Οι φίλοι μου

Από όλη τη μακρόχρονη πορεία μου ανάμεσα σε gay clubs, bars, gay sites γνωριμιών, έχω καταφέρει να κρατήσω 3 φίλους κοντά μου. Είναι αυτοί με τους οποίους βγαίνουμε συνήθως μαζί στο γκάζι και αυτοί με τους οποίους θα συζητήσουμε τη φλέγουσα gay επικαιρότητα (το τεκνό που μιλήσαμε ή γνωρίσαμε, τη νέα φωτογράφιση του Νίκου Παπαδάκη, το νέο in μαγαζί του γκαζίου, όλα τα νέα πράγματα της ζωής μας). Ταυτόχρονα με όλο αυτό το sharing, ο καθένας νομίζω πως έχει τα μυστικά του από τους άλλους, τα οποία ενίοτε μοιράζεται με έναν ή τους άλλους δύο. Ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα, τα δικά του προβλήματα, τις δικές του ανησυχίες και γύρω από αυτές συμπλέκονται και οι μεταξύ μας σχέσεις.

Κάποτε είχαμε παρομοιαστεί με τις πρωταγωνίστριες του sex+the+city. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) εκείνη την περίοδο της ζωής μου, εμπλεκόμουν σεξουαλικά με διάφορους άντρες, οι οποίοι πάντα μου υπόσχονταν πως ήρθαν για να μείνουν αλλά τελικά εγώ κατέληγα να σχολιάζω απλά με τους φίλους μου τις σεξουαλικές τους ικανότητες, οπότε μοιραία πήρα και το ρόλο της Σαμάνθα. (Μα εγώ δεν είμαι τσουλί, απλό προφυλακτικό είμαι).

Η Κάρι μου, μάλλον είναι και ο πιο γοητευτικός της παρέας, μια ανάλαφρη και αέρινη ύπαρξη, ανήσυχος για τη σεξουαλική και συναισθηματική ζωή όσο και η πρωταγωνίστρια της σειράς.

Η Σάρλοτ μου, είναι και ο μοναδικος της παρέας με σταθερή σχέση και γενικά ο πιο συντηρητικός, τουλάχιστον αυτή την εικόνα βγάζει, παρότι θεωρώ πως αν είχε διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στο σεξ και τη ζωή, θα μπορούσε κάλλισα να κερδίσει από μένα το ρόλο της Σαμάνθα.

Τέλος, η Μιράντα μου, αναγκαστικά παίρνει αυτό το ρόλο μιας και αυτός περισσεύει αλλά ίσως είναι και ο πιο στον κόσμο του, ο πιο γεια σου, απλά την κατάλληλη στιγμή θα σκεφτεί και θα πράξει σωστά.

Δεν ξέρω αν είναι επειδή είμαστε gay ή επειδή απλά κάπου πρέπει να τα πούμε, αλλά τις περισσότερες φορές οι συζητήσεις μας στρέφονται γύρω από το σεξ, όπως άλλωστε και στην ομώνυμη σειρά, όπου οι υπόλοιπες υποχρεώσεις των πρωταγωνιστριών περνάνε στο ντούκου.

Στιγμιότυπα-ατάκες :
* Μα καλά αυτός δεν καυλώνει; [αναφερόμενος σε άντρα αγνώστων σεξουαλικών πεποιθήσεων]

* Βρε παιδί μου όταν σου κανε.....το κουμάντο του... εσύ τι ένιωθες; [τις εποχές της αθωότητας, τότε που την πίπα τη βαφτίσαμε κουμάντο]

* Η αλήθεια είναι πως μύριζε λίγο... [αναφερόμενος σε παρσέ της προηγούμενης νύχτας]

* Όταν κάνω παθητικό την επόμενη μέρα με πονάει η κοιλιά μου. [συνταρακτική αποκάλυψη κατά τη διάρκεια των διακοπών]

* Πόση ώρα μπορεί να κάνει να τελειώσει κάποιος; [η αιώνια απορία]

* Και ένας διάλογος : -Η Σάρλοτ (όχι στη σειρά, η δικιά μου) αποφάσισε να γίνει στρ8. θα το γυρίσει. -Τι; Θα γίνει λεσβία;

Στιγμές μοναδικές και άλλες βιωματικές που μου έχουν εντυπωθεί. Ελπίζω να υπάρξουν και στο μέλλον και με αυτούς και με άλλους φίλους, πάντα πραγματικούς.

Υ.Γ. Την Παρασκευή φεύγω διακοπές για 15 περίπου μέρες. Παρόλα αυτά το blog δε θα το αφήσω έτσι, θα φροντίσω να υπάρχει δημοσίευση σε τακτά χρονικά διαστήματα, από σεβασμό στο αναγνωστικό κοινό (στο ποιο;). Έτσι λοιπόν, εμείς εδώ, δεν κατεβάζουμε ρολά!

Down on my knees

Down on my knees,
I'm begging you,
Please,
please don't leave me...

Τα Ιουλιανά

Το μήνα αυτό :


1. Δε βγήκα κανένα ραντεβού, ούτε έκανα σεξ (ενώ τον προηγούμενο...)

2. Έχασα τόσα κιλά, ώστε οι περσινές μου βερμούδες να μου πέφτουν (βουρ για ψώνια αύριο...)

3. Συνειδητοποίησα ότι το να περπατάω μόνος μου στην Αθήνα, μου προκαλεί κατάθλιψη (για την ακρίβεια νιώθω πως σχεδόν δακρύζω...)

4. Χάρηκα όταν κατάλαβα πως μου αρέσει έστω και λίγο η δουλειά μου και η απασχόλησή μου (όταν ακούω άλλους να γκρινιάζουν συνέχεια...)

5. Πήγα ένα 3ήμερο διακοπές (ΣΚΔ) και πέρασα ωραία. Ξαναφεύγω 1/8 αλλά για πρώτη ίσως χρονιά δε με νοιάζει το αν θα πάω διακοπές.

6. Άρχισα να ερωτεύομαι τουλάχιστον 4 άτομα (ξέρετε το πρώτο σκίρτημα και μετά που θες να σου μιλάει συνέχεια ο άλλος, να ξέρεις που είναι κλπ) και σταμάτησα όταν δεν είδα ανταπόκριση.

7. Ζήλεψα αφόρητα όταν είδα ζευγάρια γύρω μου (ουδέν σχόλιον)

8. Διαπίστωσα πως όταν κάποιος άνθρωπος σου μένει απωθημένο (επειδή δε σου έκατσε ενώ εσύ έλιωνες για αυτόν, παρότι του είχες πει ότι τον γουστάρεις αλλά αυτός είπε πως είναι στρ8 και πως μόνο φίλοι μπορεί να είστε), σου μένει για πάντα απωθημένο και κρέμεσαι από τα χείλη του (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

9. Αποφάσισα από Σεπτέμβρη να αρχίσω γυμναστήριο. (Anyone to join?)

10. Στενοχωρήθηκα που οι στενοί μου φίλοι ήταν μακρυά (εκτός ελλάδας, αλλού στην ελλάδα, στρατό κλπ)

Και όλα αυτά μετά από έναν περίπατο πέριξ της Ακρόπολης. Πάρτε και το τραγουδάκι δεξιά από την Κωνσταντίνα. Αφιερωμένο σε αυτούς που είναι ακόμη στην Αθήνα, χωρίς διακοπές.

Τα 7+1 τραγούδια που με κάνουν να κλαίω

Πρόσκληση σε παιχνίδι από το mahler76 επειδή λέει τον έκαψα. Άλλο που δεν ήθελα. Σας παρουσιάζω λοιπόν 7+1 τραγούδια με τα οποία έχω κλάψει. Όχι απαραίτητα επειδή είναι κλαψομούνικα αλλά επειδή τα έχω συνδυάσει με στιγμές και περιόδους της ζωής μου που είχα λόγους να κλαίω.

1) Linkin park - Numb (το πιο πρόσφατο)

2) Jewel - Foolish Games

3) Evanescence - Missing

4) Anastacia - left outside alone

5) Guns N' Roses - Don't cry

6) Matthew Fisher - Why'd i have to fall in love with you

7) Semisonic - Secret smile

8) Ελευθερία Αρβανιτάκη - Παράπονο

Παρασκευή 03:22

Συνέχεια από προηγούμενο

Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε εκεί. Στο αμάξι σου. Εκείνο το βράδυ. Και όμως δεν το ξέραμε. Δεν ξέραμε, ότι δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες. Δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν αρκετά δυνατοί να το ξεπεράσουμε, δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν ξανά μαζί. Το τελευταίο εκείνο καλοκαίρι ήταν και η αρχή του τέλους, ενός έρωτα μισού, της ωραιότερης ιστορίας αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Όταν σε πρωτοείχα δει πριν 4 χρόνια, σε κοίταξα περιεργαζόμενος αυτό το αγόρι που δε μιλούσε πολύ. Που άκουγε Πέγκυ Ζήνα – Διώξε τη πίκρα στο φουλ. Που ήταν χαρούμενος πάνω απόλα. Όταν σε γνώρισα καλύτερα, δε μπορούσα να καταλάβω πως δεν θα ήσουν μια ακόμη σχετική γνωριμία. Και γιαυτό το λόγο ξεκινήσαμε σα φίλοι. Στενοί. Που μέρα με τη μέρα ο ένας ένιωθε τον άλλο πιο κοντά, που παρότι τον περισσότερο καιρό ζούσαμε σε απόσταση, αυτή δεν ήταν αρκετή να μας εμποδίζει αλλά ούτε και να μας βοηθά. Κάθε μέρα μου γινόσουν όλο και πιο απαραίτητος, μου έλειπες. Και σου έλειπα και εγώ. Όχι όμως το ίδιο. Θυμάμαι ακόμα την πρώτα φορά που κάναμε σεξ. Τυχαία. Μοιραία όπως είπε μια φίλη μου, αφού μετά από τόσον καιρό ή αδέλφια θα γινόσασταν ή θα πηδιόσασταν, είχε πει. Θυμάμαι την αμηχανία που εύκολα έγινε χαμόγελο, το χαμόγελο που έγινε πάθος. Το κερί που σιγότρεμε μέχρι να σβήσει, κάποιες φωνές που πνίγηκαν στο σκοτάδι για να αντικατασταθούν από τις δικές μας παθιασμένες.
Και φυσικά τίποτε δεν ήταν εύκολο μετά, αφού επιλέξαμε να μην ξεκαθαρίσουμε τίποτα και να συνεχίσουμε απλά τις ζωές μας σα να μη συνέβη ποτέ. Μόνο που όλα ήταν διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια. Νέες γνωριμίες, νέοι γκόμενοι, και φτου και απ την αρχή. Και εμείς να μιλάμε σα να μη συνέβαινε τίποτα, απλά εγώ μέσα μου έβραζα. Πονούσα. Μέχρι που η καρδιά μου δεν άντεξε και σου μίλησα ειλικρινά. Αλλά εσύ φοβήθηκες να παραδεχτείς τα συναισθήματά σου και κρύφτηκες πίσω από ψευδές εικόνες. Δεν σου άρεσαν οι σχέσεις όπως ήταν, ήθελες άλλα πράγματα. Τότε όμως ήμουν και εγώ εγωιστής και όσο με πλήγωνες με τις πράξεις σου, τόσο προσπαθούσα να στο ανταποδώσω, κάνοντας σε να πιστεύεις πως δε σ αγαπώ, αφού δε μ αγαπάς και εσύ, ενώ ζούσα μόνο για σένα, για ένα σου φιλί, για μία κουβέντα. Και όμως. Θυμάμαι ακόμα το στομάχι μου να σφίγγεται όταν έπρεπε να σε βλέπω με άλλον και να προσποιούμαι πως δε συμβαίνει κάτι, στιγμές που μου φερόσουν σα φίλος και εγώ ήθελα αυτό το κάτι παραπάνω, στιγμές που ήθελα να εξαφανίσω. Προσπάθησα. Σαμποτάρισα κάποιες σου σχέσεις. Δε το μετάνοιωσα ποτέ. Ούτε εσένα σε ένοιαζε. Ασχολιόσουν περισσότερο μαζί μου παρά με τον κάθε εφήμερο που προέκυπτε. Αισθανόμουν πως είχα νικήσει και όμως μέσα μου η νίκη αυτή ήταν πύρειος. Ένιωθα πως ότι και να έκανα, ποτέ δε θα σε είχα όπως ήθελα εγώ. Αποκλειστικά δικό μου. Και με πονούσε. Τόσο ώστε να προσπαθώ να σε ξεπεράσω.
Για να έρθει εκείνο το καλοκαίρι. Για να γνωρίσουμε κόσμο. Πολύ κόσμο. Για να τύχει να αρχίσω να ερωτεύομαι (όσο με άφηνε η σκέψη σου) κάποιον άλλο. Για να σε βλέπω να θυμώνεις και να νιώθω μία εσωτερική ικανοποίηση. Και να προσπαθώ να σε κάνω να πιστέψεις, πως είμαι όντως τρελαμένος με τον άλλο. Μέχρι που έγινε η έκρηξη. Ένα ζεστό απόγευμα που πίναμε καφέ και εγώ σου είπα πως μετά είχα ραντεβού με τον άλλο.
Είπες : Πες μου ότι δεν τον ερωτεύεσαι...
Εγώ : Γιατί; Ζηλεύεις;
Και μου είπες ότι με αγάπησες όσο κανέναν άλλο και ότι δεν ξέρεις αν ποτέ θα σε αγαπήσει άλλος περισσότερο από μένα. Αλλά δεν μου αξίζεις γιατί είσαι σκάρτος. Γιατί θα με πληγώνεις. Για 1002 λόγους. Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα όμως. Ήμουν τυφλωμένος από τα λόγια σου τα πρώτα. Σε πλησίασα, σε φίλησα. Και σου είπα πως μπορώ να παρατήσω τα πάντα εκείνη τη στιγμή για να είμαστε μαζί. Το εννοούσα. Αλλά για άλλη μια φορά μου έδειξες πως δε μπορείς να αλλάξεις. Και έπειτα να τσακωθούμε για πολλοστή φορά, για τα ίδια θέματα. Για να γυρίσεις στο τέλος και να με αφοπλίσεις, βάζοντας ένα τέλος, δίνοντας μου ένα προφυλακτικό και λέγοντάς μου ότι θα αργήσω στο ραντεβού μου, με περιμένει ο νέος μου έρωτας. Τότε. Αυτή η συμβολική κίνηση έκλεισε μέσα μου κάθε πόρτα για εσένα, έκανε τις σπίθες να σβήσουν. Και τότε σταμάτησα να περιμένω πράγματα από σένα.
Συμφιλιωθήκαμε μέρες μετά από εκείνο τον καφέ. Και όμως δε μιλούσαμε όπως πρώτα. Για να έρθει ο Σεπτέμβριος, εγώ να γυρίσω στην Αθήνα και οι τηλεφωνικές μας επαφές σιγά σιγά να αραιώνουν. Θυμάμαι ακόμα τον τελευταίο μας τσακωμό. Τηλεφωνικό, όπως πολλές επικοινωνίες μας. Με ρώτησες γιατί δεν έρχομαι να σε δω. Σου είπα ότι δε μπορώ για πολλοστή φορά να κάνω τον ίδιο καυγά, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Και όμως συνέχισες και το πήγες ακόμα πιο μακρυά. Ζήλευες ότι εγώ ζούσα πιο ελεύθερος στην Αθήνα ενώ εσύ στο νησί με βάση πρότυπα που σου επιβάλλουν. Δεν ήθελες όμως να το παραδεχτείς. Ποτέ σου δεν το παραδέχτηκες. Σε ρώτησα γιατί δεν έρχεσαι εσύ στην Αθήνα. Μου είπες για τη δουλειά σου ότι δε μπορείς να φύγεις. Εκεί τσαντίστηκα και σου είπα πως είναι απλά μια δουλειά. Πειράχτηκες. Μου είπες πως δεν καταλαβαίνω ότι για πρώτη φορά δουλεύεις σε κάτι που σ αρέσει, για πρώτη φορά είσαι καλός σε αυτό και ότι δε μπορώ να σε καταλάβω γιατί εγώ πάντα έκανα αυτό που ήθελα. Κλείσαμε το τηλέφωνο μετά από 6 ώρες και δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες.
Ένα διάστημα πόνου, ενδοσκόπησης, ανακάλυψης των δυνατοτήτων μου. Μου ήταν το δυσκολότερο πράγμα να μάθω στον εαυτό μου να ζει χωρίς εσένα. Πως μπορείς άλλωστε να μαζέψεις τα κομμάτια σου όταν η καρδιά νιώθει πως δε μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος; Και όμως έπρεπε. Την πρωτοχρονιά του 2008 δεν ήμασταν μαζί. Μια πρωτοχρονιά μετά από καιρό. Σε είχα πεθυμήσει. Μέσα μου είχα δάκρυα, μα δεν κυλούσαν πια. Έπρεπε να σε ξεπεράσω. Και τα κατάφερα. Έτσι πίστευα.
Τώρα που όλα μέσα μου φαντάζουν παρελθόν, αλλά που πολλές φορές εμφανίζεται μπροστά μου και δεν ξέρω τι να νιώσω. Οι φορές που μιλάμε είναι λίγες πια και λέμε ασήμαντα πράγματα. Δε μπορώ να ξεχάσω το πόσο ωραίες στιγμές ζήσαμε αλλά δε μπορώ να σου δώσω ξανά το δικαίωμα να μπεις στη ζωή μου. Ήσουν ένας ανθρωπος που πίστευα ότι δε θα με πληγώσει ποτέ. Αλλά όχι. Ήσουν ακόμα ένας τελικά, όχι ο ένας.
Φοβάμαι, γιατί όταν κοιτάζω τα μάτια μου στον καθρέφτη είναι διαφορετικά. Δε λάμπουν όπως τότε που σε κοιτούσα και χαμογελούσα. Κάτι μου λείπει. Δεν ξέρω αν είσαι εσύ ή η ιδέα σου. Πρέπει να σε βγάλω από τη ζωή μου. Με πονάει που είσαι μέσα σ αυτή. Φύγε. Και να προσέχεις εκείνο το μικρό κομματάκι της καρδιά μου που μου πήρες.

Βραδιές blogger

Αν αναρωτιέστε τι συμβαίνει στις βραδιές blogoσυναντήσεων (τυχαίων και μη), πάρτε μία γεύση παραπάνω[συγχωρείστε την ποιότητα των φωτογραφιών είναι από κινητό]. Μοντέλα εσωρούχων σε επιδείξεις, η Εύα Κουμαριανού σε drug show παρουσιάζοντας το νέο της τραγούδι και πολλά πολλά παρατράγουδα. Άντε και σε επόμενα.

Το τεκνό της διπλανής πόρτας

Η μέρα είναι Τρίτη. Σαν καλός γκέι εργένης με άφθονο χρόνο για σκότωμα κάθε Τρίτη (αλλά και Παρασκευή)βγάζω τα σκουπίδια. Μου είναι πολύ εύκολο να στοχεύσω τον κάδο και από το μπαλκόνι μου αλλά επειδή την τελευταία φορά που το έκανα πέτυχα κάτι παιδάκια που έπαιζαν αμέριμνα, αποφάσισα να μην το επαναλάβω αλλά να γίνω η κλασσική νοικοκυρά που κατεβάζει τα σκουπίδια δια χειρός. Φόρεσα λοιπόν ότι βρήκα μπροστά μου και αφήνοντας τα σκουπίδια με περισσή χάρη στον κάδο, επέστρεψα για να μπω στην πολυκατοικία. Και τότε σκάει η κεραμίδα. Καθώς άνοιγα την πόρτα, συνειδητοποιώ ότι στα γράμματα του θυρωρείου βρίσκεται ένας θεότεκνος, καινούρια φάτσα, διαφορετική από τους γέρους ενοίκους, τους κινέζους ενοίκους, την πόρνη ένοικο και τον βαρβατουά str8 ναυτίλο ένοικο. Ένα αγγελικό πρόσωπο με ενα κορμί σμιλεμένο να κολάζει αγγέλους, φτιαγμένο για απολαύσεις παντός είδους (έλα μαζέψου μαρή). Για δευτερόλεπτα φαντάστηκα τον εαυτό μου να ορμάει πάνω του και να τον δαγκώνει σε διάφορα σημεία του κορμιού του, προεξέχοντα και μη (κάποιες φορές η στέρηση χτυπάει κόκκινο) αλλά ευθύς αμέσως προσγειώθηκα στην πραγματικότητα για να κοιταχτώ από πάνω ως κάτω και να συνειδητοποιήσω πως αυτό το "ότι βρήκα" που έβαλα πάνω μου ήταν η πρώτη (πως λέμε η τελευταία) λέξη της μόδας και αν με έβλεπε στο δρόμο ο Μάρκελος Νύχτας θα αυτομαστιγωνόταν. Μα χάθηκε να βρω μπροστά μου μια γούνα ή έστω εκείνο το μαργαριταρένιο κολιέ που μου τονίζει το μπούστο? Τότε σκέφτηκα πως αφενός η εμφάνιση δεν παίζει ρόλο (και έσκασα στα γέλια μόνος μου) και αφετέρου ότι έχω μείνει ακίνητος εδώ και ώρα στην πόρτα με το κλειδί στο χέρι και το μωρό με κοιτάζει. Επιστράτευσα όλη τη γοητεία μου και προχωρώντας με μαεστρία σα να χορεύω λαμπάντα-τον-απαγαρευμένο-χορό έφτασα κοντά του. Αφού κατάφερα να μην κυλιστώ στα πόδια του παρακαλώντας τον να με παντρευτεί χαμογέλασα συγκαταβατικά, ενώ άνοιξα το στόμα μου θέλοντας να μιλήσω αλλά αμέσως κατάλαβα πως δεν ξέρω τι θέλω να πω και έτσι έμεινε για δεύτερη φορά να με κοιτάει απορημένος (η πρώτη ήταν στην πόρτα που στάθηκα σαν άγαλμα με χάλια αμφίεση που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής και την τρύπα της κλειδαριάς).
-Πες κάτι. Πες κάτι τώρα [φώναξε η καλή μου πουστονεράιδα που εμφανίζεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ομοφυλοκαταστατικής αμηχανίας]
Η παύση συνεχίστηκε ενώ εγώ κούνησα τα πόδια μου, ένα εκατοστό το δεξί και ενάμισι το αριστερό για να μη νομίζει ότι απανθρακώθηκα.
-Πες οτιδήποτε. Ότι και να πεις δε θα κάνει κακό [συνέχισε η πουστονεράιδα μου]
-Τι να του πω; Ότι είναι σα τραγανιστό σοκολατογαλακτομπουρεκάκι; Ότι έχω να κάνω καιρό σεξ; Ότι μένω στον πρώτο και δέχομαι παντός καιρού; Ότι χαραμίζεται εδώ;
-Πες κάτι τώώώώώρα. Έχεις μπει στο ρεκόρ γκίνες για τη μεγαλύτερη παύση σε αμήχανη στιγμή γκέι ντροπαλού αγοριού απέναντι σε αμφιβόλου προτιμήσεων άντρα.
-Καλησπέρα. Ακούστηκε μια φωνή σαν της Σωτηρίας Μπέλλου. Από ποιον? Από μένα που συνήθως κελαηδάω σα νεαρό καναρινάκι.
Αφού με κοίταξε από πάνω ως κάτω για να πειστεί ότι δεν του μιλάει alien, με καλησπέρισε και αυτός με μια φωνή 10 τόνους πάνω από τη δικιά μου.
-Πες κάτι άλλο τώρα. Πες οτιδήποτε. [Η πουστονεράιδά μου συνέχισε να με τσιγκλάει στα οπίσθια με το ραβδάκι της σε σχήμα πέους].
Μετακινώντας και το δεξί πόδι ένα εκατοστό ακόμα για να στέκομαι ομοιόμορφα εξακολουθούσα να μην αρθώνω λέξεις.
-Μα πες ότι να ναι. Τίποτα δε μπορεί να τα κάνει χειρότερα.
-Μένετε εδώ; μίλησα τελικά αυτή τη φορά όχι σα τη Σωτηρία Μπέλλου αλλά σα τη Θέλξη που κάνει εμφάνιση με τα εσώρουχα στην caramela.
-Πφφφφ, αυτό σκεφτόσουν τόσην ώρα, όχι δε μένει εδώ είδε τη γαιδουρομουτσουνάρα σου και μπήκε [η πουστονεράιδα με ενέπαιξε].Της έριξα μια με το δάχτυλο και της πέταξα μακρυά το πεοραβδάκι της.
-Ναι στον τρίτο απήντησε ο ευγενής κατά τα άλλα νεαρός.
-Εγώ μένω στον πρώτο. Πότε μετακομίσατε; καλέ λύθηκε η γλώσσα μου σας λέω, αφού δεν του είπα ότι θέλω να του γλύψω το στήθος πάλι καλά.
-Δεν έχω καιρό. Κοφτή απάντηση και μεταβολή προς το ασανσέρ. Μα τι ακοινώνητο πλάσμα. Να θωπεύει το θεό του πρώτου και να φεύγει για το ασανσέρ.
Δε θα έρθει η μέρα που θα χρειαστεί τη βοήθειά μου. Δε θα θέλει λίγο καφέ, λίγη ζάχαρη, κανένα λεμόνι, κανένα προφυλακτικό. Τα @@ μου θα πάρει. (μεταφορικά γιατί κυριολεκτικά μάλλον δε θα τα θέλει).

p.s. για να ξεπεράσω το σοκ φεύγω 3ήμερο. πάλι μαζί σας από δευτέρα βράδυ

Φετίχ

Καλοκαίρι 2008 αγαπητέ αναγνώστα. Ξεχύσου στην παραλία. Το οφθαλμόλουτρο είναι εδώ.

Και που θα πέσει το μάτι σου;

Στους γραμμωμένους κυλιακούς;

Στους γυμνασμένους δι-τρι-τετρα-κέφαλους;

Στα μαυρισμένα πρόσωπα;

Στα κουρασμένα μάτια από το χτεσινό ξενύχτι στο beach bar;

Στα τουρλωτά οπίσθια;

Στα [ας μη συνεχίσω γιατί είναι και ζεστή μέρα...]

Όχι αγαπητέ αναγνώστα. Το φετίχ είναι στο σημείο του ποδιού που φαίνεται αριστερά στη φωτογραφία, εκεί στον τένοντα στο κύρτωμα της φτέρνας δηλαδή και το οποίο πρέπει να είναι έντονο και να εξέχει φανερά. Για ψαχτείτε όλοι να το βρείτε πάνω σας.

Και όχι δεν είμαι ποδολάγνος, ένα απλό οπτικό φετίχ είναι :)

Τελικά πως τρώγεται η εκδίκηση;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έτρεμες από θυμό για κάποιον; Που κάποιος στην έφερε; Που Θόλωσες; Που ήθελες να του τη φέρεις με τον ίδιο τρόπο το συντομότερο; Που το μυαλό σου τριβελιζόταν από τον πόθο για εκδίκηση; Που κοιμόσουν και ξυπνούσες με αυτή τη σκέψη;

Όλοι μας στη ζωή πληγωνόμαστε. Αργά ή γρήγορα. Περισσότερο ή λιγότερο. Όσο υπερόπτες και αν είμαστε, όσο αλαζονικοί, όσο μοιραίοι, θα έρθει κάποια στιγμή που θα νιώσουμε προδομένοι, από έρωτα, από φιλία, από επαγγελματισμό ή κάτι άλλο και ενίοτε και με πισώπλατες μαχαιριές. Αλλά θεραπευόμαστε. Αργά ή γρήγορα. Περισσότερο ή λιγότερο. Δεν είναι τίποτα μη ιάσιμο. Και μετά τι;

Θα κάθεσαι να κλαις ολημερίς και ολονυχτίς που η ζωή στα έφερε έτσι κουλά; [Όχι αγάπη μου, τι pathetic]

Θα ξεγράψεις τα πάντα που αφορούν αυτό το κομμάτι και θα προχωρήσεις μπροστά; [Έτσι απλά τ αφήνεις όλα να περνάνε; Γιαυτό δε μπορείς να κάνεις σταθερή σχέση;]

Εκδικείσαι με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο και ανάβοντας τσιγάρο μειδιάς βλέποντας το έργο σου; [Αχάάά cheeeeck]

Μα καλά εσύ δεν πιστεύεις στη Θεία Δίκη; [Ποια θεία είναι αυτή; Εκείνη η κουλή η αδελφή του πατέρα σου με το γιο το τεκνό;]

Ούτε καν πως θα γυρίσει ο τροχός, θα μαμήσει και ο καλιαρντός; [Πάλι ξέφυγες και με μπέρδεψες]

Μην ξεχνάς πως ότι σπείρεις θα θερίσεις, επίσης όποιος έσπειρε ανέμους θα θερίσει θύελλες και επίσης επίσης τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς [Ε τώρα το χασα τελείως με τις παροιμίες]

Τέχνη. Μαεστρία. Πείσμα. Υπομονή. Φέρε το δάχτυλο στη σκανδάλη και περίμενε. Η στιγμή για τον πυροβολισμό μπορεί να αργήσει. Αν δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, τότε οπλίσου με όλα τα προηγούμενα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να είναι σε 1 λεπτό, σε 1 ώρα, σε 1 μήνα, σε 1 χρόνο, σε 1 δεκαετία (έλα το πιασες τι εννοώ).

Ακόμα θυμάμαι ότι για μία εκδίκηση χρειάστηκε να περιμένω 4 χρόνια. Κάτι που έγινε πρόσφατα. Και όμως. Ένιωσα τόση ικανοποίηση που δε μπορούσα να πάψω να χαμογελάω. Κακία; Δικαίωση; Δεν ξέρω. Ξέρω πως δε το μετάνοιωσα, ξέρω πως για κάποιο λόγο ένιωσα σπουδαίος που τα κατάφερα, ένα απίστευτο αίσθημα αυτοικανοποίησης, το οποίο πέρασε και πλέον ανήκε στη σφαίρα του παρελθόντος. Ίσως γιατί με το συγκεκριμένο άτομο πλέον δεν έχουμε χάσει τα ίχνη (ούτε μαθαίνω γιαυτόν ούτε μαθαίνει για μένα).

Θυμάμαι όμως και μια άλλη φορά που όταν είδα ότι ο άλλος πόνεσε στενοχωρήθηκα και ίσως για μία στιγμή προσπάθησα να αλλάξω την κατάσταση. Μάταια όμως. Τα γεγονότα γράφονται και δε διορθώνονται. Το πρόσωπο περί του οποίου ο λόγος, κατάλαβε πως εγώ είχα να κάνω με τον πόνο του και απλά σιώπησε. Δε μου μίλησε, δεν αντέδρασε, απλά δέχτηκε την κατάσταση. Και ίσως αυτό με ενόχλησε. Σαν να κατάλαβε πως ήταν η απάντησή μου. Και μετά από όλα αυτά έμεινα να αναρωτιέμαι για το τι θα κάνω την επόμενη φορά...

Θα κλείσω τη σημερινή "θεματική" ανάρτηση περί εκδίκησης (όπως προτάθηκε από το mahler76) με τα λόγια του Ιονέσκο για το "Παράλογο" :

"Εκείνο που χρειαζόταν ήταν όχι να προσπαθούμε να κρύβουμε τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες αλλά να τα φανερώσουμε ακόμη περισσότερο, να ανακαλύψουμε την ίδια την ουσία του γκροτέσκου, της καρικατούρας, να υπερβούμε την ξεθωριασμένη ειρωνεία της σπιρτόζας κωμωδίας δωματίου (...), να ωθήσουμε τα πάντα στα όρια του παροξυσμού, στο σημείο όπου βρίσκεται η πηγή του τραγικού."

Κάπως έτσι και με την εκδίκηση. Παράλογο και λογικό μπλέκουν και συνυφαίνονται, κάποιες φορές τόσο πετυχημένα και χαριτωμένα που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις πια νήματα, μαριονέτες, καρικατούρες, κωμωδίες και τραγωδίες. Στο τέλος μένει μόνο μία ανάμεικτη γεύση. Απόδειξη ίσως, ότι την πηγή του τραγικού την πλησιάσαμε. Πόσο πολύ ή λίγο θα φανεί.

And you are singing the songs...

...thinking this is the life
and you wake up in the morning
and your head feels twice the size




αφιερωμένο στους χτεσινούς ξενύχτηδες και σε αυτούς που δεν ήρθαν :P

Ευσεβείς πόθοι ενός ασεβούς νέου

Επειδή η λαχτάρα σου είναι για γήινα πράγματα,

που το μοίρασμά τους κάνει κάθε μερίδιο μικρότερο,

ο φθόνος ξεπηδά μέσα από τους θρήνους σου.

Εάν όμως ο πόθος σου ήταν για ευγενέστερα πράγματα,

εκπορευόταν από αγάπη για υψηλότερες σφαίρες,

η καρδιά δεν θα υπέφερε από τόση θλίψη.

Εκεί ψηλά, όσο περισσότερα δικά μας υπάρχουν,

όσο περισσότερα κατέχει ο καθένας τόσο το καλύτερο,

κι έτσι σ’ εκείνη τη σφαίρα φλέγεται η πιο λαμπρή αγάπη.

Από το Καθαρτήριο του Δάντη (ευχαριστώ τη Soula για τη διόρθωση)

Αφιερώνεται σε όλους εμάς που αφήνουμε πράγματα της καθημερινότητας να θλίβουν τις καρδιές μας , που χαλάμε τους εαυτούς μας με άτοπες επιθυμίες, που αφήνουμε τους άλλους να μας χαλάνε τη μέρα, που τελικά ζούμε βάσει προτύπων και όχι βάσει του εαυτού μας. Αφιερώνεται επίσης στο γιάννη. Σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ.

Τετάρτη 04:43

Όταν σε είδα μετά από 6 μήνες κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει.

Όταν μου είπες πως πίστεψες ότι όλα γίνονταν για ένα καπρίτσιο.

Πως δε σου μίλησα 6 μήνες γιατί δε σήμαινες τίποτα για μένα.

Πως δε σκέφτηκες ούτε ένα λεπτό παραπάνω τι γίνεται μεταξύ μας.

Και όταν σου εξήγησα πως είχα κουραστεί να τσακωνόμαστε μα την παραμικρή αφορμή, να κάνουμε συνεχώς τον ίδιο καυγά, εγώ στην Αθήνα και εσύ στην Κρήτη, προβληματίστηκες.

Και μου είπες σαν 16χρονο πως εσένα δε σε ενοχλούσε.

Και με τσάντισες όταν δε μπορούσες να καταλάβεις στοιχειωδώς τα συναισθήματά μου για σένα, ότι θα μπορούσα να παρατήσω τα πάντα, ότι θα μπορούσα να κάνω τα πάντα.

Για να με αφήσεις να σε πείσω πως είχα δίκιο ότι προσπαθούσες να με πείσεις για το ότι περνάς καλά μακρυά μου, ότι προσπαθούσες να μου δείξεις ότι δε ζηλεύεις που ζω μόνος στην Αθήνα, ότι χίλια δυο πράγματα που έκανες και με πλήγωνες άθελά σου.

Και όταν τα παραδέχτηκες, πάλι δεν ικανοποιήθηκα γιατί ήξερα πως δεν είχε νόημα, γιατί το μόνο που θα μπορούσα να πετύχω θα ήταν να ξαναρχίσουμε από την αρχή, τα ίδια.

Δεν άλλαξες... Δε μπορείς και δε θες ν αλλάξεις... Και όσο δεν αλλάζεις, όχι για μένα, αλλά για σένα, δε μπορούμε όχι να είμαστε μαζί αλλά να μιλάμε.

Δε σου ζητάω να γίνεις κάποιος άλλος. Δεν το θέλω αυτό, θα ήταν άδικο.

Έπαψα πια να έχω απαιτήσεις από σένα. Τη νύχτα που μου έδωσες εκείνο το προφυλακτικό να το βάλω στο πορτοφόλι μου.

I am bringing sexy back

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Γνωριστήκαμε στο Λος Άντζελες πριν 2 χρόνια όταν είχα πάει να δω τη Μαντόνα, το Ρίτσι και τα παιδιά. Τρέχαμε αμέριμνα θυμάμαι με το μικρό Rocco στους κήπους του Beverly Hills και η μπάλα έπεσε στα πόδια ενός αγνώστου-πλην όμως όμορφου- αγοριού που κρατούσε μια κιθάρα. Ήταν αυτός.

Αμέσως πίστεψα ότι ο θεός επιτέλους εκτίμησε πόσο καλό και στερημένο από έρωτα παιδί είμαι και μου έστειλε στο διάβα μου αυτόν τον καλλονό. Αμέσως του χαμογέλασα και άρχισα τα τσαχπίνικα κόλπα μου για να τον σαγηνεύσω, ενώ δεν παρέλειψα να σκύψω με περισσή χάρη μπροστά του για να μαζέψω τη μπάλα, την οποία τελικά μάζεψε ο σκασμένος ο Rocco. Ο Τζάστιν αμέσως κατάλαβε πόσο αθώος και ρομαντικός είμαι και μου έριξε μια χαριτωμένη τσιμπιά στα τουρλωτά οπίσθιά μου. Αυτό ήταν! Τον είχα ερωτευτεί παράφορα. Αφού συστηθήκαμε εμφανίστηκε από πίσω μία μούτζα, η οποία μας συστήθηκε ως Cameron. Αργότερα ο Justin μου εκμυστηρεύτηκε πως είναι μία βουλιμικιά σιτεμένη ξανθόψειρα η οποία για κάποιο λόγο πιστεύει πως τα έχουν και τον ακολουθεί παντού. Πάντα ήμουν εύπιστος με τους όμορφους άντρες γι'αυτό και δεν της κράτησα ποτέ κακία, ακόμα και όταν χάιδευε τα μαλλιά του Justin μπροστά μου ή ακόμα και όταν κοιμόντουσαν μαζί και εγώ έπρεπε να νανουρίσω τη μικρή Lourdes Maria Ciccone Leon. Κάποια στιγμή που θυμάμαι πως έκανα μία ελαφριά σκηνή ζυλοτυπίας, χτυπώντας το κεφάλι μου στην ολοκαίνουρια τζαμαρία της οικογένειας Ρίτσι και σπάζοντας όλα τα πορσελάνινα διαμαντένια σουβέρ της Μαντονίτσας, ο Τζάστιν θύμωσε και με ένα ρουφηχτό φιλί στο λαιμουδάκι μου με επανέφερε στην τάξη. Θυμάμαι τις ωραίες στιγμές που περνούσαμε στις παραλίες του Malibu και της Venice ενώ θυμάμαι πως αμέσως διέκρινα αυτή τη λάμψη ανάμεσα στη Μαντόνα και το Τζάστιν και τους είχα πει από τότε πως κάποια στιγμή θα συνεργαστούν.

Τελικά έπρεπε να φύγω από το LA και να επιστρέψω στη μιζέρια της Αθήνας. Ο Τζάστιν ήταν πολύ στενοχωρημένος εκείνη τη μέρα αλλά δεν το έδειχνε γιαυτό άφησε την Κάμερον να τον αγκαλιάζει συνέχεια και δήθεν γελούσε για να ξεχάσει τον πόνο του. Στο αεροδρόμιο για να κάνει πιο εύκολο τον αποχωρισμό έκανε πως δε με γνώριζε και όταν εγώ έπειτα από γοερά κλάματα αποφάσισα να τρέξω για μία τελευταία φορά στην αγκαλιά του και σκόνταψα πάνω στη βαλίτσα ενός Πακιστανού οικοδόμου, εκείνος άρχισε να τρέχει μακρυά για να μη με δει να πονάω. Μήνες αργότερα έμαθα πως τελικά η Κάμερον έφυγε από κοντά του (μάλλον κατάλαβε την τρέλα της το κορίτσι) αν και τώρα έχει μια καινούρια φιλενάδα τη Τζέσικα για να περνάνε τις ώρες τους μαζεύοντας γραμματόσημα και σκοτώνοντας μυρμήγκια όσο εγώ διαπρέπω εδώ στην Ελλάδα. Όταν συνεργάστηκε με τη Μαντόνα πολύ χάρηκα που είχα βγει αληθινός. Προσπάθησα να του τηλεφωνήσω να τον πείσω να έρθει μαζί με τη Μάντι στην Ελλάδα αλλά αυτή η Τζέσικα επέμενε πως ο Τζάστιν δε μπορεί να μου μιλήσει γιατί δε με θυμάται.. Αχχχ το καημένο αλλοπαρμένο κορίτσι... Τέτοια σου πε και σένα το μωρό μου για να κάθεσαι ήσυχη. Δεν επέμεινα άλλο, απλά της είπα να πει στο Τζάστιν πως θα τον περιμένω στην Τήλο φέτος τέλη Αυγούστου να κάνουμε επιτέλους το γάμο τώρα που μπορούμε και εδώ στο Ελλάντα. Αυτή η ξεμυαλισμένη κατάλαβε πως θα παντρευτεί αυτή τον Τζάστιν και πολύ χάρηκε στην ιδέα ενός γάμου σε ελληνικό νησί. Που να ξερε πως τελικά θα ντυθώ εγώ γαμπρός δίπλα στο Τζάστιν ενώ αυτή θα κρατάει τις ουρές μας.

Τζάστιν, άι λαβ γιου. Γιου λαβ άι?