συνεχίστηκε πιο έντονος.
Ο γιατρός-μπαμπάς κλήθηκε για πολλοστή φορά να βγάλει την τηλεφωνική-εξ αποστάσεως- διάγνωση. Αφού τον έπεισα ότι δεν είναι σκωληκοειδίτιδα, μου είπε να πάρω Cilroton και να κάτσω σπίτι μου. Η αγχώδης-μαμά με έχει πάρει ήδη 3 τηλέφωνα και είναι στο τσακ να έρθει. Της το απαγόρεψα ρητά. "Μα έχεις κανέναν να σου φτιάξει τσάι?"

Εκεί κόλλησα. Έχω? Αναρωτήθηκα ενώ για να κλείσω το τηλέφωνο είχα ήδη απαντήσει ναι. Δυστυχώς διανύω μια περίοδο που οι στενοί μου φίλοι είναι μακρυά μου. Εκεί κατάλαβα πως είναι να ζεις μόνος, πόσο πολύ χρειάζεσαι τους φίλους, πως οι φίλοι γίνονται οικογένεια όταν αυτή είναι μακρυά. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ο πόνος έχει ψιλοπεράσει, το online για τα εισιτήρια της Μαντόνας είναι ακόμα κάτω, εγώ είμαι ακόμα μόνος στο σπίτι και γράφω αυτά.
Δε θέλω να πεθάνω μόνος. Πως θα γίνει αυτό?

11 σχόλια:

tovenito είπε...

μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε. αυτό δεν αλλάζει.

περαστικά σου!

oblivion είπε...

ναι, κάπως έτσι λέει και ο Ρίτσος άλλωστε ("καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στην δόξα και στο θανατο").. αλλά δεν είναι λίγο πλασματικό το ερώτημα; δηλαδή αν το αντιστρέψουμε, τι να το κάνω να πεθάνω με παρέα αν είναι να ζήσω μόνος μου; :) οπότε το θέμα είναι μέχρι να πεθάνουμε πόσο θα έχουμε νιώσει συντροφικά. ζώντας και τη στιγμή ενίοτε, όπως γράφεις σε άλλο ποστ. καλησπέρες!

the boy with the arab strap είπε...

monoi genniwmaste kai pethenoyme ,alla kati stigmes adinamias psaxnoyme na vroyme stirigma , kai an de vroyme , asta na pane , soy erxete o oyranos sto kefali . kali kai grigori anarwsi!!!!
ee pare kai kamia profilaxi lol , h prolipsei glitwnei apo polla.

g for george είπε...

Πολύ καλό ποστ.
Νομίζω ότι κάπου χτύπησες ευαίσθητη χορδή, όπως λένε.

Μην τα σκέφτεσαι αυτά. Ούτε μόνοι γεννιόμαστε και ούτε μόνοι φεύγουμε. Παίρνουμε μαζί την αγάπη που νοιώσαμε και αυτό ΔΕΝ μπορεί να μας το πάρει κανείς.

Οπότε φρόντισε να αγαπάς.
Ας φροντίσουμε να αγαπάμε.

ProFyLaKtiKo είπε...

@τοβένε : thanx

@oblivion : you've got a point

@κρασάκι : από προφυλάξεις άλλο τίποτα. είμαι φανατικός :)

@τζώρτζη : αγάπη λοιπόν...

περιττό να σας πω, πως όλη μέρα ο πόνος στο στομάχι έρχεται και φεύγει, έρχεται και φεύγει, έρχεται και φεύγει... άστε δε που έχω βγάλει τα πάντα από μέσα μου :( :( :( :(

ποιος με καταρράστηκε, ποιος, ποιος, ποιος?

Mailo® είπε...

Θέλω να πιστεύω πως είσαι καλά σήμερα πλέον.

Θα συμφωνήσω με τον g for George.

Επίσης η μοναξιά να μη σε φοβίζει... συμφιλιώσου μαζί της και θα δείς πως θα "γλυκάνει".

ProFyLaKtiKo είπε...

@mailo : thanx για το comment. καλά είμαι πλέον, αν και ακόμη τρέφομαι με φρυγανίτσες και τσαγάκι :(

όσον αφορά στη μοναξιά, νομίζω πως την έχω συνηθίσει και τα έχω ψιλοβρεί με τον εαυτό μου, απλά κάποιες φορές με ενοχλεί...

Hfaistiwnas είπε...

Μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε αλλά στη ζωή είναι αδύνατο να μείνουμε μόνοι...
είναι ανάγκη η συντροφιά.. φιλική ή όχι..
Έχω και εγώ τους ίδους φόβους... οι περισσότεροι τους έχουμε...
μακάρι να μην μείνουμε ποτέ μόνοι..

Κώστας είπε...

"Δυστυχώς διανύω μια περίοδο που οι στενοί μου φίλοι είναι μακρυά μου. Εκεί κατάλαβα πως είναι να ζεις μόνος, πόσο πολύ χρειάζεσαι τους φίλους, πως οι φίλοι γίνονται οικογένεια.."

Κι εγώ ρε γαμώτο.. Και με παίρνει από κάτω. Δε θέλω να καταλήξω σαν τον Σεργιανόπουλο. Δεν εννοώ νεκρός.. αλλά μόνος..

ProFyLaKtiKo είπε...

θες να γίνουμε φίλοι?

Κώστας είπε...

Ναι!