Τελικά πως τρώγεται η εκδίκηση;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έτρεμες από θυμό για κάποιον; Που κάποιος στην έφερε; Που Θόλωσες; Που ήθελες να του τη φέρεις με τον ίδιο τρόπο το συντομότερο; Που το μυαλό σου τριβελιζόταν από τον πόθο για εκδίκηση; Που κοιμόσουν και ξυπνούσες με αυτή τη σκέψη;

Όλοι μας στη ζωή πληγωνόμαστε. Αργά ή γρήγορα. Περισσότερο ή λιγότερο. Όσο υπερόπτες και αν είμαστε, όσο αλαζονικοί, όσο μοιραίοι, θα έρθει κάποια στιγμή που θα νιώσουμε προδομένοι, από έρωτα, από φιλία, από επαγγελματισμό ή κάτι άλλο και ενίοτε και με πισώπλατες μαχαιριές. Αλλά θεραπευόμαστε. Αργά ή γρήγορα. Περισσότερο ή λιγότερο. Δεν είναι τίποτα μη ιάσιμο. Και μετά τι;

Θα κάθεσαι να κλαις ολημερίς και ολονυχτίς που η ζωή στα έφερε έτσι κουλά; [Όχι αγάπη μου, τι pathetic]

Θα ξεγράψεις τα πάντα που αφορούν αυτό το κομμάτι και θα προχωρήσεις μπροστά; [Έτσι απλά τ αφήνεις όλα να περνάνε; Γιαυτό δε μπορείς να κάνεις σταθερή σχέση;]

Εκδικείσαι με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο και ανάβοντας τσιγάρο μειδιάς βλέποντας το έργο σου; [Αχάάά cheeeeck]

Μα καλά εσύ δεν πιστεύεις στη Θεία Δίκη; [Ποια θεία είναι αυτή; Εκείνη η κουλή η αδελφή του πατέρα σου με το γιο το τεκνό;]

Ούτε καν πως θα γυρίσει ο τροχός, θα μαμήσει και ο καλιαρντός; [Πάλι ξέφυγες και με μπέρδεψες]

Μην ξεχνάς πως ότι σπείρεις θα θερίσεις, επίσης όποιος έσπειρε ανέμους θα θερίσει θύελλες και επίσης επίσης τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς [Ε τώρα το χασα τελείως με τις παροιμίες]

Τέχνη. Μαεστρία. Πείσμα. Υπομονή. Φέρε το δάχτυλο στη σκανδάλη και περίμενε. Η στιγμή για τον πυροβολισμό μπορεί να αργήσει. Αν δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, τότε οπλίσου με όλα τα προηγούμενα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να είναι σε 1 λεπτό, σε 1 ώρα, σε 1 μήνα, σε 1 χρόνο, σε 1 δεκαετία (έλα το πιασες τι εννοώ).

Ακόμα θυμάμαι ότι για μία εκδίκηση χρειάστηκε να περιμένω 4 χρόνια. Κάτι που έγινε πρόσφατα. Και όμως. Ένιωσα τόση ικανοποίηση που δε μπορούσα να πάψω να χαμογελάω. Κακία; Δικαίωση; Δεν ξέρω. Ξέρω πως δε το μετάνοιωσα, ξέρω πως για κάποιο λόγο ένιωσα σπουδαίος που τα κατάφερα, ένα απίστευτο αίσθημα αυτοικανοποίησης, το οποίο πέρασε και πλέον ανήκε στη σφαίρα του παρελθόντος. Ίσως γιατί με το συγκεκριμένο άτομο πλέον δεν έχουμε χάσει τα ίχνη (ούτε μαθαίνω γιαυτόν ούτε μαθαίνει για μένα).

Θυμάμαι όμως και μια άλλη φορά που όταν είδα ότι ο άλλος πόνεσε στενοχωρήθηκα και ίσως για μία στιγμή προσπάθησα να αλλάξω την κατάσταση. Μάταια όμως. Τα γεγονότα γράφονται και δε διορθώνονται. Το πρόσωπο περί του οποίου ο λόγος, κατάλαβε πως εγώ είχα να κάνω με τον πόνο του και απλά σιώπησε. Δε μου μίλησε, δεν αντέδρασε, απλά δέχτηκε την κατάσταση. Και ίσως αυτό με ενόχλησε. Σαν να κατάλαβε πως ήταν η απάντησή μου. Και μετά από όλα αυτά έμεινα να αναρωτιέμαι για το τι θα κάνω την επόμενη φορά...

Θα κλείσω τη σημερινή "θεματική" ανάρτηση περί εκδίκησης (όπως προτάθηκε από το mahler76) με τα λόγια του Ιονέσκο για το "Παράλογο" :

"Εκείνο που χρειαζόταν ήταν όχι να προσπαθούμε να κρύβουμε τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες αλλά να τα φανερώσουμε ακόμη περισσότερο, να ανακαλύψουμε την ίδια την ουσία του γκροτέσκου, της καρικατούρας, να υπερβούμε την ξεθωριασμένη ειρωνεία της σπιρτόζας κωμωδίας δωματίου (...), να ωθήσουμε τα πάντα στα όρια του παροξυσμού, στο σημείο όπου βρίσκεται η πηγή του τραγικού."

Κάπως έτσι και με την εκδίκηση. Παράλογο και λογικό μπλέκουν και συνυφαίνονται, κάποιες φορές τόσο πετυχημένα και χαριτωμένα που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις πια νήματα, μαριονέτες, καρικατούρες, κωμωδίες και τραγωδίες. Στο τέλος μένει μόνο μία ανάμεικτη γεύση. Απόδειξη ίσως, ότι την πηγή του τραγικού την πλησιάσαμε. Πόσο πολύ ή λίγο θα φανεί.