Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών

Αποφάσισα σήμερα να γράψω για τα γεγονότα που συγκλόνισαν (τι βαρύγδουπη λέξη) την Ελλάδα. Όχι για να δείξω πως εκεί που ξαφνικά όλοι αγχωθήκαμε, ξεπεταχτήκαμε, φωνάξαμε, έτσι ξαφνικά και μέσα σε 2-3 μέρες γυρίσαμε στην καθημερινότητά μας, αλλά γιατί τώρα μπορώ και βλέπω κάποια πράγματα πιο καθαρά. Τα συμβάντα των τελευταίων ημερών μου έδειξαν κάποια πράγματα.

Η κυβέρνηση(λέγε με ΝΔ) εκτός από ανίκανη να δώσει λύσεις, νομίζω πως πλέον γίνεται και επικίνδυνη για τους πολίτες. Η αξιωματική αντιπολίτευση(λέγε με ΠΑΣΟΚ), καρπώθηκε ένα αναγκαστικό αποτέλεσμα δημοσκοπήσεων και χάρηκε πως θα γίνει κυβέρνηση αλλά νομίζω πως δεν έπεισε κανέναν για το ότι θα έχει τη δυνατότητα να λύσει το παραμικρό πρόβλημα, εφόσον ακόμη και τώρα οι αντιδράσεις της περιορίζονται στα στοιχειώδη. Το ΚΚΕ προτίμησε να ασχοληθεί με τους κουκουλοφόρους και το πως αυτοί χαιδεύονται από το ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκπρόσωποι του τελευταίου (αλαβάνος, τσίπρας) προσπαθώντας να λύσουν το πρόβλημα του ποιος τελικά θα  φαίνεται στο κόμμα και να αντιληφθούν ποιος είναι ο ρόλος της αριστεράς μετά τη φούσκα των δημοσκοπήσεων, έχασαν την ουσία. Δεν πιστεύω να θέλετε να μιλήσουμε για το ΛΑΟΣ και την ευκαιρία που βρήκε να χαντακώσει ξανά τους μετανάστες;

Τα πρόσφατα συμβάντα, για μένα, απέδειξαν περίτρανα πως ο λαός δεν κοιμάται. Ο λαός καραδοκεί. Και περιμένει τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει ένα ποτήρι. Τι περιέχει όμως αυτό το ποτήρι; Μπορεί να μην είναι η επανάσταση που κάποιοι περιμένουν αλλά σίγουρα είναι μία ζύμωση, μία διαδικασία που ωριμάζει το μυαλό μας και το κάνει να δει την πραγματικότητα, όχι αυτή που δίνουν τα κανάλια και οι πολιτικοί, αλλά αυτή που είναι πραγματικά. Αυτήν που μας έδειξε η απόφαση της υπόθεσης ζαρντινιέρας, αυτήν που μας έδειξαν τα 5 διαφορετικά πορίσματα της εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι και τόσα μα τόσα άλλα. Ο λαός ξυπνά. Πολλοί πλέον ανησυχούν (όχι αδίκως) για το πως θα μεγαλώσουμε οι επόμενες γενιές, τι θα παραδώσουμε στις επόμενες, τι θα παραλάβουμε από τις τωρινές. Δυστυχώς κάπου διάβασα κάτι που με προβλημάτισε. Κοντεύω τα 25. Η πλειοψηφία των γονέων παιδιών της ηλικίας μου έζησε καλά (η πλειοψηφία λέω μη βαράτε). Σίγουρα πολλοί καρπωθήκαμε τα οφέλη αυτής της ζωής και εκμεταλευτήκαμε τη δυνατότητα να σπουδάσουμε με χρήματα των γονέων, να ζήσουμε στο σπίτι μαζί τους μέχρι να μεγαλώσουμε (πόσο;) και άλλα πολλά. Και γιαυτό ίσως δεν είναι τόσο εμφανή τα σημάδια πως η κρίση, η οποία έχει έρθει προ πολλού, θα φανεί ακόμα πιο αμείλικτη όταν έρθουμε εμείς στη θέση των γονέων μας και που δε θα έχουμε τη δυνατότητα όχι να παρέχουμε κάτι σε κάποιον άλλον (παιδί, συγγενή, φίλο) αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό.

Αυτό που πιστεύω πως έμεινε τελικά από τις τελευταίες μέρες, ότι πλέον μπορούμε και συνειδητοποιούμε (αργά το καταλάβαμε) τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων και διακρίνουμε (επιτέλους) ότι το μέλλον δεν είναι καθόλου ευοίωνο.