Τα προφυλακτικά ντολμαδάκια

O Γρηγόρης άνοιγε την πόρτα του διαμερίσματός του και πέταξε στον καναπέ την τσάντα του. Κοίταξε βιαστικά το σπίτι του και σκέφτηκε πως κάποια στιγμή έπρεπε να το τακτοποιήσει. Αλλά όχι εκείνη τη μέρα. Είχε ραντεβού με τον Αντρέα και ήξερε πόσο πολύ τον ενοχλούσε να αργεί. Άνοιξε βιαστικά το ψυγείο να πιει λίγο νερό και στα γρήγορα ξαναέβαλε την τσάντα του στον ώμο του. Κοίταξε τη βιβλιοθήκη του, εντόπισε το βιβλίο που του είχε ζητήσει ο Αντρέας και το έβαλε στην τσάντα του. Καθώς ξανάνοιγε την πόρτα, το μυαλό του έτρεξε για λίγο στα περασμένα. Πως γνωρίστηκαν, πόσο γρήγορα κατάλαβε ο Γρηγόρης ότι είναι ερωτευμένος, πόσο άργησε ο Αντρέας να δεχτεί τον εαυτό του, πόσο είχε πληγωθεί ο Γρηγόρης από αυτή του τη συμπεριφορά. Αλλά τελικά όλα έγιναν για καλό. Γιατί όταν ο Γρηγόρης εξομολογήθηκε τα πάντα στον Αντρέα, εκείνος πείστηκε ότι δε θα βρεθεί άλλος να τον αγαπήσει έτσι. Ο Γρηγόρης κοιτώντας το ρολόι του κατάλαβε πως έπρεπε να βιαστεί. Έφτασε στο ραντεβού με 20 λεπτά καθυστέρηση. Ο Αντρέας καθόταν εκεί σιωπηλός και τσαντισμένος για την αργοπορία. "Έλα, άργησα λίγο στη δουλειά γιατί έψαχνα και το βιβλίο σου" είπε ο Γρηγόρης προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του. "Τι, τώρα δε θα μου μιλάς? Κοίτα. Σου έφερα το βιβλίο που μου ζήτησες χτες". Ο Αντρέας όμως δεν απαντούσε και έτσι ο Γρηγόρης αποφάσισε να αρχίσει να του το διαβάζει. Έτσι κάθισε δίπλα του, και αφού ένιωσε ότι ο αγαπημένος του ήταν μαζί του παρά το ότι καθόταν σιωπηλός, ξεκίνησε να του διαβάζει το αγαπημένο του βιβλίο. "Ξέρεις κάποιες στιγμές νιώθω ότι είσαι τόσο μακρυά μου και νιώθω ότι δε μπορώ να κάνω τίποτε για να σε φτάσω. Και το χειρότερο είναι πως το καταλαβαίνουν όλοι αλλά εγώ όχι. Νιώθω ότι ζω σε αργή κίνηση και εσύ δεν είσαι εκεί. Φοβάμαι χωρίς εσένα. Φοβάμαι όταν σβήνω τα φώτα και εσύ δεν είσαι εκεί. Και φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν έχω άλλο χρόνο να σου δώσω. Σήμερα το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσει η δουλειά και να τρέξω να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, για άλλη μια φορά... Για άλλη μια ακόμα φορά, θα έβλεπε και ο φύλακας, το θλιμμένο αγόρι να κάθεται πάνω από τον ωραιότερο τάφο του νεκροταφείου, αυτό το απόγευμα διαβάζοντας ένα βιβλίο. Την άλλη μέρα είχε φέρει φωτογραφίες. Όταν έφευγε ο Γρηγόρης, ο φύλακας τον ρώτησε τι θα φέρει την επόμενη φορά. Ο Γρηγόρης τον κοίταξε με το ίδιο κενό βλέμμα που κοιτούσε όλους τους ανθρώπους μετά το θάνατο του Αντρέα και του απάντησε : "Ντολμαδάκια. Μου ζήτησε ντολμαδάκια...

Τ Ε Λ Ο Σ

Η ιστορία ήταν μία προσφορά στην τέχνη και στον πολιτισμό, ύστερα από πρόσκληση στο παιχνίδι των ντολμάδων της akaninisti και του mahler76.

Μια ιστορία διαφορετική από τις υπόλοιπες της σειράς ντολμά, την οποία θα ήθελα να αφιερώσω στον toymaker που σήμερα έχει τα γενέθλιά του.
Διότι μπορεί η ιστορία να είναι λυπητερή και ο toymaker ο άρχοντας του τρόμου, αλλά είναι αυτός που ξέρει να γελάει και να μας κάνει να αισθανόμαστε όλοι πάντα χαρούμενοι :) Τις καλύτερες ευχές μου!

Και ναι κάπως έτσι, με ντολμάδες, θα μας αφήσει και ο Οκτώβριος. Ένας μήνας γεμάτος αλλά και σαν την ιστορία. Το να καταφέρεις να ζεις στη δική σου πραγματικότητα θέλει πολύ κουράγιο τελικά... Άντε και καλό Νοέμβρη να έχουμε!