Καθημερινότητα #2

# Τις τελευταίες μέρες το πιπίνι έχει ένα πόνο στο λαιμό. Όχι δεν έχει τη νέα γρίπη (ακόμα), διότι άμα την είχε θα την είχα και εγώ. Εξαιτίας του πονόλαιμου λοιπόν δε μου μιλάει αλλά μου γράφει σε χαρτάκια ότι θέλει και περιμένει να καλυτερέψει. Και καλά όταν είμαστε σπίτι, αλλά όταν είμαστε έξω οι άνθρωποι με βλέπουν να μιλάω μόνος μου και πρέπει να σοκάρονται. Λιγότερο όμως απόσο αν φιλιόμασταν στην πλατεία Συντάγματος, οπότε είμαστε cool. 3 μέρες μιλάω μόνος μου και συνεχίζουμε (αύριο θα πάει σε ΩΡΛ και εγώ σε ψυχολόγο γιατί μετά από τόση μονόπλευρη ομιλία οδηγούμαι στην παράνοια).

# Εξαιτίας του πονόλαιμου (πάντα) και της αντιβίωσης, το πιπίνι έχει τάσεις να κοιμάται νωρίς, εν αντιθέσει με μένα που (κατάλοιπο των καλοκαιρινών διακοπών) με πιάνει ύπνος αργά. Τουλάχιστον έχω την ευκαιρία να τον παρατηρώ όπως κοιμάται. Είναι τόσο ήσυχος και ήρεμος (ε, εντάξει καμιά φορά μπορεί να φάω κανά χέρι αλλά ελεγχόμενα). Προσπαθώ να παρατηρώ κάθε γωνία του προσώπου του και να την αποθηκεύω στην εικόνα του που έχω στο μυαλό μου. Εκείνες τις μικρές ελίτσες, εκείνες τις 1-2 τριχούλες-γένια στο πρόσωπο που βγαίνουν ξέχωρα, τα σγουρά μαλλάκια του. Πλησιάζω πιο κοντά για να κρατήσω κάθε λεπτομέρεια. Συνιστώ να μου προτείνετε κάτι για να με παίρνει ο ύπνος πιο εύκολα γιατί με βλέπω αφενός με μαύρους κύκλους, αφετέρου να σας κουράζω με αναλυτικές περιγραφές των φρυδιών του πιπινιού.

# Ο Αύγουστος μπορεί να τελειώνει αλλά βρίσκομαι ακόμα σε μία διάθεση ραστώνης, ραθυμίας, ρακενδυσίας και άλλων λέξεων από ρα- (και όχι μόνο). Θέλω απλά να κάθομαι ολημερίς (αλλά δε γίνεται). Πότε θα ξεκουραστούμε ξανά; Θέλουμε καθισιό εδώ και τώρα... Είστε μαζί μου;