Τρέχει, τρέχει το νερό

Τα σπαστά ανοιχτοκάστανα μαλλιά σου.
Τα γεμάτα λάμψη μάτια σου.

Τις τελευταίες μέρες νιώθω πως ο χρόνος περνάει γρήγορα. Συμβαίνουν πράγματα που αλλάζουν τις καταστάσεις και τις ισορροπίες γύρω μου. Φιλίες που δένουν περισσότερο, φιλίες που σπάνε σα πορσελάνες, μυστικά που έρχονται στο φως. Μία φίλη έχασε τον 26χρονο αδελφό της σε τροχαίο και αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσο εγωιστής είμαι που γκρινιάζω και κλαψομουνιάζω για λεπτομέρειες που δε μου πάνε καλά. Αλλά νιώθω πως δε φταίω εγώ. Έχω μάθει να είμαι αυστηρός με μένα, με τους άλλους. Ξεχνάω κάποιες φορές να χαλαρώσω και δεν είναι πάντα καλό.

Οι ανοιχτές πλάτες σου.
Τα σφιγμένα πόδια σου.

Έτσι και σήμερα το πρωί που κοιμόσουν αγκαλιά μου. Είχα ξυπνήσει πρώτος από σένα και χάζευα. Πότε το αθώο, νεανικό πρόσωπό σου, πότε το στήθος σου που ανέπνεε. Η απόλυτη ησυχία μου επέτρεπε να ακούω ακόμα και τους χτύπους της καρδιάς σου. Και όμως σκεφτόμουν. Δε θυμάμαι καν τι. Μέχρι που σταμάτησα. Μέχρι τη μαγική εκείνη στιγμή που 2 κορμιά ξυπνάνε, τα πόδια τους μπλέκονται κάτω από το κρεβάτι και ο ένας λέει στον άλλο καλημέρα με ένα φιλί που τα χείλη είναι στεγνά, ακόμη..

Οι απορίες σου για όλα.
Η athens voice που μας έφερε κοντά.

Ήθελα να σου δώσω τόσα. Να σου φτιάξω καφέ και να στον φέρω στο κρεβάτι. Δεν πρόλαβα γιατί σηκώθηκες και έτρεξες ξοπίσω μου να δεις τι κάνω. Ντύθηκες γιατί κρύωνες και εγώ σου έφερα τον καφέ σου. Χάζεψες στο ίντερνετ μέχρι να φέρω και τον δικό μου και μετά καθήσαμε μαζί. Ήσουν αμήχανος ακόμη γιατί είσαι ασυνήθιστος και άπειρος σε αυτά. Τώρα τα μαθαίνεις..
Τα χάδια σου.
Τα σημάδια από τα παθιασμένα φιλιά σου.