Ιστορίες της πόλης

Επειδή πιστέψατε ότι έφτασα σε ακραία μελαγχολικές διαθέσεις, να σας διασκεδάσω λίγο με μία ιστορία της πόλης. μία από τις ιστορίες που συμβαίνουν καθημερινά σε άγνωστους ανθρώπους της μεγάλης αυτής απρόσωπης πόλης(εμένα μου έχουν συμβεί 1-2 τα τελευταία 7-8 χρόνια).

Την τελευταία φορά λοιπόν που ήμουν στον ορθοδοντικό μου στο Μαρούσι και προσπαθούσε να μου ανοίξει τη γνάθο με ένα υπερώιο τόξο (σύρμα είναι μην ταράζεστε, δεν έχει και φαρέτρα) που έχει εγκαταστήσει στο στόμα μου, και αφού έφευγα προς το σταθμό του τρένου προσπαθώντας να συνηθίσω ότι είμαι πιο Ρόμποκοπ (λόγω του στόματος καλέ), τσουπ. Διακρίνω σε μικρή απόσταση, πλάτη πάντα καθώς προχωρούσε, νεαρό άτομο. Το πίσω μέρος μας φάνηκε καλό, το πόδι ξυρισμένο, πλάτες ατέρμονες και άγιος ο Θεός. Αποφασίζω λοιπόν να αρχίσω να παίζω, ενώ το στόμα μου ένιωθε πως ήθελε να διαπλατυνθεί. Σταμάταει να βγάλει εισιτήριο, σταμάτω και εγώ. Δε βγάζω εισιτήριο γιατί έχω κάρτα αλλά είχα λυσσιάξει να δω και το μπροστινό κομμάτι. Πολύ καλές κριτικές ενώ φορούσε μία μπλούζα που έχω και εγώ (pull&bear, θα μας φάει αυτή η μόδα). Εν τω μεταξύ πρέπει να κατάλαβε ότι εδώ πέρα υπάρχει θέμα, επικυρώνει το εισιτήριο στο μηχάνημα που μουγκρίζει, ανεβαίνει στην αποβάθρα και πηγαίνει να κάτσει στο τέλος της. Έτσι είσαι λέω, θα σε ακολουθήσω στο τέλος της αποβάθρας, ενώ προσπαθούσα να πάρω και ένα αδιάφορο βλέμμα, μη μας πάρουν και με τις πέτρες άμα ήταν στρ8. Καθόμαστε λοιπόν στις θέσεις (αυτές τις άβολες σιδερένιες του ηλεκτρικού) με μία θέση κενή. Κοίταξα μία φορά προς τα αριστερά μου τάχα αδιάφορα, κοίταξε μία φορά προς τα δεξιά του τάχα διερευνητικά. Παίζουμε σκέφτηκα...

Το τρένο ήρθε, μπαίνει, κάθεται. Φυσικά όπως καταλαβαίνεις πάω και κάθομαι απέναντί του. Αυτή τη φορά με κοίταξε από πάνω ως κάτω, οπότε και είχα πειστεί πλέον πως δικιά μας είναι και αυτός. Ξάφνου άρχισε να παίζει με το δάχτυλό του και το στόμα του (τι πρόστυχος θα μου πείτε) αλλά κάπως έπρεπε να δείξει τι θέλει. Εγώ πάλι κιουρία, έβγαλα την ακίδα του P1i μου και έπαιζα με την ακίδα και το στόμα μου. Για την ακρίβεια τη χτυπούσα πάνω στο σύρμα του ορθοδοντικού. Και οι σταθμοί περνούσαν. Ειρήνη, Ηράκλειο, Νέα Ιωνία και κατεβαίναμε... Σε κάποια φάση άρχισα να κοιτάω έντονα σε πιο χαμηλά σημεία (πω πω είσαι όμως ξεδιάντροπος), εν τω μεταξύ από το κοίταγμα με είχε πάρει χαμπάρι μια κυρία που καθόταν παράδίπλα. Ξέρεις αυτές με το κόκκινο μαλλί, τσίχλα, 40άρα, που κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται... Και κάπως έτσι, με εμένα να παίζω με την ακίδα και να κοιτάω στα απόκρυφα, την κυρία από δίπλα να κοιτάζει εμένα που κοιτούσα το παιδί, έναν ναρκομανή να περνάει από κοντά μας ζητώντας ελεημοσύνη και μια άλλη κυρία να σηκώνεται με τα ψώνια για να κατέβει στα πευκάκια, κάνει και ένα απότομο φρενάρισμα ο μηχανοδηγός και παρολίγο το παιδί να βρεθεί στην αγκαλιά μου (γαμώτο, δεν ήταν δυνατό) μιας και είχε χάσει κάθε πρόσφυση μάλλον με το κάθισμά του. Μου έκανε ένα ηλίθιο νεύμα συγνώμης που με ακούμπησε με το ξυρισμένο πόδι του, εγώ του είπα "δεν πειράζει καλέ. δεν έγινε τπτ" (μα πες μου μπορούσα να το πω πιο χαριτωμένα?) και μετά στουμπώθηκε στη θέση του και δε ξανακοίταξε. Ε, λέω και εγώ. Μέχρι εδώ ήταν το παιχνίδι. Μάλλον ανήκει στο 90% και επειδή έφτασα στη στάση μου αποφάσισα να κατέβω. Κατεβαίνω, προχωράω προς την έξοδο του σταθμού και πάνω που πάω να βγω από το σταθμό, κοιτάζω το τρένο που έφευγε και βλέπω πως το πιπίνι δεν είναι μέσα στο τρένο!

Τα χάνω. Μα πότε κατέβηκε? Που είναι? Μήπως το φαντάστηκα γιατρέ μου? Μήπως η τρέλα με βάρεσε κατακούτελα? Βγαίνοντας από το σταθμό άρχισα να κοιτάω γύρω,γύρω δεν υπήρχε και ψυχή, και πάνω που έπαιρνα τηλέφωνο να κλείσω εκείνη τη σουίτα στο Δαφνί, πετάγεται μπροστά μου το πλασματάκι και μ ένα χαμόγελο με ρωτάει : "Εμένα ψάχνεις?" Τι ρομαντικό, τι βγαλμένο από ταινία, τι φοβερό, τι αποστομωτικό. Αν έπαιζα σε ταινία θα είχα βρει σίγουρα μια καλή ατάκα, παρόλα αυτά άρχισα πάλι τις γνωστές άναρθρες κραυγές μου "εεεεε, μα, κατέβηκες, πότε, ωωωωωω". Μου έγραψε σε ένα χαρτάκι από ένα τετράδιο σπιράλ 3 θεμάτων (τι λεπτομέρεια) το τηλέφωνό του και από κάτω γιάννης και μου είπε πως πρέπει να φύγει γιατί τον περιμένουν για ταινία οι str8 φίλοι του. Τον χαιρέτησα συμβατικά (ήμουν σε σύγχυση δε μπορούσα να αρχίσω να τον φιλάω παθιασμένα) και έφυγα.

Φυσικά αν παίζαμε σε ταινία, μέσα από την γνωριμία αυτή θα γεννιόταν ένας μεγάλος έρωτας που θα περνούσε τα πάνδεινα μέχρι να στεριώσει αλλά στο τέλος θα ζούσαμε μαζί σε ένα σπίτι στη λίμνη με τα δύο υιοθετημένα παιδάκια μας. Αλλά όχι. Αφού έστειλα το απαραίτητο μήνυμα εκκίνησης της επικοινωνίας μας, μου εκμυστηρεύτηκε πως πάει ακόμη σχολείο (γ λυκείου μη ζοριστείς). Μα πείτε μου; Τι δίνουν στα σημερινά λυκειόπαιδα και αναπτύσσονται έτσι; Όχι πείτε μου! Και τρέχουν και καθημερινές σε σινεμά. Και φυσικά δεν έχουμε βρεθεί ακόμα γιατί η επομένη ήταν Παρασκευή και είχε σχολείο και μετά φροντιστήριο. Δε θα μιλήσουμε για αργά το βράδυ καθώς οι γονείς είναι πολύ αυστηροί. Σήμερα σάββατο μου είπε πως είχε να επισκεφθεί οικογενειακώς τη γιαγιά του. Και μάλλον πάει μακρυά η βαλίτσα, διότι ποτέ δε μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου... Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!