Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Παρασκευή 03:22

Συνέχεια από προηγούμενο


Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε εκεί. Στο αμάξι σου. Εκείνο το βράδυ. Και όμως δεν το ξέραμε. Δεν ξέραμε, ότι δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες. Δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν αρκετά δυνατοί να το ξεπεράσουμε, δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν ξανά μαζί. Το τελευταίο εκείνο καλοκαίρι ήταν και η αρχή του τέλους, ενός έρωτα μισού, της ωραιότερης ιστορίας αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Όταν σε πρωτοείχα δει πριν 4 χρόνια, σε κοίταξα περιεργαζόμενος αυτό το αγόρι που δε μιλούσε πολύ. Που άκουγε Πέγκυ Ζήνα – Διώξε τη πίκρα στο φουλ. Που ήταν χαρούμενος πάνω απόλα. Όταν σε γνώρισα καλύτερα, δε μπορούσα να καταλάβω πως δεν θα ήσουν μια ακόμη σχετική γνωριμία. Και γιαυτό το λόγο ξεκινήσαμε σα φίλοι. Στενοί. Που μέρα με τη μέρα ο ένας ένιωθε τον άλλο πιο κοντά, που παρότι τον περισσότερο καιρό ζούσαμε σε απόσταση, αυτή δεν ήταν αρκετή να μας εμποδίζει αλλά ούτε και να μας βοηθά. Κάθε μέρα μου γινόσουν όλο και πιο απαραίτητος, μου έλειπες. Και σου έλειπα και εγώ. Όχι όμως το ίδιο. Θυμάμαι ακόμα την πρώτα φορά που κάναμε σεξ. Τυχαία. Μοιραία όπως είπε μια φίλη μου, αφού μετά από τόσον καιρό ή αδέλφια θα γινόσασταν ή θα πηδιόσασταν, είχε πει. Θυμάμαι την αμηχανία που εύκολα έγινε χαμόγελο, το χαμόγελο που έγινε πάθος. Το κερί που σιγότρεμε μέχρι να σβήσει, κάποιες φωνές που πνίγηκαν στο σκοτάδι για να αντικατασταθούν από τις δικές μας παθιασμένες.
Και φυσικά τίποτε δεν ήταν εύκολο μετά, αφού επιλέξαμε να μην ξεκαθαρίσουμε τίποτα και να συνεχίσουμε απλά τις ζωές μας σα να μη συνέβη ποτέ. Μόνο που όλα ήταν διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια. Νέες γνωριμίες, νέοι γκόμενοι, και φτου και απ την αρχή. Και εμείς να μιλάμε σα να μη συνέβαινε τίποτα, απλά εγώ μέσα μου έβραζα. Πονούσα. Μέχρι που η καρδιά μου δεν άντεξε και σου μίλησα ειλικρινά. Αλλά εσύ φοβήθηκες να παραδεχτείς τα συναισθήματά σου και κρύφτηκες πίσω από ψευδές εικόνες. Δεν σου άρεσαν οι σχέσεις όπως ήταν, ήθελες άλλα πράγματα. Τότε όμως ήμουν και εγώ εγωιστής και όσο με πλήγωνες με τις πράξεις σου, τόσο προσπαθούσα να στο ανταποδώσω, κάνοντας σε να πιστεύεις πως δε σ αγαπώ, αφού δε μ αγαπάς και εσύ, ενώ ζούσα μόνο για σένα, για ένα σου φιλί, για μία κουβέντα. Και όμως. Θυμάμαι ακόμα το στομάχι μου να σφίγγεται όταν έπρεπε να σε βλέπω με άλλον και να προσποιούμαι πως δε συμβαίνει κάτι, στιγμές που μου φερόσουν σα φίλος και εγώ ήθελα αυτό το κάτι παραπάνω, στιγμές που ήθελα να εξαφανίσω. Προσπάθησα. Σαμποτάρισα κάποιες σου σχέσεις. Δε το μετάνοιωσα ποτέ. Ούτε εσένα σε ένοιαζε. Ασχολιόσουν περισσότερο μαζί μου παρά με τον κάθε εφήμερο που προέκυπτε. Αισθανόμουν πως είχα νικήσει και όμως μέσα μου η νίκη αυτή ήταν πύρειος. Ένιωθα πως ότι και να έκανα, ποτέ δε θα σε είχα όπως ήθελα εγώ. Αποκλειστικά δικό μου. Και με πονούσε. Τόσο ώστε να προσπαθώ να σε ξεπεράσω.
Για να έρθει εκείνο το καλοκαίρι. Για να γνωρίσουμε κόσμο. Πολύ κόσμο. Για να τύχει να αρχίσω να ερωτεύομαι (όσο με άφηνε η σκέψη σου) κάποιον άλλο. Για να σε βλέπω να θυμώνεις και να νιώθω μία εσωτερική ικανοποίηση. Και να προσπαθώ να σε κάνω να πιστέψεις, πως είμαι όντως τρελαμένος με τον άλλο. Μέχρι που έγινε η έκρηξη. Ένα ζεστό απόγευμα που πίναμε καφέ και εγώ σου είπα πως μετά είχα ραντεβού με τον άλλο.
Είπες : Πες μου ότι δεν τον ερωτεύεσαι...
Εγώ : Γιατί; Ζηλεύεις;
Και μου είπες ότι με αγάπησες όσο κανέναν άλλο και ότι δεν ξέρεις αν ποτέ θα σε αγαπήσει άλλος περισσότερο από μένα. Αλλά δεν μου αξίζεις γιατί είσαι σκάρτος. Γιατί θα με πληγώνεις. Για 1002 λόγους. Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα όμως. Ήμουν τυφλωμένος από τα λόγια σου τα πρώτα. Σε πλησίασα, σε φίλησα. Και σου είπα πως μπορώ να παρατήσω τα πάντα εκείνη τη στιγμή για να είμαστε μαζί. Το εννοούσα. Αλλά για άλλη μια φορά μου έδειξες πως δε μπορείς να αλλάξεις. Και έπειτα να τσακωθούμε για πολλοστή φορά, για τα ίδια θέματα. Για να γυρίσεις στο τέλος και να με αφοπλίσεις, βάζοντας ένα τέλος, δίνοντας μου ένα προφυλακτικό και λέγοντάς μου ότι θα αργήσω στο ραντεβού μου, με περιμένει ο νέος μου έρωτας. Τότε. Αυτή η συμβολική κίνηση έκλεισε μέσα μου κάθε πόρτα για εσένα, έκανε τις σπίθες να σβήσουν. Και τότε σταμάτησα να περιμένω πράγματα από σένα.
Συμφιλιωθήκαμε μέρες μετά από εκείνο τον καφέ. Και όμως δε μιλούσαμε όπως πρώτα. Για να έρθει ο Σεπτέμβριος, εγώ να γυρίσω στην Αθήνα και οι τηλεφωνικές μας επαφές σιγά σιγά να αραιώνουν. Θυμάμαι ακόμα τον τελευταίο μας τσακωμό. Τηλεφωνικό, όπως πολλές επικοινωνίες μας. Με ρώτησες γιατί δεν έρχομαι να σε δω. Σου είπα ότι δε μπορώ για πολλοστή φορά να κάνω τον ίδιο καυγά, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Και όμως συνέχισες και το πήγες ακόμα πιο μακρυά. Ζήλευες ότι εγώ ζούσα πιο ελεύθερος στην Αθήνα ενώ εσύ στο νησί με βάση πρότυπα που σου επιβάλλουν. Δεν ήθελες όμως να το παραδεχτείς. Ποτέ σου δεν το παραδέχτηκες. Σε ρώτησα γιατί δεν έρχεσαι εσύ στην Αθήνα. Μου είπες για τη δουλειά σου ότι δε μπορείς να φύγεις. Εκεί τσαντίστηκα και σου είπα πως είναι απλά μια δουλειά. Πειράχτηκες. Μου είπες πως δεν καταλαβαίνω ότι για πρώτη φορά δουλεύεις σε κάτι που σ αρέσει, για πρώτη φορά είσαι καλός σε αυτό και ότι δε μπορώ να σε καταλάβω γιατί εγώ πάντα έκανα αυτό που ήθελα. Κλείσαμε το τηλέφωνο μετά από 6 ώρες και δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες.
Ένα διάστημα πόνου, ενδοσκόπησης, ανακάλυψης των δυνατοτήτων μου. Μου ήταν το δυσκολότερο πράγμα να μάθω στον εαυτό μου να ζει χωρίς εσένα. Πως μπορείς άλλωστε να μαζέψεις τα κομμάτια σου όταν η καρδιά νιώθει πως δε μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος; Και όμως έπρεπε. Την πρωτοχρονιά του 2008 δεν ήμασταν μαζί. Μια πρωτοχρονιά μετά από καιρό. Σε είχα πεθυμήσει. Μέσα μου είχα δάκρυα, μα δεν κυλούσαν πια. Έπρεπε να σε ξεπεράσω. Και τα κατάφερα. Έτσι πίστευα.
Τώρα που όλα μέσα μου φαντάζουν παρελθόν, αλλά που πολλές φορές εμφανίζεται μπροστά μου και δεν ξέρω τι να νιώσω. Οι φορές που μιλάμε είναι λίγες πια και λέμε ασήμαντα πράγματα. Δε μπορώ να ξεχάσω το πόσο ωραίες στιγμές ζήσαμε αλλά δε μπορώ να σου δώσω ξανά το δικαίωμα να μπεις στη ζωή μου. Ήσουν ένας ανθρωπος που πίστευα ότι δε θα με πληγώσει ποτέ. Αλλά όχι. Ήσουν ακόμα ένας τελικά, όχι ο ένας.
Φοβάμαι, γιατί όταν κοιτάζω τα μάτια μου στον καθρέφτη είναι διαφορετικά. Δε λάμπουν όπως τότε που σε κοιτούσα και χαμογελούσα. Κάτι μου λείπει. Δεν ξέρω αν είσαι εσύ ή η ιδέα σου. Πρέπει να σε βγάλω από τη ζωή μου. Με πονάει που είσαι μέσα σ αυτή. Φύγε. Και να προσέχεις εκείνο το μικρό κομματάκι της καρδιά μου που μου πήρες.

29 σχόλια:

mahler76 είπε...

με έχεις κάνει κομμάτια....

b|a|s|n\i/a είπε...

μην τον φοβάσαι αυτόν τον πόνο. είναι γλυκός. για να είναι έτσι τα πράγματα, πάει να πει ότι έτσι πρέπει να είναι. μην ξεχνάς μόνο. τι ένοιωσες. τι νοιώθεις. και θα έρθει η στιγμή που θα τα νοιώσεις απόλυτα και ολοκληρωμένα. σε άλλη αγκαλιά ενδεχομένως. με άλλη αγκαλιά. γιατί όλα αυτά πρόβες είναι. για το απόλυτο που θα έρθει εκεί που δεν το περιμένεις.
μην φοβάσαι να τα ζεις. και μην φοβάσαι να τα κλαις. και να τα γελάς.

Hfaistiwnas είπε...

Ρε είμαι έτοιμος να κλάψω..
Τι ιστορία και αυτή..
Μπορεί να μην ήταν ο ένας αλλά πήρε πολλά απο σένα και εσύ απο εκείνον!
Και όσο να μην είστε μαζί στη ζωή, είστε μαζί μέσα σας.. έχετε δεθεί πιστεύω με κάτι παραπάνω απο φιλία..
Είναι κατανοητό ότι θες μα ξεχάσεις, μόνο που θα προσπαθήσεις πολύ...
Να 'σαι καλά!!
Και δεν ξέρεις μπορεί οι δρόμοι σας να συναντηθούν ξανα...

One Happy Dot είπε...

...Το μένεις κάπου γιατι δεν ξέρεις που αλλού να πας είναι λυπηρό...το να φεύγεις γιατί φοβάσαι να μείνεις είναι απατηλό...σε κάθε περίπτωση, το αντίο δεν είναι ποτέ εύκολο αλλά κι εσυ ίσως πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα πρός κάποια κατεύθυνση με σκοπό να ανακαλύψεις εσένα τον ίδιο.
Το άκουγα το πρωί και μόλις διάβσα το Post σου είπα να στο e-αφιερώσω...

Archive - Goodbye

I’m thinking of you In my sleep
They’re not good thoughts
The worst kind of sad
I’ve noticed things
Cannot be repaired
When I wake up
I’ll be in despair
Cos I know I’ve got to say
I know I’ve got to say
Goodbye baby goodbye
You’re my sweetest goodbye
I know I’m gonna look
So, so, so, so bad
But there’s no easy way
For me to have to walk away
But I don’t want to hear this no more
And I don’t want to feel this no more
And I don’t want to see this no more
And I don’t want to experience this no more
Cos I know I’ve got to say
I know I’ve got say
Goodbye baby goodbye
You’re my sweetheart goodbye
You’re my sweetest goodbye

(p.s. με συγχωρείς που το λέω αλλά η κίνηση με το προφυλακτικό ήταν φτηνή...)

Είδωλο είπε...

Kι επιτελους λυθηκε το μυστηριο
ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ

Δεν θα σου πω τα τετριμμενα, οτι ειναι μαλακας και δεν αξιζει να ασχολεισαι

θα σου πω την συνεχεια της ιστοριας, στους επομενους εξι μηνες, η λησμονια για το προσωπο και την ιδεα θα γινει μισος, μισος για τον κλεφτη που σου κλεψε την λαμψη απο τα ματια, και μετα θα ερθει ο χειμωνας, που ολοι κλεινονται κι οσο χαρουμενα η με καλους φιλους να τον περασεις, καθε βραδυ που θα γυρνας κατω απο το παπλωμα σου θα αναρωτιεσαι αν εχεις ακομα την ικανοτητα να ερωτευτεις, να ονειρευτεις η αν στην διελυσε, εαν την εκλεψε κι αυτη... και θα παρακαλας και θα προσευχεσαι να ξεχαστεις για λιγο στο ονειρο σου, στο 8ωρο του υπνου θα ζητας να ζεις και να αντιστραφει το ονειρο με την πραγματικοτητα και η πραγματικοτητα με το ονειρο.

Welcome to my world, welcome to gay life.

PN είπε...

Ό,τι και να σου πει κάποιος αυτή τη στιγμή θα είναι ή απλά κυνικό ή μελωμένα συναισθηματικό. Επειδή τίποτα από τα δύο δεν θα σε βοηθήσει, δεν θα πω τίποτα. Το μόνο που έχω να πω είναι να ζήσεις ό,τι τελοσπάντων ζήσεις απλά και ισορροπημένα. Αργά ή γρήγορα θα μπεις ξανά στην καθημερινότητα και θα ξαναρχίσεις να ονειρεύεσαι με άλλους ανθρώπους.

Δεν βοηθησα και πολύ, αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή!!

mahler76 είπε...

και επειδή με έκαψες σήμερα, πάρε πρόσκληση σε παιχνίδι για να έχεις. Τελικά τι θα γίνει θα σε δούμε αύριο???

Strahd είπε...

Πραγματικά με έκανες χίλια κομμάτια διαβάζοντας τη... Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις το μέλλον τι κρύβει... Ελπίζω να σε δούμε αύριο κι από κοντά :)

*huuuuug*

:***

oblivion είπε...

με συγκίνησες πάρα πολύ.. ίσως επειδή είναι γνώριμο το συναίσθημα. δε θα γράψω κάτι εδώ, σου στέλνω όμως κάτι που περιγράφει πάνω κάτω πως ένιωσα όταν ήμουν σε μια αντίστοιχη θέση με τη δική σου πριν δυο χρόνια περίπου. ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα χαμόγελο από μένα, λοιπόν!

turigr είπε...

Δύσκολο αυτό που περιγράφεις! Και τι να σου πει κανείς. Έτσι κι αλλιώς μόνο εσύ το ζεις αυτό. Εύχομαι να το ξεπεράσεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πολλά φιλιά και καλό Σ/Κ.

Κώστας είπε...

τόσα πολλά...

ναι, αίσθηση μου είναι από τη συγκλονιστική σου εξιστόρηση των πραγμάτων ότι φταίει, ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να παραδεχτεί και να αποδεχτεί αυτα που ένιωθε για σένα..

λίγη σημασία έχει όμως τώρα αυτό. σημασία έχει να είσαι όσο καλά μπορείς να είσαι και να τα θυμάσαι όλα αυτά όχι με κακία, όχι με πόνο, αλλά με διάθεση κατανόησης ακόμα και τα πιο απαράδεκτα που έγιναν, όπως τη χειρονομία με το προφυλακτικό..

ProFyLaKtiKo είπε...

@mahler76 : να πω ότι δε το θελα... βγήκε αυθόρμυτα.. για το παιχνιδάκι επιφυλάσσομαι εντός του ΣΚ.

@basnia : γλυκός πόνος... αντιφατικό.. δε φοβάμαι... απλά σκέφτομαι αυτή την άάάάάλλη αγκαλιά...

@hfaistiwnas : δε θέλω κλάματα... δυστυχώς οι δρόμοι μας θα συναντιούνται λόγω κάποιων κοινών καταστάσεων. δεν ξέρω πως θα νιώθω πια..

@1-happy-dot : τελικά το να καταλαβαίνεις πότε πρέπει να φεύγεις είναι σημαντικό. σε ευχαριστώ πολύ και για το τραγούδι.
μου αρέσουν πολύ οι archive.

@x-oyranoy : και λίγα λες...

@vk : έτσι είναι η ζωή.. όπως τα λες... και ελπίζω να έχω μπει σε τροχιά πιο φυσιολογική και ισορροπημένη σύντομα!

@strahd : δεν ήθελα να σε κάνω κομμάτια. ειδικά εσένα.... θα τα πούμε και αύριο...

@oblivion : μόλις διάβασα το mail σου. σε ευχαριστώ πολύ :) με συγκίνησες... θα έχεις και προσωπική απάντηση.

@turigr : σε ευχαριστώ. και σε σένα καλό ΣΚ

@κώστας : θα συμφωνήσω. εγώ πλέον (μετά τους 6 μήνες) είμαι αρκετά καλά. ελπίζω στα καλύτερα...

Hfaistiwnas είπε...

Α τόσο καλά..
οπότε δεν χάνεις επαφή..
να σου πω υπομονή, λίγο θα είναι.
Να βρεις τη δύναμη να τον αντιμετωπίζεις θα σου πω.. να βάλεις ένα πέπλο προστασίας.. να μην σε ακουμπά τίποτα! Όσο κοντά και αν είναι..

tovenito είπε...

από τις ωραιότερες λέξεις που έχω διαβάσει. και αυτό γιατί είναι αληθινές. δύσκολο να βγει κάποιος που ήδη κατέχει ένα κομμάτι καρδιάς. δεν διαγράφεται, ούτε ακυρώνεται. δεν ξεχνάς, προσπερνάς και μέχρι να έρθει το επόμενο ενδεχομένως θυμάσαι, κλαίγεσαι. κατανοώ τα πάντα

Τομ Σόγιερ είπε...

Η σκηνή με το προφυλακτικό πολύ κινηματογραφική... Πάντως πιστεύω πως θα είναι τελικά ''ο ένας'' για σένα....

ProFyLaKtiKo είπε...

@hfaistiwnas : υπομονή χρειάζεται. και δύναμη.

@τόβενε : για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος πως εσύ θα καταλάβαινες :) σε φιλώ γλυκά.

@τομ σόγιερ : θα γυριστώ και σε ταινία, όταν μάθω το τέλος. μόνο που για να είναι πιασάρικο πρέπει να γίνει ένα ΜΠΑΜ. όσο για το "ο ένας" μπορεί όντως να είναι, με την έννοια ότι δε θα υπάρξει άλλος :p

panos είπε...

Φίλε μου μπορώ να σε καταλάβω. Σε όλους μασ κάποτε συμβαίνει, Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά η ιδέα, η δίψα για το ανικανοποίητο....Κλείσε το βιβλίο..και ξεκίνα από την αρχή...

ProFyLaKtiKo είπε...

θα το κλείσω το ρημάδι που θα πάει... και θα ξαναρχίσω...

σε ευχαριστώ.

etalon είπε...

Και? Τωρα νιώθεις καλύτερα?
..........................

jg είπε...

oloi panw katw ta perasame. panta 8a niw8eis kati mallon alla me to xrono kse8ymainei.

ProFyLaKtiKo είπε...

@etalon : τώρα που τα πα; χμμ δεν ξέρω. βασικά είμαι κάπως καλύτερα, απλά θα είμαι καλά τη μέρα που θα τον δω και απλά θα χαμογελάσω, χωρίς άλλες σκέψεις

@ P.O.V of a G: τελικά έγραψα για κάτι που όλοι μας έχουμε περάσει... thanx

hourglass είπε...

Να μην ξεχνάς ότι μέσα από τις δυσκολίες γίνεσαι κι εσύ καλύτερος και πιο δυνατός. Αφού δεν ήθελε να είναι μαζί σου, αυτός έχασε και όχι εσύ! Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά στο εξής...

ProFyLaKtiKo είπε...

@hourglass : και εγώ ατενίζω το μέλλον με αισιοδοκία [λέμε τώώώώώώώώρα]. εξάλλου μας περιμένουν ισπανοί.

Τομ Σόγιερ είπε...

Το ''ο ένας'' το είπα με την έννοια του ότι θα υπάρξει και άλλος, αλλά εσύ θα νιώθεις ότι αυτός ήτανε η αδελφή ψυχή σου...

Όσο για την ταινία, άμα ψήνεσαι, έλα να το κανονήσουμε, να σου γράψω κάτι... Μόνο να προλάβουμε το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης θέλω... (Θα σε κάνω εγώ πρώτο όνομα στο χωριό σου - όχι ότι δε θα γίνεις άμα μάθουν για τη ζωή σου! μουχαχαχαχαχαχαχα!)

ProFyLaKtiKo είπε...

μπαααα στο χωριό μου έχω ήδη γίνει... εδώ θα κατακτήσουμε τον κόσμο...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ συναισθηματικό ποστ... Πάει πέρασε... Ελπίζω να είσαι εσύ καλά!

Να ξέρεις, όπως έχω πει αρκετές φορές, ό,τι είναι άχρηστο ή πληγώνει το πετάμε στα σκουπίδια...

Χαμόγελο τώρα!!!! :-)

Φιλάκια...

ProFyLaKtiKo είπε...

αφού ξέρεις ότι εκ φύσεως δε χαμογελάω πολύ.... αλλά θα προσπαθήσω να είμαι καλά... προσπαθώ προσπαθώ.. φιλάκι

Aviator είπε...

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πού καταλήγει αυτός ο τρόπος ζωής..

Καμιά φορά αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας..

Καμιά φορά θα θέλαμε κάτι διαφορετικό. Και το χρόνο πίσω να γυρίζαμε, πάλι κάτι αντίστοιχο θα είχε συμβεί.

Συνήθως τα μοιραία πράγματα δεν μπορεί ούτε ο ίδιος ο θεός να τα εμποδίσει.

Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Αλλάζουμε, αναθεωρούμε. Αυτό νομίζω σου χρειάζεται. Ένα γύρισμα σελίδας, μια αλλαγή παραστάσεων. Σιγά σιγά..

Καλησπέρα.

ProFyLaKtiKo είπε...

@aviator : συνηθίζω να λέω πως ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα... απ την άλλη πιστεύω και στη μοίρα :)

θα είμαι καλύτερα πιστεύω. φιλιά