Παρασκευή 03:22

Συνέχεια από προηγούμενο

Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε εκεί. Στο αμάξι σου. Εκείνο το βράδυ. Και όμως δεν το ξέραμε. Δεν ξέραμε, ότι δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες. Δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν αρκετά δυνατοί να το ξεπεράσουμε, δεν ξέραμε ότι δε θα ήμασταν ξανά μαζί. Το τελευταίο εκείνο καλοκαίρι ήταν και η αρχή του τέλους, ενός έρωτα μισού, της ωραιότερης ιστορίας αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Όταν σε πρωτοείχα δει πριν 4 χρόνια, σε κοίταξα περιεργαζόμενος αυτό το αγόρι που δε μιλούσε πολύ. Που άκουγε Πέγκυ Ζήνα – Διώξε τη πίκρα στο φουλ. Που ήταν χαρούμενος πάνω απόλα. Όταν σε γνώρισα καλύτερα, δε μπορούσα να καταλάβω πως δεν θα ήσουν μια ακόμη σχετική γνωριμία. Και γιαυτό το λόγο ξεκινήσαμε σα φίλοι. Στενοί. Που μέρα με τη μέρα ο ένας ένιωθε τον άλλο πιο κοντά, που παρότι τον περισσότερο καιρό ζούσαμε σε απόσταση, αυτή δεν ήταν αρκετή να μας εμποδίζει αλλά ούτε και να μας βοηθά. Κάθε μέρα μου γινόσουν όλο και πιο απαραίτητος, μου έλειπες. Και σου έλειπα και εγώ. Όχι όμως το ίδιο. Θυμάμαι ακόμα την πρώτα φορά που κάναμε σεξ. Τυχαία. Μοιραία όπως είπε μια φίλη μου, αφού μετά από τόσον καιρό ή αδέλφια θα γινόσασταν ή θα πηδιόσασταν, είχε πει. Θυμάμαι την αμηχανία που εύκολα έγινε χαμόγελο, το χαμόγελο που έγινε πάθος. Το κερί που σιγότρεμε μέχρι να σβήσει, κάποιες φωνές που πνίγηκαν στο σκοτάδι για να αντικατασταθούν από τις δικές μας παθιασμένες.
Και φυσικά τίποτε δεν ήταν εύκολο μετά, αφού επιλέξαμε να μην ξεκαθαρίσουμε τίποτα και να συνεχίσουμε απλά τις ζωές μας σα να μη συνέβη ποτέ. Μόνο που όλα ήταν διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια. Νέες γνωριμίες, νέοι γκόμενοι, και φτου και απ την αρχή. Και εμείς να μιλάμε σα να μη συνέβαινε τίποτα, απλά εγώ μέσα μου έβραζα. Πονούσα. Μέχρι που η καρδιά μου δεν άντεξε και σου μίλησα ειλικρινά. Αλλά εσύ φοβήθηκες να παραδεχτείς τα συναισθήματά σου και κρύφτηκες πίσω από ψευδές εικόνες. Δεν σου άρεσαν οι σχέσεις όπως ήταν, ήθελες άλλα πράγματα. Τότε όμως ήμουν και εγώ εγωιστής και όσο με πλήγωνες με τις πράξεις σου, τόσο προσπαθούσα να στο ανταποδώσω, κάνοντας σε να πιστεύεις πως δε σ αγαπώ, αφού δε μ αγαπάς και εσύ, ενώ ζούσα μόνο για σένα, για ένα σου φιλί, για μία κουβέντα. Και όμως. Θυμάμαι ακόμα το στομάχι μου να σφίγγεται όταν έπρεπε να σε βλέπω με άλλον και να προσποιούμαι πως δε συμβαίνει κάτι, στιγμές που μου φερόσουν σα φίλος και εγώ ήθελα αυτό το κάτι παραπάνω, στιγμές που ήθελα να εξαφανίσω. Προσπάθησα. Σαμποτάρισα κάποιες σου σχέσεις. Δε το μετάνοιωσα ποτέ. Ούτε εσένα σε ένοιαζε. Ασχολιόσουν περισσότερο μαζί μου παρά με τον κάθε εφήμερο που προέκυπτε. Αισθανόμουν πως είχα νικήσει και όμως μέσα μου η νίκη αυτή ήταν πύρειος. Ένιωθα πως ότι και να έκανα, ποτέ δε θα σε είχα όπως ήθελα εγώ. Αποκλειστικά δικό μου. Και με πονούσε. Τόσο ώστε να προσπαθώ να σε ξεπεράσω.
Για να έρθει εκείνο το καλοκαίρι. Για να γνωρίσουμε κόσμο. Πολύ κόσμο. Για να τύχει να αρχίσω να ερωτεύομαι (όσο με άφηνε η σκέψη σου) κάποιον άλλο. Για να σε βλέπω να θυμώνεις και να νιώθω μία εσωτερική ικανοποίηση. Και να προσπαθώ να σε κάνω να πιστέψεις, πως είμαι όντως τρελαμένος με τον άλλο. Μέχρι που έγινε η έκρηξη. Ένα ζεστό απόγευμα που πίναμε καφέ και εγώ σου είπα πως μετά είχα ραντεβού με τον άλλο.
Είπες : Πες μου ότι δεν τον ερωτεύεσαι...
Εγώ : Γιατί; Ζηλεύεις;
Και μου είπες ότι με αγάπησες όσο κανέναν άλλο και ότι δεν ξέρεις αν ποτέ θα σε αγαπήσει άλλος περισσότερο από μένα. Αλλά δεν μου αξίζεις γιατί είσαι σκάρτος. Γιατί θα με πληγώνεις. Για 1002 λόγους. Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα όμως. Ήμουν τυφλωμένος από τα λόγια σου τα πρώτα. Σε πλησίασα, σε φίλησα. Και σου είπα πως μπορώ να παρατήσω τα πάντα εκείνη τη στιγμή για να είμαστε μαζί. Το εννοούσα. Αλλά για άλλη μια φορά μου έδειξες πως δε μπορείς να αλλάξεις. Και έπειτα να τσακωθούμε για πολλοστή φορά, για τα ίδια θέματα. Για να γυρίσεις στο τέλος και να με αφοπλίσεις, βάζοντας ένα τέλος, δίνοντας μου ένα προφυλακτικό και λέγοντάς μου ότι θα αργήσω στο ραντεβού μου, με περιμένει ο νέος μου έρωτας. Τότε. Αυτή η συμβολική κίνηση έκλεισε μέσα μου κάθε πόρτα για εσένα, έκανε τις σπίθες να σβήσουν. Και τότε σταμάτησα να περιμένω πράγματα από σένα.
Συμφιλιωθήκαμε μέρες μετά από εκείνο τον καφέ. Και όμως δε μιλούσαμε όπως πρώτα. Για να έρθει ο Σεπτέμβριος, εγώ να γυρίσω στην Αθήνα και οι τηλεφωνικές μας επαφές σιγά σιγά να αραιώνουν. Θυμάμαι ακόμα τον τελευταίο μας τσακωμό. Τηλεφωνικό, όπως πολλές επικοινωνίες μας. Με ρώτησες γιατί δεν έρχομαι να σε δω. Σου είπα ότι δε μπορώ για πολλοστή φορά να κάνω τον ίδιο καυγά, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Και όμως συνέχισες και το πήγες ακόμα πιο μακρυά. Ζήλευες ότι εγώ ζούσα πιο ελεύθερος στην Αθήνα ενώ εσύ στο νησί με βάση πρότυπα που σου επιβάλλουν. Δεν ήθελες όμως να το παραδεχτείς. Ποτέ σου δεν το παραδέχτηκες. Σε ρώτησα γιατί δεν έρχεσαι εσύ στην Αθήνα. Μου είπες για τη δουλειά σου ότι δε μπορείς να φύγεις. Εκεί τσαντίστηκα και σου είπα πως είναι απλά μια δουλειά. Πειράχτηκες. Μου είπες πως δεν καταλαβαίνω ότι για πρώτη φορά δουλεύεις σε κάτι που σ αρέσει, για πρώτη φορά είσαι καλός σε αυτό και ότι δε μπορώ να σε καταλάβω γιατί εγώ πάντα έκανα αυτό που ήθελα. Κλείσαμε το τηλέφωνο μετά από 6 ώρες και δε θα ξαναμιλούσαμε για 6 μήνες.
Ένα διάστημα πόνου, ενδοσκόπησης, ανακάλυψης των δυνατοτήτων μου. Μου ήταν το δυσκολότερο πράγμα να μάθω στον εαυτό μου να ζει χωρίς εσένα. Πως μπορείς άλλωστε να μαζέψεις τα κομμάτια σου όταν η καρδιά νιώθει πως δε μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος; Και όμως έπρεπε. Την πρωτοχρονιά του 2008 δεν ήμασταν μαζί. Μια πρωτοχρονιά μετά από καιρό. Σε είχα πεθυμήσει. Μέσα μου είχα δάκρυα, μα δεν κυλούσαν πια. Έπρεπε να σε ξεπεράσω. Και τα κατάφερα. Έτσι πίστευα.
Τώρα που όλα μέσα μου φαντάζουν παρελθόν, αλλά που πολλές φορές εμφανίζεται μπροστά μου και δεν ξέρω τι να νιώσω. Οι φορές που μιλάμε είναι λίγες πια και λέμε ασήμαντα πράγματα. Δε μπορώ να ξεχάσω το πόσο ωραίες στιγμές ζήσαμε αλλά δε μπορώ να σου δώσω ξανά το δικαίωμα να μπεις στη ζωή μου. Ήσουν ένας ανθρωπος που πίστευα ότι δε θα με πληγώσει ποτέ. Αλλά όχι. Ήσουν ακόμα ένας τελικά, όχι ο ένας.
Φοβάμαι, γιατί όταν κοιτάζω τα μάτια μου στον καθρέφτη είναι διαφορετικά. Δε λάμπουν όπως τότε που σε κοιτούσα και χαμογελούσα. Κάτι μου λείπει. Δεν ξέρω αν είσαι εσύ ή η ιδέα σου. Πρέπει να σε βγάλω από τη ζωή μου. Με πονάει που είσαι μέσα σ αυτή. Φύγε. Και να προσέχεις εκείνο το μικρό κομματάκι της καρδιά μου που μου πήρες.